Το ΔΕΕ για εργασιακά ζητήματα

Σε περίπτωση που εργαζόμενος αναπτύσσει επαγγελματικές δραστηριότητας σε περισσότερα του ενός κράτη μέλη της ΕΕ, εφαρμογή κατά την εκδίκαση διαφοράς σχετικής με τη σύμβαση εργασίας του έχει το δίκαιο της χώρας όπου αυτός εκτελεί το ουσιώδες μέρος των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, σύμφωνα με απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση C-29/10 Heiko Koelzsch κατά του Λουξεμβούργου. Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Ρώμης, στις συμβατικές ενοχές σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις εφαρμοστέο είναι το δίκαιο, αναφορικά με διαφορές που απορρέουν συμβάσεων εργασίας, που επιλέγουν οι συμβαλλόμενοι. Η επιλογή αυτή, πάντως, δεν μπορεί να οδηγήσει στην αποστέρηση του εργαζομένου από την προστασία που του εξασφαλίζουν οι αναγκαστικού δικαίου διατάξεις του δικαίου που θα ήταν εφαρμοστέο σε περίπτωση που δεν είχε γίνει επιλογή (άρθρο 6). Εν προκειμένω, το Εφετείο του Λουξεμβούργου, στην υπόθεση C-29/10, έθεσε ερώτημα στο Δικαστήριο σχετικά με το αν πρέπει να γίνει δεκτό ότι, όταν ο εργαζόμενος παρέχει μεν την εργασία του εντός πλειόνων χωρών, αλλά επιστρέφει συστηματικά σε μία από αυτές, το δίκαιο της χώρας αυτής πρέπει να έχει εφαρμογή ως «το δίκαιο της χώρας όπου ο εργαζόμενος παρέχει συνήθως την εργασία του» υπό την έννοια της Συμβάσεως της Ρώμης. Το Δικαστήριο της ΕΕ επισημαίνει, στην απόφασή του, ότι στο άρθρο 6 της Σύμβασης της Ρώμης καθορίζονται κανόνες για την εκδίκαση διαφορών περί ατομικών συμβάσεων εργασίας, οι οποίοι περιορίζουν την ελευθερία επιλογής του εφαρμοστέου δικαίου. Το Δικαστήριο, τέλος, διαπιστώνει ότι η Σύμβαση της Ρώμης αποσκοπεί να εξασφαλίσει την κατάλληλη προστασία του εργαζομένου και ως εκ τούτου, όταν εκείνος ασκεί τις δραστηριότητές του σε περισσότερα του ενός κράτη μέλη το κείμενο της Σύμβασης πρέπει να ερμηνεύεται υπό την έννοια ότι εξασφαλίζει την εφαρμογή του πρώτου κριτηρίου που παραπέμπει στο δίκαιο του κράτους εντός του οποίου ο εργαζόμενος εκπληρώνει το κύριο μέρος των επαγγελματικών του καθηκόντων. ===================== ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ