214Α ΚΠολΔ και Δημόσιο

Σύμφωνα με το άρθρο 214 Α, οι αγωγές που έχουν ως αντικείμενό τους διαφορές ιδιωτικού δικαίου, οι οποίες υπάγονται στην καθ’ ύλην αρμοδιότητα του πολυμελούς πρωτοδικείου κατά την τακτική διαδικασία, για τις οποίες επιτρέπεται κατά το ουσιαστικό δίκαιο να συνομολογηθεί συμβιβασμός, δεν μπορεί να συζητηθούν (επί ποινή απαραδέκτου της συζήτησης, που λαμβάνεται υπ’ όψιν αυτεπαγγέλτως), αν δεν προηγηθεί απόπειρα συμβιβαστικής επίλυσης, σύμφωνα με τις διατάξεις των επόμενων παραγράφων.

Παρόλα αυτά, αρκετά πολυμελή δικαστήρια, όταν πρόκειται για αγωγή με διάδικο το Δημόσιο ή άλλο Ν.Π.Δ.Δ., δεν εφαρμόζουν την ανωτέρω διάταξη, με το επιχείρημα ότι ισχύουν άλλες ειδικότερες διατάξεις που αποκλείουν το άρθρο 214 Α ΚΠολΔ.

Οι αποφάσεις ΠΠρΑθ 2447/2010 και ΠΠρΘεσ 12025/2008, δέχονται ότι στους Δήμους δεν εφαρμόζεται το άρθρο 214 Α ΚΠολΔ διότι ισχύει η διάταξη του άρθρου 103 §2 περ. η΄ του Ν. 3463/2006 «Κύρωση του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων», σύμφωνα με την οποία «Η δημαρχιακή επιτροπή αποφασίζει για το δικαστικό συμβιβασμό και εισηγείται στο δημοτικό συμβούλιο για τον εξώδικο συμβιβασμό ή την κατάργηση δίκης που έχουν αντικείμενο μέχρι ποσού τριάντα χιλιάδων ευρώ».

Εξάλλου, οι αποφάσεις ΠΠρΣπαρ 26/2004, ΠΠρΝαξ 62/2004 και ΠολΠρΘεσπ 22 /2002, δέχονται ότι το για διαφορές με το Δημόσιο το 214 Α ΚΠολΔ δεν έχει πεδίο εφαρμογής, αφού το άρθρο 2 περ. ζ΄ του Ν. 3086/2002 «Οργανισμός Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και κατάσταση των Λειτουργών και των Υπαλλήλων του», ορίζει ότι μία εκ των αρμοδιοτήτων του Ν.Σ.Κ. είναι και η αναγνώριση απαιτήσεων κατά του Δημοσίου, ο συμβιβασμός σε διαφορές με αυτό και η ρύθμιση χρεών πτωxών οφειλετών του Δημοσίου.

Όμως, από τη γραμματική ερμηνεία των ανωτέρω διατάξεων, δεν προκύπτει ούτε κατ’ ελάχιστο ότι απαγορεύεται η εφαρμογή του άρθρου 214 Α ΚΠολΔ. Αντιθέτως, με αυτές τίθενται επιπλέον προϋποθέσεις για την εγκυρότητα του συμβιβασμού που θα επιτευχθεί κατά το στάδιο της προδικασίας, προκειμένου να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον. Δηλαδή, αφού η υπόθεση εξετασθεί από τη δημαρχική επιτροπή (και ήδη οικονομική επιτροπή, κατ’ άρθρο 72 §1 περ. ιδ΄ του Ν. 3852/2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης - Πρόγραμμα Καλλικράτης») ή το Ν.Σ.Κ., και κριθεί το συμφέρον του συμβιβασμού για το Δήμο ή το Δημόσιο, τότε ακολουθεί η υπογραφή του πρακτικού συμβιβασμού, το οποίο επικυρώνεται από τον πρόεδρο του πολυμελούς πρωτοδικείου, κατ’ άρθρο 214 Α §6 ΚΠολΔ, και η δίκη καταργείται.

Η αντίθετη άποψη, παραβλέπει το γεγονός ότι σκοπός του νομοθέτη του άρθρου 214 Α ΚΠολΔ ήταν να προτρέψει τους διαδίκους, πριν καταλήξουν στις αίθουσες των δικαστηρίων, να επιχειρήσουν να διευθετήσουν εξωδίκως τις μεταξύ τους διαφορές, με την ταυτόχρονη εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος..

Συνεπώς, θεωρώ ότι και στις δίκες όπου αντίδικος είναι το Δημόσιο ή άλλο Ν.Π.Δ.Δ., θα πρέπει να εφαρμόζεται το άρθρο 214 Α ΚΠολΔ (ασχέτως βεβαίως αν έχει καταντήσει μία τυπική διαδικασία, η οποία σπανίως καταλήγει σε συμβιβασμό) (βλ. και Στεφάνου Ματθία «Συμβιβαστική Επίλυση Ιδιωτικών Διαφορών Ερμηνευτική Προσέγγιση» ΝοΒ 48, σελ. 1547. Μάλιστα, ολόκληρο το κείμενο της μελέτης ο συντάκτης του, ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, το είχε αποστείλει στους προϊσταμένους των δικαστηρίων.)