Πριν από περίπου ένα μήνα, δικαστήριο της Αθήνας άφησε ελεύθερο έναν «πατέρα» στον οποίο είχε επιβληθεί κάθειρξη 12 ετών για αποπλάνηση της 2χρονης κόρης του και βιασμό της θετής, επίσης ανήλικης, κόρης του (αναστέλλοντας την εκτέλεση της πρωτόδικης ποινής του μέχρι το Εφετείο)
Πριν από λίγες ημέρες το Εφετείο του Κορυδαλλού επέβαλε ποινές κάθειρξης, από 11 έως 37 χρόνια, σε έξι νεαρούς, που έκρινε ενόχους για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» και εκρήξεις (με τις περιβόητες... κατσαρόλες), από τις οποίες προκλήθηκαν από καθόλου έως ελάχιστες υλικές ζημιές. Αποφάσισε μάλιστα -παρά την αντίθετη εισήγηση του εισαγγελέα- να τους στείλει να κάνουν «καριέρα» στη φυλακή, απορρίπτοντας αιτήματα για αναστολή εκτέλεσης ποινών.
Η ανακολουθία αυτή στις δικαστικές αποφάσεις, όπου πολλές φορές όσο πιο βαριά είναι τα αδικήματα τόσο πιο εύκολα «ξεγλιστρούν» οι δράστες, ειδικά κάποιοι μεγαλόσχημοι εγκληματίες του «λευκού κολάρου», προκαλεί εύλογα ερωτήματα αλλά και ανησυχία στον πολίτη που διαπιστώνει ότι η «τυφλή Θέμιδα» βλέπει κατά το δοκούν.
Εχει τα μάτια «μισάνοιχτα» απέναντι σε αρχιερείς της μίζας, αρχινονούς της νύχτας, παραδικαστικά κυκλώματα, απέναντι στην κλιμακούμενη βία παρακρατικών μηχανισμών και στην ανεξέλεγκτη χημική καταστολή κάθε ελεύθερης φωνής αντίδρασης, και έχει τα μάτια «ορθάνοιχτα», τόσο που να... αλληθωρίζει, όταν πρόκειται για 20χρονους με αντιεξουσιαστικά φρονήματα.
Αρχές, όπως η συνταγματική νομιμότητα, η ηθική απόδειξη, η ελεύθερη εκτίμηση των δεδομένων, η αναλογικότητα στη στάθμιση των αντιτιθέμενων αγαθών, πάνε περίπατο μπροστά σε σκοπιμότητες που υπαγορεύουν ποινές εξόντωσης και παραδειγματισμού.
Αντίθετα, οι ποινές -που επιβλήθηκαν, ή δεν επιβλήθηκαν- σε πολύκροτα σκάνδαλα καταδεικνύουν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην εφαρμογή του πνεύματος του νόμου. Ενίοτε και του γράμματος.
Ας θυμηθούμε συνοπτικά πώς κατέληξαν δικαστικά ορισμένες από τις μεγαλύτερες ποινικές και αστικές υποθέσεις των τελευταίων ετών (σκάνδαλα όπως η Siemens, το Βατοπέδι και τα ομόλογα είναι ακόμα στην ανάκριση), καθώς και δικογραφίες για εγκλήματα κατά της ζωής, στα οποία οι δράστες δεν είναι αντιεξουσιαστές αλλά εξουσιαστές, δηλαδή αστυνομικοί. Για τους τελευταίους, με εξαίρεση την περίπτωση Κορκονέα που του επιβλήθηκαν ισόβια για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Δικαιοσύνη επιφυλάσσει, σχεδόν πάντα σκανδαλωδώς, ευνοϊκή μεταχείριση.*
Υπόθεση Ricomex
Το εργοστάσιο της Ricomex κατέρρευσε στους σεισμούς της 7ης-9-1999. Από τα ερείπια ανασύρθηκαν νεκροί 39 εργαζόμενοι. Διαπιστώθηκε ότι το κτήριο ήταν ένα φέρετρο, κρεμασμένο στο Ρέμα της Χελιδονούς. Κατηγορήθηκαν αρχικά 33 άτομα, ως υπαίτιοι για ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο, κατά συρροή κ.λπ.
Οι 29 απαλλάχτηκαν με βουλεύματα.
Στο εδώλιο κάθισαν μόνο τέσσερις μηχανικοί. Οι ιδιοκτήτες και γενικά οι διοικήσεις δεν παραπέμφθηκαν σε δίκη. Από τους τέσσερις μόνο οι δύο καταδικάστηκαν σε φυλάκιση πέντε ετών, με ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης. Οχτώ χρόνια μετά απαλλάχτηκαν από το Εφετείο.
Ετσι, δεν βρέθηκε κανένας ένοχος για την τραγωδία.
Στη Ricomex παρατηρήθηκε και το εξής αξιοσημείωτο.
Τα πολιτικά δικαστήρια, μη εξαιρουμένου του Αρείου Πάγου, βρήκαν ενδεχόμενο δόλο για τη θανάτωση των εργαζομένων. Και επιδίκασαν ισχνές αποζημιώσεις.
Τα ποινικά δικαστήρια, αντιθέτως, δεν βρήκαν την παραμικρή αμέλεια και απάλλαξαν τους πάντες. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις στον «Ενιαίο Αυτόνομο Φορέα της Δικαιοσύνης»!... Οι δίκες διαρκούν 12 χρόνια. Και συνεχίζονται.
Η ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την πρόσφατη απόφασή της παρέπεμψε την υπόθεση ξανά στο Εφετείο για νέα εκδίκαση.
Τα 42 εντάλματα
Το 2002 είχε βαπτιστεί ως «το μεγαλύτερο χτύπημα της Αστυνομίας στο οργανωμένο έγκλημα», αφού είχαν εκδοθεί 42 εντάλματα σύλληψης.
Αρκετοί από τους εμπλεκομένους δεν παραπέμφθηκαν καν σε δίκη, ενώ το πρωτόδικο δικαστήριο με την απόφασή του είχε ουσιαστικά δεχθεί ότι:
* Ο φερόμενος ως αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης, που δραστηριοποιούνταν στη Δυτική Αττική, Βασ. Στεφανάκος, ήταν μεν αρχηγός της οργάνωσης, με στόχο τη διάπραξη κακουργημάτων, χωρίς όμως να τον κρίνει ένοχο για πράξεις, όπως εκρήξεις, εμπρησμούς και εκβιάσεις, παρά μόνο για υποδεέστερα αδικήματα.
Οι βασικές καταδικαστικές μαρτυρίες ανακλήθηκαν στο δικαστήριο, το οποίο μοίρασε μια σειρά από απαλλαγές και άφησε ελεύθερους (αναστέλλοντας την εκτέλεση ποινών) καταδικασθέντες σε καθείρξεις, για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση. Οι βαρύτερες ποινές που επέβαλε ήταν 14 και 10 έτη σε δύο από τους κατηγορουμένους.
Στο Εφετείο από την πολυπληθή ομάδα του οργανωμένου εγκλήματος είχαν απομείνει τέσσερις κατηγορούμενοι.
Η ποινή του «αρχηγού» έπεσε στα έξι χρόνια, καθώς ανακάλεσε τη μαρτυρία της η γυναίκα για την οποία είχε καταδικαστεί για ηθική αυτουργία σε σκοπούμενη επικίνδυνη σωματική βλάβη.
Αλλα έξι χρόνια επιβλήθηκαν σε άλλον κατηγορούμενο για προμήθεια εκρηκτικών υλών και οπλοκατοχή, ενώ οι δύο υπόλοιποι, αν και κρίθηκαν ένοχοι ως μέλη της εγκληματικής ομάδας, μοιράστηκαν εξαγοράσιμες ποινές φυλάκισης (τρία χρόνια έκαστος).
Χρηματιστήριο
Από το 2000 που ξέσπασε το σκάνδαλο μέχρι σήμερα, κάποιοι προφυλακίστηκαν για να ξαναβγούν λίγες μέρες αργότερα, ακόμη πιο πολλοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με βαριές κατηγορίες και οι περισσότεροι εξασφάλισαν από ένα απαλλακτικό βούλευμα, αφού οι «φούσκες» εύκολα δημιουργούνται αλλά... πολύ δύσκολα αποδεικνύονται.
Οι δικογραφίες (πάνω από 20, με δεκάδες κατηγορουμένους) έκλεισαν είτε με τυπικές κλήσεις είτε με παραπομπές για πλημμέλημα.
Το κομμάτι της κακουργηματικής απάτης, που είχε τελεστεί σε βάρος του επενδυτικού κοινού, δεν έφτασε ποτέ στα ακροατήρια, καθώς τα δικαστικά συμβούλια με βουλεύματα, που επικυρώθηκαν από τον Αρειο Πάγο, έκλεισαν τις δικογραφίες, απαλλάσσοντας οριστικά και αμετάκλητα τους κατηγορουμένους.
Οσο για τους έντεκα μεγαλοεπιχειρηματίες και χρηματιστές της δικογραφίας με τις μετοχές-φούσκες, κρίθηκαν όλοι αθώοι για το πλημμέλημα της χειραγώγησης μετοχών.
Πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης από 3 έως 5 χρόνια...
Το Εφετείο έκρινε ότι «δεν αποδείχθηκε πως το σύστημα πώλησης των μετοχών με τη μέθοδο των πακέτων αύξησε τη ζήτηση και την προσφορά. Επιπλέον δεν αποδείχθηκε δόλος των κατηγορουμένων».
«Σιγάλας»
Η μόνη υπόθεση που, δέκα χρόνια μετά, απομένει να δικαστεί και εξαιτίας της οποίας δεν αποφυλακίστηκε μετά την έκτιση της ποινής της για το παραδικαστικό η άλλοτε κραταιά ανακρίτρια του Χρηματιστηρίου, Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια, αφορά κερδοσκοπία με τη μετοχή της «Σιγάλας» την περίοδο 1999-2000.
Η δικογραφία είχε κλείσει, μέχρι που εντοπίστηκε ύποπτη κατάθεση από επιχειρηματία 300.000 ευρώ σε τράπεζα της Ελβετίας επ' ονόματι της δικαστού. Ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν κατηγορούμενος για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου.
Ο φάκελος άνοιξε και έχουν παραπεμφθεί στο εδώλιο και οι επιχειρηματίες Τρ. Αποστολόπουλος και Παν. Πανούσης, καθώς και ακόμη 13 άτομα (χρηματιστές, ιδιώτες, ένας δικηγόρος και ένας τραπεζικός υπάλληλος) για απάτη από κοινού και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Παραδικαστικό κύκλωμα Νο1
Η πλειονότητα των κατηγορουμένων απαλλάχθηκε με βουλεύματα ή αθωώθηκε σε πρώτο βαθμό. Ανάμεσά τους, ο πρώην αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, Αχ. Ζήσης.
Από την άλλη, δύο πρώην δικαστίνες προσπάθησαν να ξεφύγουν απ' όλ' αυτά διαφεύγοντας στο εξωτερικό.
Η μία, η πρώην ανακρίτρια Αντωνία Ηλία, απόλαυσε πολλά χρόνια ελευθερίας και τώρα αγωνίζεται για να μην εκδοθεί στην Ελλάδα, επικαλούμενη μάλιστα και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των κατηγοριών έχει ήδη... καταπέσει με απαλλαγές άλλων εμπλεκομένων.
Η άλλη, Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια, στάθηκε άτυχη. Συνελήφθη γρήγορα στη Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα.
Επειτα από δύο δίκες καταδικάστηκε τελεσίδικα σε κάθειρξη 7 ετών (από 12 πρωτοδίκως), ενώ η ποινή του έτερου εμπλεκόμενου δικαστή, Ευάγγ. Καλούση, μειώθηκε κατά οκτώ χρόνια και 20 μήνες, φτάνοντας τα 12 χρόνια.
Κατηγορούνταν -κατά περίσταση- για κακουργήματα, όπως ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, κατάχρηση εξουσίας.
Από τους υπόλοιπους πέντε που κάθισαν στο εδώλιο, ο επιχειρηματίας Ευστρ. Βαλυράκης κρίθηκε ένοχος μόνο για πλημμελήματα και καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκισης. Αθώους έκρινε το Εφετείο:
* Το δικηγόρο Αθ. Κεχαγιόγλου (πρωτόδικα έξι χρόνια), τον πρώην σύζυγο της Μπουρμπούλια και δύο επιχειρηματίες.
Ηταν η πρώτη μεγάλη δίκη για το πολύκροτο σκάνδαλο με αδικήματα, σχετικά με δωροδοκίες, επενδύσεις «βρόμικου χρήματος» στο Χρηματιστήριο, αλλά και κρουαζιέρες δικαστικών λειτουργών με κότερο επιχειρηματία.
Το πρωτόδικο δικαστήριο είχε κρίνει ενόχους τους επτά από τους συνολικά εννέα κατηγορουμένους.
Από αυτούς μόνο οι Καλούσης και Μπουρμπούλια οδηγήθηκαν στη φυλακή.
Παραδικαστικό κύκλωμα Νο2
Στην τελευταία δίκη για παραδικαστικό, ο μοναδικός από τους κατηγορουμένους που έφυγε από το δικαστήριο με χειροπέδες ήταν ο αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Γιοσάκης.
Καταδικάστηκε σε κάθειρξη (9 χρόνια και 11 μήνες), ενώ κάθειρξη, έξι ετών, επιβλήθηκε και στο δικηγόρο Σάκη Κεχαγιόγλου, ο οποίος είναι ελεύθερος.
Από τους συνολικά 17 κατηγορουμένους της πολύκροτης υπόθεσης, ένοχοι κρίθηκαν μόνο οι έξι, για ελάχιστα σκέλη του κατηγορητηρίου. Ανάμεσά τους, άλλος ένας δικηγόρος και τρεις δικαστές.
Από τα αξιοσημείωτα της απόφασης είναι:
* Η απαλλαγή, κατά πλειοψηφία -σε όσους το αντιμετώπιζαν-, από το αδίκημα της συμμορίας. Αυτό σημαίνει ότι οι δικαστές δεν είδαν «κύκλωμα», αλλά κατά μόνας παραδικαστική δράση. Στο πλαίσιο της οποίας -όλως τυχαίως, προφανώς- ο ένας εμπλεκόμενος «προσέκρουσε» στον άλλον.
* Τα ελαφρυντικά που αφειδώς μοιράστηκαν στους καταδικασθέντες, πλην του Ιάκωβου Γιοσάκη.
* Μια δικαστής ήθελε «αθώο» τον αρχιμανδρίτη και εκτός φυλακής.
Ανάμεσα στους απαλλαγέντες ήταν δικαστικοί υπάλληλοι, δικηγόροι, δύο δικαστές κι ένας εισαγγελέας.
Το πολιτικό στίγμα
Η υπόθεση Μαντούβαλου έδωσε και πολιτικό στίγμα στην ιστορία του παραδικαστικού. Ο πρώην βουλευτής της Ν.Δ. διώχθηκε για ηθική αυτουργία σε κατάχρηση εξουσίας, ξέπλυμα, κ.ά. Ενεπλάκη και στην κατάθεση ενός μεγάλου χρηματικού ποσού σε λογαριασμό του πρώην δικαστή Ε. Καλούση. Η Βουλή ήρε την ασυλία του και η δίκη του οδήγησε τελικά τον Μάρτιο του 2010 σε αθώωση του ίδιου και των συνεργατών του.
Το δικαστήριο καταδίκασε σε πολυετείς καθείρξεις το δικαστή Καλούση και τον επιχειρηματία Μπολέτση.
Ο τελευταίος εξερράγη καταγγέλλοντας εξαγορά του προέδρου αναμιγνύοντας, μάλιστα, έναν παλιό γνώριμο των αρχών, τον Ιάκ. Γιοσάκη. Για το θέμα διατάχθηκε έρευνα και λίγο αργότερα ασκήθηκε αναίρεση κατά της αθωωτικής απόφασης και ο κ. Μαντούβαλος θα ξαναδικαστεί.
Οσο για τις καταγγελίες κατά του προέδρου της δίκης, διερευνήθηκαν από εισαγγελέα που σύμφωνα με πληροφορίες έχει ήδη βγάλει λαβράκι.
Οι κουμπάροι
Με δύο κατηγορουμένους στο εδώλιο θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο η δίκη στο Εφετείο των αποκαλούμενων «γαλάζιων κουμπάρων» για το σκάνδαλο της ΜΕΒΓΑΛ, για το οποίο χύθηκε πολύ μελάνι.
Ο ένας εκ των τριών εμπλεκομένων, ο εκτελωνιστής Π. Αναγνωστόπουλος, εξαγόρασε ήδη την πρωτόδικη ποινή του και στο Εφετείο θα δικαστούν οι Π. Αδαμόπουλος και Κ. Κωνσταντινίδης, σιτέμπορος και κουμπάρος του τότε υπουργού Απασχόλησης, Σ. Τσιτουρίδη.
Η πρωτόδικη ποινή; Πεντέμισι χρόνια έκαστος και ελεύθεροι.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, απαίτησαν «φακελάκι» από τους εκπροσώπους της ΜΕΒΓΑΛ, το ύψος του οποίου ισοδυναμούσε με το 10% του συνολικού προστίμου των 24,5 εκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή 2,4 εκατομμύρια ευρώ, με το οποίο απειλούνταν η εταιρεία λόγω συμμετοχής στο καρτέλ γάλακτος. Με τον τρόπο αυτό, η εταιρεία θα εντασσόταν σε πρόγραμμα επιείκειας, προκειμένου να επιτύχει τη μείωση ή την εξάλειψη του προστίμου.
Το δικαστήριο όμως αποφάνθηκε ότι το αδίκημα της εκβίασης της ΜΕΒΓΑΛ ήταν τελικά απόπειρα εκβίασης.
Το δικαστικό ναυάγιο του «Σαμίνα»
Το πλοίο προσέκρουσε στη βραχονησίδα Πόρτες της Πάρου, στις 26 Σεπτεμβρίου 2000. Επέβαιναν 533 επιβάτες και 61 μέλη πληρώματος.
Στο ναυάγιο χάθηκαν 80 άνθρωποι.
Το βάρος της τραγωδίας σήκωσαν στα δικαστήρια ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος του πλοίου, στους οποίους επιβλήθηκαν ποινές κάθειρξης, ενώ από τους υπόλοιπους επτά κατηγορουμένους, οι πέντε κρίθηκαν ένοχοι σε βαθμό πλημμελήματος με ανασταλτικό χαρακτήρα και οι δύο αθωώθηκαν.
Οι δύο εκπρόσωποι της πλοιοκτήτριας εταιρείας; Η ευθύνη τους ήταν μόνον πλημμεληματικού χαρακτήρα.
Εντεκα χρόνια μετά την τραγωδία, η υπόθεση εξελίχθηκε και ποινικά σε ναυάγιο.
Καθώς η αυλαία έπεσε, όσον αφορά το ποινικό σκέλος, με τη διαπίστωση (από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου) ότι οι κατηγορούμενοι είχαν δικαστεί για λάθος αδίκημα και με εσφαλμένη χρήση των ποινικών διατάξεων... Αποτέλεσμα; Να «εξαφανιστεί» το μεγαλύτερο μέρος της ποινής που είχε επιβληθεί στον πλοίαρχο και να κηρυχθεί η οριστική παύση της ποινικής δίωξης ενώ ήδη είχε αποφυλακιστεί.
Η ζαρντινιέρα
Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από οκτώ αστυνομικούς με πολιτικά. Παρών στο επεισόδιο ήταν και ο διευθυντής της Κρατικής Ασφάλειας. Η Αστυνομία ανέφερε ότι ο 24χρονος έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα! Τους διέψευσαν τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες που κατέγραψαν το περιστατικό. Τον Δεκέμβριο του 2008 οι οκτώ καταδικάστηκαν.
Σε ποινές φυλάκισης από 15 έως 39 μήνες, με τριετή αναστολή. Η απόφαση θεωρήθηκε προκλητικά επιεικής και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Αναστολές για αστυνομικούς
* Τον Οκτώβριο του 1993, στην Πύλο, αστυνομικοί θεωρούν ότι δύο πολίτες κινούνται ύποπτα, τους κάνουν σήμα, δεν σταματούν και ο αστυφύλακας Γ. Καράμπελας ξαφνικά... παραπατά κι όπως υποστηρίζει, άθελά του, τραβά τη σκανδάλη. Η σφαίρα καταλήγει στο κρανίο του 33χρονου Αναστ. Κωσταράκη που μένει στον τόπο.
Πρωτόδικα καταδικάζεται σε φυλάκιση τριών ετών για «θανατηφόρα σωματική βλάβη από αμέλεια». Στο Εφετείο η ποινή μειώνεται κατά τρεις μήνες.
* Τον Οκτώβριο του 1998, ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπλάντοβιτς πέφτει νεκρός μέρα μεσημέρι στην Εγνατία Οδό της Θεσσαλονίκης, από το περίστροφο του ανθυπαστυνόμου Κ. Βαντούλη.
Ο νεαρός χάζευε με συμμαθητές του βιτρίνες καταστημάτων, όταν εμφανίστηκαν αστυνομικοί που θεώρησαν ότι πρόκειται για «τσαντάκηδες». Τα παιδιά προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τον αστυνομικό κλοιό, ο Βαντούλης τραβάει το όπλο του, που ξαφνικά... εκπυρσοκροτεί.
Χρόνια αργότερα, ο θάνατος χαρακτηρίζεται «ατύχημα» από την ελληνική Δικαιοσύνη, που σε δεύτερο βαθμό επιβάλλει ποινή δύο ετών και τριών μηνών με αναστολή.
* Τον Μάρτιο του 2000, στη Θεσσαλονίκη, ο αστυφύλακας Γ. Ατματζίδης, στη διάρκεια καταδίωξης υπόπτων, πλησιάζει τον Ν. Λεωνίδη, 18χρονο Ελληνοπόντιο. Οπως υποστήριξε, το θύμα έβαλε το χέρι στην τσέπη, κίνηση που τη θεώρησε ύποπτη, με αποτέλεσμα να βγάλει το όπλο του. Ακολούθησε συμπλοκή και ο νεαρός έπεσε νεκρός.
Το δικαστήριο αθώωσε τον αστυνομικό. Είχε προηγηθεί η έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος (σ.σ. που αναιρέθηκε από τον Αρειο Πάγο), σύμφωνα με το οποίο «ο αστυνομικός δέχθηκε αγκωνιά και λόγω του πόνου που αισθάνθηκε και του αιφνιδιασμού, εκπυρσοκρότησε το όπλο του που δεν είχε ασφάλεια».
* Τον Οκτώβριο του 2000 ο «Ζητάς» Γ. Τυλλιανάκης επιχείρησε να σταματήσει το αυτοκίνητο του 21χρονου Μ. Χριστόπουλου, στο Ζεφύρι. Το θύμα δεν σταμάτησε και ο Τυλλιανάκης, όπως υποστήριξε μάρτυρας, στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια και πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του νέου. Ο κατηγορούμενος πάντως ανέφερε ότι... παραπάτησε και εκπυρσοκρότησε το όπλο.
Πρωτόδικα,του επιβλήθηκε κάθειρξη 13 ετών, με... αναστολή. Στο Εφετείο η ποινή μειώθηκε κατά τρία χρόνια.
=================
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Η κριτική των δικαστικών αποφάσεων σε μία δημοκρατία είναι αυτονόητη και πάντοτε ευπρόσδεκτη. Ανακύπτει όμως ένα ερώτημα: Η συντάκτης του εν λόγω άρθρου υπαινίσεται οτι στις υποθέσεις, που διεξοδικά αναφέρει, τα δικαστήρια αποφάνθηκαν προφανώς επιεικώς για κατηγορουμένους, ενώ θα έπρεπε είτε να τους καταδικάσουν αντί να τους αθωώσουν, είτε να τους επιβάλουν αυστηρότερες ποινές. Αυτό, προφανώς, σημαίνει λοιπόν, οτι η ίδια, ως δημοσιογράφος, από τις έρευνες που έχει κάνει (διότι δεν είναι ένας απλός πολίτης), έχει στοιχεία από τα οποία, προφανώς προκύπτει οτι οι εν λόγω κατηγορούμενοι που κρίθηκαν λ.χ. εσφαλμένα αθώοι έπρεπε να κηρυχθούν ένοχοι. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Εάν είναι έτσι, ήρθε ποτέ η ίδια στα άνω δικαστήρια να καταθέσει ως μάρτυρας αυτά που προφανώς γνωρίζει για τις υποθέσεις αυτές, καθώς και να προσκομίσει όλα εκείνα τα στοιχεία (έγγραφα, μάρτυρες κλπ.) που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς της ώστε να εκτιμηθούν από τα αρμόδια δικαστήρια και αντί για αθωώσεις να είχαμε, όπως η ίδια εμμέσως υποστηρίζει, καταδίκες; Εάν πάλι δεν διαθέτει τέτοια στοιχεία και βασίζεται στα στοιχεία των δικογραφιών για να πει οτι η δικαιοσύνη δεν αποφεύγει τις κλεφτές ματιές, τότε ας δώσει εξετάσεις (εφόσον βέβαια υπάρχει πτυχίο νομικής) για να εισαχθεί στη Σχολή Δικαστών και στο Δικαστικό Σώμα, να γίνει λειτουργός της δικαιοσύνης και να απονείμει τη δικαιοσύνη, που ο καθένας μας ονειρεύεται και δυστυχώς εμείς, κατά τη γνώμη της, δεν έχουμε κατορθώσει μέχρι σήμερα να το επιτύχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι η κα. Κατή (δημοσιογράφος, υποθέτω ότι είναι) προσεγγίζει το θέμα επιφανειακά, καθώς έχει περιοριστεί στη συλλογή πληροφοριών και στην πρόσθεση σε αυτές κάποιων σχολίων, ως εκφραστής της κοινής γνώμης. Παρά ταύτα, πιστεύω ότι, εξαιτίας αυτής της επιφανειακής προσέγγισης, η εκφορά συμπερασμάτων αναφορικά με το σχηματισμό της δικανικής μας πεποίθησης είναι άτοπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμίζω παλαιό ρητό για τις αστικές υποθέσεις: "ό,τι δεν υπάρχει στη δικογραφία, δεν υπάρχει στον κόσμο όλο". Επίσης, θυμίζω τις προτροπές τν διδασκόντων στην Ε.Σ.Δι. να μην εκφέρουμε άποψη επί υπόθεσης, εάν δεν έχουμε διαβάσει οι ίδιοι τη δικογραφία. Αλήθεια, πώς νομιμοποιούνται οι δημοσιογράφοι να αυτοαποκαλούνται "εκφραστές της κοινής γνώμης"; Τους έχει ψηφίσει/εκλέξει ο λαός για ένα τέτοιο λειτούργημα; Προβλέπεται κάπου στο Σύνταγμα; Είναι δημόσιοι λειτουργοί ή μήπως απλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, υπαγόμενοι στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήδυο επιστήμες ασκούν με μεγάλη ευκολία οι Έλληνες
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ιατρική και τη νομική
Και να πούμε βέβαια οτι πάντοτε οι δικαστές είναι σχεδόν οι μόνοι, που με ιδιαίτερη προσήλωση και προσοχή ακούν τις απόψεις της νεολαίας, που επαναστατεί απέναντι σε εκδηλούμενη κατά καιρούς κρατική αυθαιρεσία, όσο και αν ακραίες φαντάζουν αυτές οι απόψεις. Δεν συμφωνώ με τον όρο αντιεξουσιαστής. Και ξέρετε γιατί; Θα θέσω ένα ερώτημα: εάν κάποιος 20χρονος αντιεξουσιαστής με ΄΄θητεία΄΄ μόλις δύο μηνών στον αντιεξουσιαστικό χώρο πει σε κάποιον αντιεξουσιαστή 40 χρονών με θητεία 20 ετών στον αντιεξουσιαστικό χώρο ΄΄ρε συ δεν πας να μου φέρεις ένα πακέτο τσιγάρα από το περίπτερο και να μου κάνεις και ένα φραπέ να πιω και που είσαι φέρε και καμιά δεκαριά πορτοκαλάδες να πιούμε΄΄ ο 40άρης θα το πράξει αμέσως ή θα τον πλακώσει στο ξύλο; Εάν πράξει το πρώτο είναι πραγματικός αντιεξουσιαστής γιατί απλά αποδέχεται και ο ίδιος για τον εαυτό του οτι δεν είναι εξουσιαστής στον αντιεξουσιαστικό του χώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην ξεχνάμε ότι οι δικαστές είναι φορείς άμεσης εξουσίας, και όπως θεωρείται φυσιολογικό να τίθεται στον δημόσιο διάλογο η κριτική σε πράξεις ή παραλείψεις των φορέων της (άμεσης) εκτελεστικής ή νομοθετικής εξουσίας, έτσι σε όποια δυτικού τύπου δημοκρατία, είναι φυσιολογική η κριτική και ευπρόσδεκτος ο σχολιασμός των δικαστικών αποφάσεων, εισαγγελικών και ανακριτικών διατάξεων. Η απ' ευθείας αμυντική στάση απέναντι στον σχολιασμό στα πλαίσια του δημοσίου διαλόγου, όταν μάλιστα βασίζεται σε αληθή πραγματικά περιστατικά, μάλλον αδυναμία δείχνει και μη αντίληψη της ένταξης της λειτουργίας μας στην συντεταγμένη κοινωνική πορεία. Ελπίζω το σχόλιο να γίνει αφορμή για ενδοδικαστικό διάλογο που είναι απαραίτητος και για τον επαναπροσδιορισμό τόσο της λειτουργίας μας, όσο και, κυρίως, της ένταξης αυτής στην συνολική κοινωνική κίνηση
ΑπάντησηΔιαγραφή.
Με την πρώτη άποψη, που εκφράζετε (σχόλιο 26 Ιουλίου) δεν υπάρχει δικαστής σήμερα στην Ελλάδα που να διαφωνεί. Αυτό, που λέτε είναι αυτονόητο. Οι υποθέσεις στις οποίες αναφέρεται η συντάκτης του άρθρου για να βάλει κατά της Δικαιοσύνης (προσωπικά δεν το ανέχομαι αυτό) δεν μπορούν να εκτιμηθούν από τον οιοδήποτε, που δεν γνωρίζει τα στοιχεία της δικογραφίας. Πιστεύω επίσης οτι ουδείς δικαστής σήμερα θα ανεχόταν κακοπροαίρετη (και καλοπροαίρετη) κριτική των αποφάσεων του. Αλήθεια, πως θα αντιμετώπιζε σήμερα κάποιος από εμάς κάποιον, που θα του διαμαρτύρονταν για την απόφαση του; Τη δική του όμως. Όχι των άλλων. Διότι στις αποφάσεις των άλλων εύκολα μπορούμε να επικαλούμαστε την ανωτερότητα της λειτουργίας μας στη συντεταγμένη κοινωνική πορεία και την ανάγκη για διάλογο και κριτική. Όταν οι άλλοι όμως κρίνουν τις δικές μας αποφάσεις είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κι εκεί διάλογο, ή λέμε ένα ΄΄πηγαίνετε σας παρακαλώ έτσι έκρινα΄΄; Όσο για τον ενδοδικαστικό διάλογο προς επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας μας για την καλύτερη αντίληψη της ένταξης μας στην συντεταγμένη κοινωνική πορεία θα μου επιτρέψετε να πω οτι δεν απαιτείται. Επαναπροσδιορισμός απαιτείται γι αυτούς οι οποίοι: α)παριστάνουν καθημερινά τους δικαστές χωρίς να είναι, β) υποκαθιστούν τον ανακριτή και τον εισαγγελέα και μάλιστα κατά τη διάρκεια εκκρεμών υποθέσεων προσβάλλοντας βασικές συνταγματικές αρχές και παρεμβαίνοντας στο έργο της δικαιοσύνης, γ)παραβιάζουν τη μυστικότητα της ανάκρισης σωρηδόν και κατ΄ εξακολούθηση, δ)χαρακτηρίζουν δημοσίως τους δικαστές ως δημοσίους υπαλλήλους, ε) επαναπροσδιορισμός απαιτείται γι αυτούς οι οποίοι αγνοούν τους θεσμούς, στ)επαναπροσδιορισμός απαιτείται γι αυτούς οι οποίοι εντάσσουν τους νέους συναδέλφους στο ΙΚΑ, ζ) επαναπροσδιορισμός απαιτείται γι αυτούς οι οποίοι παίζουν με τους θεσμούς, γι αυτούς οι οποίοι πιστεύον οτι το αιρετό αξίωμα συνιστά νέο λόγο άρσης του αδίκου στο ποινικό δίκαιο, γι αυτούς που βγαίνουν δημόσια στα Μ.Μ.Ε. υπό την ιδιότητα των φορέων άλλων εξουσιών του κράτους και που κατά καιρούς με αφορμή δικαστικές υποθέσεις λένε την κλισέ φράση ΄΄οι ένοχοι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά΄΄, γι αυτούς, γι αυτούς, γι αυτούς... Μόλις επαναπροσδιοριστούν όλοι αυτοί τότε τα ξαναλέμε. Και πάλι βέβαια με επιφύλαξη. Εκτός, βέβαια από την συντριπτική πλειοψηφία των απλών Ελλήνων πολιτών, που πιστεύει πραγματικά στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Και αυτό είναι κάτι, που πραγματικά το έχουμε ανάγκη διότι όλες οι εξουσίες ασκούνται στο όνομα του ελληνικού λαού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότεροι από τους Έλληνες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των δικαστών, αποδοκιμάζουν πλέον στον υπέρτατο βαθμό την ρύθμιση του άρθρου 86 του Συντάγματος (ποινική ευθύνη υπουργών), δηλ. ακριβώς την ρύθμιση την οποία αναφέρετε πιο πάνω για την ασυλία των αιρετών, καθώς και την ρύθμιση για την βουλευτική ασυλία. Η αποδοκιμασία και η διατύπωση θέσης για την κατάργησή τους είναι δημοκρατικό δικαίωμα, το οποίο μάλιστα πιθανότατα θα οδηγήσει στην κατάργηση των ρυθμίσεων αυτών ή την τροποποίηση προς το καλύτερο, γιατί η άσκηση του δικαιώματος κριτικής θεμελιώνει τον δημόσιο διάλογο, που θα οδηγήσει στις αιτούμενες από την κοινωνία μεταβολές. Επομένως εγώ και εσείς όταν σχολιάζουμε αρνητικά τα πεπραγμένα του συνταγματικού ή του κοινού νομοθέτη ασκούμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα και δεν πραγματοποιούμε επίθεση σε αυτόν. Νομίζω συνεπώς ότι ο σχολιασμός, που συνιστά δικαίωμα, μιας άλλης συντεταγμένης εξουσίας δεν πρέπει a priori να χαρακτηρίζεται ως επίθεση. Θεωρώ το ''πηγαίνετε σας παρακαλώ'', το οποίο μάλλον αφορά ευθεία κρίση διαδίκου (η οποία δεν εντάσσεται στον δημοκρατικό δημόσιο διάλογο)ως έκφραση αδυναμίας και έλλειψη σθένους, που σε κάθε περίπτωση μπορεί να αντικατασταθεί από την υπόμνηση των ενδίκων μέσων. Μην μπερδεύουμε επομένως τον δημόσιο διάλογο, ο οποίος διεξάγεται στα επιστημονικά περιοδικά και στα έντυπα, κυρίως, ΜΜΕ είναι εξυγιαντικός για την δικαιοσύνη. Να υπενθυμίσω τα πρόσφατα άρθρα των συναδέλφων Φλωρίδη και Πεπόνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,τα οποία μάλλον υπήρξαν σκληρότερα από το σχολιαζόμενο άρθρο, για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Τέλος σήμερα που η δικαιοσύνη διακρίνεται για τις καθυστερήσεις, που εγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας, σήμερα που μετά από 15 χρόνια εργασίας των νέων δικαστών με ηλεκτρονική επεξεργασία και έρευνα, εξακολουθεί να απαιτεί τα υλικά έγγραφα με όρους του 1950, που η αποτελεσματικότητα της παρέμβασής της χάνεται από την εξάντληση των χρονικών ορίων της παραγραφής, δεν θέλει επαναπροσδιορισμό; Αν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτά ναι δεν υπάρχει ανάγκη επαναπροσδιορισμού. ΥΓ Δεν διαπίστωσα στην επανανάγνωση του σχολίου μου υπεράσπιση αυτών που χαρακτηρίζουν τους δικαστές ή τους εισαγγελείς ως δημοσίους υπαλλήλους ούτε της υπαγωγής των δικαστών στο ΙΚΑ ούτε των τηλεεισαγγελέων ή τηλεδικαστών, αλλά την υπεράσπιση της ανάγκης να συζητήσουμε για το πως η δικαιοσύνη θα αποκτήσει και πάλι τον ρόλο της στην κοινωνική εξέλιξη ως συντεταγμένη εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς να πω οτι δεν αναφέρθηκα ευθέως στο νόμο περί ευθύνης Υπουργών, αλλά σε μια γενικότερη νοοτροπία αιρετών προσώπων (που δεν είναι κατ΄ανάγκη φορείς της εκτελεστικής εξουσίας), που συχνά επικαλούνται το λαό όταν λογοδοτούν στη δικαιοσύνη. Κατά τα λοιπά η προσέγγιση σας για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ενδιαφέρουσα, έχω όμως μία επιφύλαξη ως προς το εάν όλοι οι συμμετέχοντες σε ένα διάλογο αυτού του είδους (εννοώ όσους δεν φέρουν την ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού)θα μπορούσαν να αντιληφθούν τη θεσμική διάσταση του ζητήματος, που θίγετε. Ερωτώ για παράδειγμα λαμβάνοντας υπόψη και τα χαρακτηριστικά και τη νοοτροπία του σύγχρονου νεοέλληνα: Οι αυστηρά τεχνοκράτες δημοσιογράφοι ή άλλου είδους κοινωνικοί εταίροι θα μπορέσουν να αντιληφθούν το ζήτημα στη σωστή του διάσταση και να εκφέρουν ένα εποικοδομητικό διάλογο, ή θα εκλάβουν την άνω προσέγγιση των πραγμάτων ως ομολογία ευθύνης και μάλιστα συλλογικής; Γιατί, ξέρετε, το ακροατήριο μας δεν θα είναι λ.χ. μόνο ο οξύνους φιλόσοφος Γιανναράς, που έχει επανειλημμένα θίξει τέτοιου είδους ζητήματα, αλλά και πολλοί άλλοι, που πρέπει πρώτα να επαναπροσδιοριστούν (αυτοί και όχι οι δικαστές). Και βέβαια τίθεται ενώπιον μας και μία λεπτή διάκριση: Δεν σημαίνει οτι επειδή το νομοθετικό έργο βρίσκεται στο επίκεντρο της κάθε κριτικής, οτι αυτή η κριτική πρέπει να είναι τόσο χρονικά, όσο και ποιοτικά η ίδια με το αναμφισβήτητο δικαίωμα κριτικής των δικαστικών αποφάσεων. Οι δικαστικές αποφάσεις, με βάση τη δημοκρατική αρχή, υπόκεινται ή μάλλον πρέπει να υπόκεινται στην κριτική τους (επί της ουσίας πλέον αν θέλετε) μετά την ολοκήρωση της δικαστικής διαδικασίας σε όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας και όχι κατά τη διάρκεια της εκδίκασης τους σε οποιοδήποτε βαθμό. Η διαλεκτική αυτή σύλληψη της κριτικής αναφορικά με τις δικαστικές αποφάσεις είναι επισφαλής για τον ίδιο τον πολίτη. Διότι ο πολίτης, που προσφεύγει στη δικαιοσύνη επιθυμεί μόνο το φυσικό του δικαστή, τη μία και μοναδική σύνθεση Δικαστηρίου, που θα κρίνει για την υπόθεση του, και όχι να γίνει η υπόθεση του αντικείμενο δημοσίου διαλόγου πριν ακόμη αποφασίσει ο φυσικός του δικαστής. Αντίθετα, ο νομοθέτης επιθυμεί το δημόσιο διάλογο προκειμένου ο νόμος, η έκφραση αυτή της βούλησης της νομοθετικής εξουσίας να τύχει της κατά το δυνατό ευρύτερης λαικής αποδοχής. Η απονομή, όμως, της Δικαιοσύνης είναι κάτι το διαφορετικό. Και κάτι τελευταίο, που είχα γράψει παλαιότερα: Η κριτική και μόνο του νομοθετικού έργου από το δικαστή είναι κάτι πολύ light γι αυτόν σε σχέση με το βάρος της ιδιότητας του. Γιατί τα όσα πιστεύει μπορεί να τα ενυλώσει στην απόφαση του. Εκεί χρειάζεται το σθένος και η τόλμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό σχόλιο , που δείχνει και το βάθος στο οποίο εκτείνεται ο προβληματισμός. Θα επανέλθουμε ελπίζω, γιατί είναι μια συζήτηση αναγκαία, που βλέπει το δάσος και δεν κοιτάει το δέντρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφησα κάποιο σχόλιο. Ως ανώνυμο το έστειλα (Είναι αυτό με τον Στρος Καν). Είμαι της 8ης σειράς. Γιατί δεν δημοσιεύθηκε; Μήπως θα θυμώσει ο επιθεωρητής; Μάλλον. Ισως η θεωρία μου έχει πέσει διάνα. Πριν λοιπόν χρεωκοπήσει η Ελλαδα (ως κράτος), είχαν χρεωκοπήσει προηγουμένως τα πάντα στη χώρα. Τα κόμματα, το πολιτικό σύστημα, η εκτελεστική εξουσία, η βουλή, η διοίκηση. ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφησα κάποιο σχόλιο
==========================
Κάνατε μια καταγγελία για τον Εισαγγελέα Εφετών (εμένα ως καταγγελία μου φάνηκε).
Γιατί δε γράφετε όσα καταγγέλλετε επωνύμως και με στοιχεία; Μήπως εσείς φοβάστε τον επιθεωρητή;
Ή μήπως θεωρείτε ότι οφείλω να δημοσιεύω ανώνυμα σχόλια για παράνομες παρεμβάσεις στο χώρο της δικαιοσύνης αναλαμβάνοντας ο ίδιος το βάρος της ευθύνης των άλλων;