Η Εταιρία Δικαστικών Μελετών σας ενημερώνει ότι στις 26 Μαΐου 2011, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7.30΄ μ.μ. στα γραφεία της [Επαμεινώνδα αρ. 4 Πλάκα] ο κύριος Δημήτριος Ζερδελής, Καθηγητής Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θα εισηγηθεί το θέμα : «Επίκαιρα ζητήματα του δικαίου της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας».
Επιλέγω την εν λόγω ενότητα για το εξής σχόλιο: Το δίκαιο γενικότερα και συνεπώς και το εργατικό δίκαιο ειδικότερα έρχεται να ρυθμίσει τις σχέσεις μεταξύ αντικρουόμενων, πολλές φορές, συμφερόντων (εργοδοτών και εργαζομένων). Δικαστής που κρίνει με κριτήρια είτε ΄΄φιλοεργοδοτικά΄΄ είτε ΄΄φιλοεργατικά΄΄ δεν απονέμει σωστά δικαιοσύνη διότι στον δικαστή κατά την απονομή της δικαιοσύνης δεν ταιριάζουν χαρακτηρισμοί με πρώτο συνθετικό το ΄΄φιλο...΄΄. Είναι ασύμβατο σχήμα. Ούτε ακόμη όταν η λέξη που ακολουθεί αναφέρεται σε ευαίσθητη ομάδα του πληθυσμού (εργαζομένους). Σε δικαιοπολιτικό τώρα επίπεδο πάμπολες είναι οι περιπτώσεις εργοδοτών, που εκμεταλλεύονται παρά το νόμο τους εργαζομένους. Πάμπολες, όμως, είναι και οι περιπτώσεις εργαζομένων που απαιτούν υπερβολικά πράγματα από τους εργοδότες και μάλιστα μέσω συνδικαλιστικών δράσεων, που αποτελεί τροχοπέδη για όσους σκέφτονται να κάνουν επενδύσεις στη χώρα μας λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής που μπορεί ανά πάσα στιγμή και από το πουθενά να προκύψει. Διότι, απλά, ο έλληνας εργαζόμενος στην Ελλάδα δεν έχει ταξική συνείδηση. Μπορεί κάλλιστα να έχει τη βάσιμη φιλοδοξία να εισέλθει ακόμη και στη διακυβέρνηση της χώρας και μακροπρόθεσμα ως εργαζόμενος να λαμβάνει μισθό μεγαλύτερο ακόμη και από έναν κρατικό λειτουργό (έχουν συμβεί αυτά). Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε οτι όλα, από κάθε πλευρά έχουν ένα μέτρο και ένα όριο. Ο εργαζόμενος λ.χ. στην Αγγλία, ένα κράτος με πληθυσμό, που διακατέχεται από ταξική συνείδηση, γνωρίζει τα όρια του και δεν ευελπιστεί οτι κάποτε ίσως και να μπορέσει να γίνει ο ίδιος Υπουργός. Γνωρίζει οτι για το σκοπό αυτό υπάρχουν άλλα πρόσωπα και χρειάζονται άλλες πνευματικές αρετές, όπως και για κάθε άλλη ενασχόληση. Όταν αυτά τα όρια δεν τηρούνται οι συνέπειες είναι μακροπρόθεσμα ολέθριες για τη χώρα και για την αποκατάσταση των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να φτάνουμε στο άλλο άκρο. Γιατί ξέρετε κάτι; Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων (συνδικαλιστές) έχουν μέσα τους τη φιλοδοξία ή καλύτερα τη ματαιοδοξία, που την καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα εξουσίας οτι ίσως κάποτε μπορέσουν και οι ίδιοι να περάσουν μέσα από τις δύσκολες συνθήκες της εργασίας τους στα μεγάλα σαλόνια της εξουσίας. Και μόνο οι συναντήσεις τους με φορείς εξουσίας ικανοποιούν αυτήν τους την επιθυμία. Ενώ, εάν όντως αισθάνονταν περήφανοι γι αυτό που εκπορσωπούν και γι αυτό για το οποίο παλεύουν καθημερινά χωρίς φιλοδοξίες και ματαιότητες (διότι όλοι μας στις οικογένειες μας έχουμε εργαζόμενους και μάλιστα η μεγαλύτερη χαρά για ένα γραμματιζούμενο είναι να προέρχεται από γονείς της εργατικής τάξης) τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Μεγάλη ανέκαθεν και στο μέλλον η προσφορά των εργαζομένων, σημαντικός για τη δημοκρατία ο συνδικαλισμός δεν μπορούν όμως να ξεπερνούν τα όρια και να διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία και στη διακυβέρνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή