ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Τα γραφεία του Ειρηνοδικείου Πατρών στεγάζονται στον  δεύτερο όροφο μίας πολύ παλιάς πολυκατοικίας με ένα ασανσέρ που χωράει μετά βίας 2 άτομα. Αποτελείται από 9 γραφεία που διαχωρίζονται μεταξύ τους με ένα στενό διάδρομο πλάτους 1 μέτρου και μήκους 50 μέτρων. Τα γραφεία αυτά είναι περίκλειστα από πύργους δικογραφιών και ντοσιέ από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιορίζοντας την επιφάνειά τους κατά το 1/3. Σε αυτό τον όροφο υπηρετούν  περίπου 20 Δικαστές και 2Ο Δικαστικοί υπάλληλοι. ΟΙ εγγεγραμμένοι Δικηγόροι της Πάτρας ανέρχονται περίπου σε 700. Η επισκεψιμότητα των γραφείων ανέρχεται σε 300 άτομα καθημερινά. Ούτε λόγος φυσικά για  πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία. Σαν το Ειρηνοδικείο Πάτρας υπάρχουν δεκάδες άλλα δικαστήρια του πρώτου βαθμού στην Ελλάδα, ίσως σε χειρότερη κατάσταση. Αλλεπάλληλα έγγραφα προς το Υπουργείο, τηλέφωνα, παρακλήσεις προς γενικούς γραμματείς, βοηθούς-συμβούλους αυτών, τεχνικές υπηρεσίες ανευθυνοϋπεύθυνους, αποτέλεσμα μηδέν. Και τούτο διότι οι άνθρωποι του νομικού κόσμου αυτής της χώρας δεν είμαστε πολιτικάντηδες, δεν είμαστε βουλευτές, δεν αποτελούμε μηχανισμούς συλλογής ψήφων. Είμαστε επιστήμονες που κάνουμε την δουλειά μας άλλος καλύτερα άλλος χειρότερα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν είμαστε τίποτα δηλαδή. Σύμφωνα με την από 28.4.2020 Εκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας με τίτλο «In the face of a pandemic: Ensuring Safety and Health at Work”, οι εργαζόμενοι στο Ειρηνοδικείο Πάτρας αλλά και στα παρόμοια κτίρια υψηλής πυκνότητας όπου στεγάζονται οι δικαστικές υπηρεσίες  της χώρας (high density workspace) θεωρούνται εργαζόμενοι υψηλού κινδύνου μετάδοσης (high risk of transmission workers). Σύμφωνα δε με το άρθρο 16 της 155 Σύμβασης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), «Οι εργοδότες οφείλουν να εξασφαλίσουν, όσο είναι εφικτό σε λογικά πλαίσια, ότι οι χώροι εργασίας……κάτω από τον έλεγχό τους είναι ασφαλείς και χωρίς κίνδυνο για την υγεία όταν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας λαμβάνονται». Παρατηρούμε λοιπόν ότι ενώ  στις υπόλοιπες χώρες του αναπτυγμένου χώρου ήδη τίθενται σε εφαρμογή σχέδια ετοιμότητας επειγόντων περιστατικών στους χώρους εργασίας (emergency preparedness plan workplace) οι χώροι λειτουργίας της ελληνικής δικαιοσύνης αποτελούν υγειονομικές βόμβες και χώρους εστίας κάθε είδους ιών. Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεταπτυχιακός λοιμωξιολόγος για να το διαπιστώσει. Δεν αποτελούν μόνο υγειονομικές βόμβες, αποτελούν χώρους που απαγορεύουν την πρόσβαση σε ΑΜΕΑ παρά τα όσα ορίζει η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία. Αποτελούν χώρους ακατάλληλους για τις νέες τεχνολογικές υποδομές που θα υποδεχτούν το νέο πληροφοριακό σύστημα με τίτλο «Ολοκληρωμένο Σύστημα Διαχείρισης Δικαστικών Υποθέσεων για την Πολιτική και Ποινική Διαδικασία-Β’ Φάση» με διακριτικό τίτλο «ΟΣΔΔΥΠΠ- Β ΦΑΣΗ», για το οποίο θα επενδυθούν μεγάλα ποσά. Αποτελούν απλά ντροπή και όνειδος για το νομικό μας πολιτισμό. Ούτε είναι λύση το διώξτε τους δικηγόρους και τους πολίτες και στοιβάξτε τους στους διαδρόμους. Η αλληλεγγύη που έχουμε αναπτύξει συνήγοροι, δικαστές και γραμματείς δεν μας επιτρέπει να διαχωριστούμε σε επιβάτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας  του κρουαζιερόπλοιου ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ. Η λύση είναι η μεταστέγαση των άθλιων χώρων εγκατάστασης της ελληνικής δικαιοσύνης και θα έρθει όταν αντιληφθούν ότι  οι άνθρωποι  του νομικού κόσμου δεν είναι οι συνταξιούχοι που μένουν σπίτι περιμένοντας την απογευματινή ενημέρωση, αλλά αγωνιστές της καθημερινότητας με ένα όπλο: τα μολύβια τους.

 

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ