Βροχή καταδικαστικών αποφάσεων του Ευρωδικαστηρίου για τις υπερβολικές καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Μόνο το τελευταίο εξάμηνο το ελληνικό Δημόσιο κλήθηκε να καταβάλει σε πολίτες 2,6 εκατ. ευρώ.
Με υψηλό τίμημα πληρώνει η χώρα την εφιαλτική καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, καθώς γι' αυτόν τον λόγο μέσα σε διάστημα μόλις 6 μηνών καταδικάστηκε 32 φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και υποχρεώθηκε να καταβάλει στους ενδιαφερόμενους πολίτες περισσότερα από 2,6 εκατ. ευρώ και επιπλέον σημαντικά ποσά για τα δικαστικά τους έξοδα.
Το "έμφραγμα" που έχει υποστεί εδώ και πολλά χρόνια η δικαιοσύνη στην Ελλάδα και τα συνεχώς επαναλαμβανόμενα φαινόμενα αρνησιδικίας έχουν επιτρέψει μία "βιομηχανία" προσφυγών σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου είναι βέβαιο ότι αν δεν γίνουν δεκτές στην ουσία τους (π.χ. για παραβίαση των κανόνων της δίκαιης δίκης ή κάποιων άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων που αναγνωρίζει η ΕΣΔΑ - Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) θα γίνουν δεκτές ως προς το σκέλος της υπερβολικής καθυστέρησης και θα διαταχθεί η καταβολή αποζημίωσης.
Τα σχετικά ποσά κυμαίνονται συνήθως από 3.000-30.000 ευρώ κατ' άτομο και επιδικάζονται με τη διαπίστωση ότι η ελληνική κυβέρνηση παραβίασε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ που επιβάλλει, μεταξύ άλλων, να επιλύονται οι διαφορές μέσα σε λογική προθεσμία (σε γενικές γραμμές γίνεται δεκτό ότι μία υπόθεση δεν πρέπει να ξεπερνά την 6ετία για την οριστική επίλυσή της).
Βραδύτητα
Υποθέσεις με απλά νομικά προβλήματα (π.χ. επιδόματα, συντάξεις, εργατικές διαφορές, απαλλοτριώσεις, τροχαία, ακόμα και συκοφαντικές δυσφημήσεις) έχουν απορριφθεί από τα ελληνικά δικαστήρια με τόσο μεγάλη βραδύτητα, που δόθηκε η δυνατότητα στους αντιδίκους του Δημοσίου να πετύχουν μια άλλη έμμεση δικαίωση, αφού δεν εισπράττουν π.χ. το επίδομα που αξίωναν δικαστικά, αλλά μία αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρώ για την καθυστέρηση της δικαστικής επίλυσης της υπόθεσής τους.
Υποθέσεις με απλά νομικά προβλήματα (π.χ. επιδόματα, συντάξεις, εργατικές διαφορές, απαλλοτριώσεις, τροχαία, ακόμα και συκοφαντικές δυσφημήσεις) έχουν απορριφθεί από τα ελληνικά δικαστήρια με τόσο μεγάλη βραδύτητα, που δόθηκε η δυνατότητα στους αντιδίκους του Δημοσίου να πετύχουν μια άλλη έμμεση δικαίωση, αφού δεν εισπράττουν π.χ. το επίδομα που αξίωναν δικαστικά, αλλά μία αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρώ για την καθυστέρηση της δικαστικής επίλυσης της υπόθεσής τους.
Τέτοια αποζημίωση αναγνωρίστηκε και σε πρόσωπα του κοινού ποινικού δικαίου, που καταδικάστηκαν αμετάκλητα σε βαριές ποινές ακόμα και για ναρκωτικά (π.χ. καταδίκες 17 ετών), αλλά στα οποία το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση από 4.000-6.000 ευρώ για την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης (περίπου 8-9 χρόνια μέχρις ότου η καταδίκη τους καταστεί αμετάκλητη).
"ΓΟΛΓΟΘΑΣ" ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Οκτώ χρόνια για απαλλοτριώσεις
Οκτώ χρόνια για απαλλοτριώσεις
Απλές εργατικές διαφορές τελεσιδίκησαν μετά από 7 χρόνια και έφεραν "ευρωκαταδίκες" 3.000 - 4.000 ευρώ ανά άτομο, συντάξεις στρατιωτικών ή χηρείας χρειάστηκαν 8 χρόνια για να απορριφθούν (ευρωκαταδίκες 4.000 - 5.000 ευρώ), για απαλλοτριώσεις 8 χρόνια (64.000 ευρώ σε 4 ιδιοκτήτες), για τροχαία 8-9 χρόνια (ευρωκαταδίκες 8.000 αλλά και 30.000 ευρώ), ενώ σε περίπτωση συκοφαντικής δυσφήμησης που επιλύθηκε αφού ξεπέρασε τα 8 χρόνια, επιδικάστηκε αποζημίωση 12.000 ευρώ.
Αρκετές ήταν τέλος και οι ευρωκαταδίκες που, ενώ αναγνώριζαν την παράβαση της υπερβολικής καθυστέρησης, δεν επιδικάζουν κάποιο ποσό, γιατί οι προσφεύγοντες δεν ζητούσαν αποζημίωση ή δεν προσδιόριζαν οι ίδιοι τη ζημιά και τις σχετικές αξιώσεις τους.
ΑΓΩΓΕΣ ΓΙΑΤΡΩΝ
Καμπάνες για αναμονή 12 χρόνων
Καμπάνες για αναμονή 12 χρόνων
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση συνολικά 159 ιατρών από διαφορετικά νοσοκομεία που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στο Στρασβούργο διαμαρτυρόμενοι επειδή τα ελληνικά δικαστήρια εσφαλμένα απέρριψαν τις αξιώσεις τους για υπερωριακά επιδόματα (1/65 επί του βασικού τους μισθού) κ.λπ.
Παράλληλα διαμαρτυρήθηκαν για την απίστευτη καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης, αφού αγωγές του 1998 επιλύθηκαν οριστικά το 2010, ενώ άλλες αγωγές χρειάστηκαν 6 χρόνια για να εκδοθεί πρωτόδικη απόφαση και άλλες αγωγές του 1995 εκκρεμούν ακόμα στον τελευταίο βαθμό ύστερα από 16 χρόνια αντιδικιών... Η μεγάλη καθυστέρηση για υποθέσεις αρκετά απλές στοίχισε στο Δημόσιο αποζημίωση που ξεπέρασε τα 2 εκατ. ευρώ, καθώς καταδικάστηκε να πληρώσει σε κάθε ιατρό τουλάχιστον 18.000 ευρώ συν τα δικαστικά έξοδα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
============
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
τις αναβολες τις ζητανε οι δικηγοροι, και μας καταδικαζουν για καθυστερηση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμιλανε για 8 χρονια για αμετακλητη αποφαση, αλλα στην ελλαδα υπαρχει προδικασια, βουλευμα, αποφαση, δευτερος βαθμος και αρειος παγος!!! αλλα στην αγγλια πχ, που απ' τη αστυνομια και τη συλληψη πας στο ακροατηριο και δικαζεσαι, χωρις δικαιωμα εφεσης ή αναιρεσης, και η ολη διαδικασια τελειωνει σε κανενα μηνα, δεν υπαρχει κανενα προβλημα παραβιασης δικαιωματων του κατηγορουμενου..
¨βιομηχανια προσφυγων στο ΕΔΔΑ"
ΑπάντησηΔιαγραφήταιριαζει και με την αλλη βιομηχανια, των συνεχων αναβολων..
Είναι προφανές ότι υφίσταται trade-off μεταξύ αφενός της ταχύτητας (συνεπώς και των βημάτων ως την επίτευξη αυτής) έκδοσης αμετάκλητης απόφασης και της διασφάλισης των δικαιωμάτων του ενάγοντος, και αφεταίρου της ποιότητας της απόφασης και του σεβασμού στα δικαιώματα του κατηγορούμενου. Δεν έχει νόημα να παρουσιάζεται το ένα ως δικαιολογία της υστέρησης ως προς το άλλο, ει μη μόνον αν συνοδεύεται η επιχειρηματολογία αυτή από τεκμηρίωση των λόγων για τους οποίους είναι περισσότερο κοινωνικά θεμιτό και βέλτιστο το trade-off αυτό να κλίνει στον δεδομένο βαθμό προς τη μια πλευρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς το σφάλμα τύπου ΙΙ είναι λιγότερο αθέμιτο από το σφάλμα τύπου Ι όσον αφορά στη δικαιοσύνη, αλλά και αυτό πρέπει να έχει ένα εύλογο όριο. Το θέμα που τίθεται εδώ είναι ότι τα όρια στα οποία φτάνει η Ελληνική δικαιοσύνη, είτε λόγω υπερβολικής προστασίας των δικαιωμάτων του κατηγορούμενου εις βάρος αυτών του ενάγοντος, είτε λόγω απλώς βραδυπορίας που μπορεί να οφείλεται σε ελλειπή στελέχωση, κακή οργάνωση, ή ακόμα και μειωμένη παραγωγικότητα/ωράρια σε σύγκριση με αυτά των ευρωπαίων συναδέλφων των ελλήνων δικαστών, είναι μη αποδεκτά σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η λύση είναι να βγουν μερικοί judge Dreads στο δρόμο για fast-track δικαιοσύνη, με πλήρη απαξίωση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων.
Είναι προφανές ότι υφίσταται trade-off μεταξύ αφενός της ταχύτητας (συνεπώς και των βημάτων ως την επίτευξη αυτής) έκδοσης αμετάκλητης απόφασης και της διασφάλισης των δικαιωμάτων του ενάγοντος, και αφεταίρου της ποιότητας της απόφασης και του σεβασμού στα δικαιώματα του κατηγορούμενου. Δεν έχει νόημα να παρουσιάζεται το ένα ως δικαιολογία της υστέρησης ως προς το άλλο, ει μη μόνον αν συνοδεύεται η επιχειρηματολογία αυτή από τεκμηρίωση των λόγων για τους οποίους είναι περισσότερο κοινωνικά θεμιτό και βέλτιστο το trade-off αυτό να κλίνει στον δεδομένο βαθμό προς τη μια πλευρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς το σφάλμα τύπου ΙΙ είναι λιγότερο αθέμιτο από το σφάλμα τύπου Ι όσον αφορά στη δικαιοσύνη, αλλά και αυτό πρέπει να έχει ένα εύλογο όριο. Το θέμα που τίθεται εδώ είναι ότι τα όρια στα οποία φτάνει η Ελληνική δικαιοσύνη, είτε λόγω υπερβολικής προστασίας των δικαιωμάτων του κατηγορούμενου εις βάρος αυτών του ενάγοντος, είτε λόγω απλώς βραδυπορίας που μπορεί να οφείλεται σε ελλειπή στελέχωση, κακή οργάνωση, ή ακόμα και μειωμένη παραγωγικότητα/ωράρια σε σύγκριση με αυτά των ευρωπαίων συναδέλφων των ελλήνων δικαστών, είναι μη αποδεκτά σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η λύση είναι να βγουν μερικοί judge Dreads στο δρόμο για fast-track δικαιοσύνη, με πλήρη απαξίωση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων.
Αξιοσημείωτη είναι η καταδίκη της Ελλάδας για την ΟλΑΠ 17/2008 (Απόφαση της 3.5.2011, Νεγρεπόντης - Γιαννίσης κατά Ελλάδος). Η απόφαση αυτή κατά πλειοψηφία (παρήγορο είναι ότι υπήρξε και ευάριθμη μειοψηφία) εφαρμόζοντας σε κληρονομική διαφορά διατάξεις του Κανονικού Δικαίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας (και όχι τον Αστικό Κώδικα) έκρινε ως αντίθετη στην ελληνική δημόσια τάξη απόφαση δικαστηρίου των ΗΠΑ, που επέτρεψε υιοθεσία από επίσκοπο της εκεί Ελληνορθόδοξης εκκλησίας ενήλικου ανιψιού του και έτσι απέκλεισε τον τελευταίο από το κληρονομικό του δικαίωμα. Τελικά το λογαριασμό θα τον πληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο, αφού δεν προβλέπεται δυνατότητα αναψηλάφησης της πολιτικής δίκης (σε αντίθεση με ό,τι προβλέπεται στην ποινική δίκη - άρθρο 525 αριθ. 5 του ΚΠοινΔ). Ή άλλως τύφλα να 'χει το Ιράν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει επιτέλους να υπάρξει περιστολή της δυνατότητας άσκησης ενδίκων μέσων (αυξημένο παράβολο, κατάργηση ενδίκων μέσων κατά βουλευμάτων, περιορισμός των λόγων αναίρεσης) και ας μειωθεί η δικηγορική ύλη. Επίσης, πειθαρχικός έλεγχος των δικαστών, που δίνουν αδικαιολόγητες αναβολές επιβαρύνοντας μεταξύ άλλων και τους εργατικούς συναδέλφους τους. Αλλιώς, να πληρώνουν αυτοί τα πρόστιμα του ΕΔΔΑ και όχι ο φορολογούμενος Έλληνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα ήταν πιο αποδοτικό να διορίζονται περισσότεροι δικαστές αντί να πληρωνουμε πρόστιμα; Γιατί νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος να βελτιωθεί η κατάσταση και να αδειάσει κανένα πινάκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφή