Γνωμοδότηση Αναφορικά με την απόφαση 1/2005 του Ειδικού Δικαστηρίου του αρ. 88§2 του Συντάγματος

ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ

ΕΡΩΤΗΜΑ:

Εν ενεργεία δικαστικός λειτουργός των Διοικητικών Δικαστηρίων άσκησε ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, αγωγή αποζημιώσεως και  ζήτησε να υποχρεωθεί το Ελληνικό Δημόσιο
, κατά το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, να του καταβάλει, εντόκως, με βάση το εκάστοτε γενικώς ισχύον επιτόκιο υπερημερίας, από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση, αφενός μεν χρηματικό ποσό, ως αποζημίωση για την αποκατάσταση της υλικής ζημίας που υπέστη από τη μη καταβολή της διαφοράς μεταξύ των ποσών που είχε λάβει υπό τη μορφή τακτικών αποδοχών κατά το χρονικό διάστημα από 1-1-2000 έως 31-12-2005 και των ποσών που θα έπρεπε να είχε λάβει, εάν οι αποδοχές του είχαν καθορισθεί, κατά τα επιβαλλόμενα από τα άρθρα 4 παρ. 1 και 88 παρ. 2 του Συντάγματος, σε αντιστοιχία με τις αποδοχές του Δικαστικού Αντιπροσώπου Α' τάξεως του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους με τα ίδια, επτά και πλέον, έτη υπηρεσίας, αφετέρου δε χρηματικό  ποσό ** ως χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υποστήριξε ότι υπέστη για την παραπάνω αιτία. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, με την οποία, αφού διαπιστώθηκε ότι το νομικό ζήτημα που εμπίπτει στη δικαιοδοσία του έχει επιλυθεί «αμετακλήτως» με την με αριθμό 1/2005 απόφασή του (βλ σκέψη 6 απόφασης) και όπως κρίθηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση: «η οποία δεσμεύει το δικαστήριο αυτό», η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών προκειμένου να επιλυθεί οριστικώς η επίδικη διαφορά «συμμορφούμενο  υποχρεωτικώς  ως προς τα επιλυθέντα νομικά ζητήματα..»

Εν συνεχεία, εξεδόθη απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή και υποχρεώθηκε το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει,νομιμοτόκως από της επιδόσεως της αγωγής με το εκάστοτε ισχύον επιτόκιο, το ποσό των 21.500 ευρώ περίπου .

Κατά της πρωτόδικης αυτής αποφάσεως το Ελληνικό Δημόσιο άσκησε την έφεση επί της οποίας εκδόθηκε απόφαση του Διοικητικού Εφετείου. Με την απόφαση αυτή το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δέχθηκε εν μέρει την έφεση, μεταρρύθμισε την εκκαλούμενη απόφαση και περιόρισε το ποσό που υποχρεούται να καταβάλει το Ελληνικό Δημόσιο περίπου 17.000 ευρώ.

Ακολούθως το Δημόσιο άσκησε ενώπιον του ΣτΕ Αίτηση  Αναίρεσης κατά της Αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου.

Το Ελληνικό Δημόσιο στην Αναίρεση του επικαλείται:

1)ότι η  άσκηση αναιρέσεως παραδεκτώς ασκείται  κατ’ άρθρο  2 του ν. 3900/2010.

2) ότι η κρίση της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου περί  αντιθέσεως προς το Σύνταγμα των διατάξεων  του άρθρου  21 ΚΔ  της 26.6/10.7.1944  περί του  ύψους του τόκου και του άρθρου  90 του ν 2362/1995  περί του χρόνου γενέσεως της παραγραφής, δεν είναι  ορθή εν όψει μάλιστα της  με αριθμό    1./2012 Αποφάσεως του ΑΕΔ.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ:

1)Εάν το Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 88 παρ. 2 Σ  με την με αριθμό 1/2005 Απόφαση του επέλυσε το νομικό ζήτημα : α) της ευνοϊκότερης μισθολογικής αντιμετώπισης των λειτουργών του ΝΣΚ έναντι των δικαστικών λειτουργών και β) παραλλήλως επέλυσε το νομικό ζήτημα  της υποχρεώσεως του Δημοσίου επί της αγωγής αποζημιώσεως κατ’ άρθρο 105 Εισ.ΝΑΚ  να καταβάλει τόκους υπερημερίας το ύψος των οποίων ανέρχεται  στον εκάστοτε ισχύοντα τόκο, όπως και ότι η παραγραφή των σχετικών αξιώσεων, από την αδικοπρακτική ευθύνη του Δημοσίου είναι πενταετής;

2)Εάν το Δικαστήριο της παραπομπής δεσμεύεται από την παραπεμπτική απόφαση

3)Είναι παραδεκτή  η προβολή λόγων Αναιρέσεως ενώπιον του ΣτΕ επί ζητημάτων κριθέντων αμετακλήτως από το ειδικό δικαστήριο του άρθρου 88 παρ 2 Σ  και μάλιστα κατ’ άρθρο  2 του ν. 3900/2010 .

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ (ΚΛΙΚ)