ΕΔΔΑ: Δικαστής που δίκασε την αναίρεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο ίδιος εκδίκασε και την υπόθεση μετ΄αναίρεση.

 

 

 

 

Δικαστής που δίκασε την αναίρεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο ίδιος εκδίκασε και την υπόθεση μετ΄αναίρεση. Καταδίκη για μη αμεροληψία του δικαστηρίου

ΑΠΟΦΑΣΗ

Sacharuk κατά Λιθουανίας της 23.04.2024 (προσφ. αρ. 39300/18)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Καταδίκη του προσφεύγοντος για κατάχρηση εξουσίας και παράνομη χρήση επίσημου έγγραφου επειδή είχε χρησιμοποιήσει την ταυτότητα άλλου βουλευτή για να ψηφίσει στο Κοινοβούλιο για λογαριασμό του.

Ο προσφεύγων υποστήριξε ότι, βάσει του καταστατικού του Κοινοβουλίου της Λιθουανίας (Seimas), μοναδική κύρωση για μια τέτοια παράβαση θα πρέπει να αποτελεί η προειδοποίηση και ότι δεν υπήρχε νομική βάση για τις διαδικασίες αναφορικά με τέτοια παραπτώματα. Ισχυρίστηκε ότι η ψήφος εκ μέρους των απόντων βουλευτών από τον συνασπισμό κάποιου ή την πολιτική του ομάδα ήταν μια γενική πρακτική στο Seimas. Μόλις έληξε η θητεία του προσφεύγοντος και δεν είχε πλέον ασυλία, ασκήθηκε ποινική δίωξη. Αθωώθηκε, ωστόσο μετά από αναίρεση του Εισαγγελέα, η υπόθεση επανεξετάστηκε και ο προσφεύγων καταδικάστηκε. Στο τελευταίο δικαστήριο ζήτησε την εξαίρεση του Προεδρεύοντος δικαστή γιατί ο ίδιος προέδρευσε και σε προγενέστερο στάδιο στην ίδια υπόθεσή του. Η αίτηση εξαίρεσης απορρίφθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Επικαλούμενος το άρθρο 6 § 1, ο προσφεύγων κατήγγειλε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο που επικύρωσε την καταδίκη του το 2018 δεν ήταν αμερόληπτο, αφού συμμετείχε στην τελική σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου δικαστής που είχε συμμετάσχει στην ποινική διαδικασία εναντίον του σε προγενέστερο στάδιο. Κατήγγειλε επίσης ότι ήταν ο πρώτος βουλευτής που είχε ποτέ καταδικαστεί επειδή ψήφισε στη θέση άλλου βουλευτή του Seimas, καθώς μέχρι τότε αυτό ήταν μια συνήθης πρακτική, και ότι δεν μπορούσε επομένως να προβλέψει ότι θα καταδικαστεί, κατά παράβαση του άρθρου 7 της ΕΣΔΑ.

Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο είχε εξετάσει την υπόθεση σε δύο στάδια, ένας δε δικαστής συμμετείχε και στις δύο συνθέσεις  του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Κατά το Στρασβούργο, η ανησυχία του προσφεύγοντος, ότι ο δικαστής αυτός θα μπορούσε να είχε μια προκατειλημμένη άποψη για την ενοχή του, ήταν θεμιτή και οι αμφιβολίες του ως προς την αμεροληψία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ήταν δικαιολογημένες. Επομένως, το αίτημά του για εξαίρεση του δικαστή από τη σύνθεση θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτό. Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση της δίκαιης δίκης (άρθρο 6 παρ. 1) της Σύμβασης.

Αντίθετα, ο προσφεύγων θα μπορούσε να προβλέψει ότι οι πράξεις του θα αποτελούσαν αδίκημα σύμφωνα με το ισχύον τότε ποινικό δίκαιο. Το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε καμία παραβίαση του άρθρου 7 της ΕΣΔΑ.

 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ