Αριθμός απόφασης 22937/2013
(Αριθμός κατάθεσης αγωγής 34819/2011)
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
(τακτική διαδικασία)
(Αριθμός κατάθεσης αγωγής 34819/2011)
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
(τακτική διαδικασία)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από το Δικαστή Αργύριο Εκκλησίαρχο, Πρωτοδίκη, τον οποίο όρισε ο Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου, και τη Γραμματέα Ζωή Φούρκα.
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του στις 14 Οκτωβρίου 2013 για να δικάσει την υπόθεση:
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του στις 14 Οκτωβρίου 2013 για να δικάσει την υπόθεση:
ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ: ομόρρυθμης εταιρίας με την επωνυμία «......», βιοτεχνία μεταλλικών αντικειμένων, που εδρεύει στην .... Θεσσαλονίκης, οδός ... αρ. . (όπισθεν «......»), και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξούσιου Δικηγόρου της Βύρωνος Αντωνιάδη (Α.Μ. Δ.Σ.Θ. 1680), που κατέθεσε προτάσεις.
ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ: ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «...........» και το διακριτικό τίτλο «..........», που εδρεύει στο Δάσος Σέιχ Σου του Δήμου Θεσσαλονίκης και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία δεν παραστάθηκε.
Η ενάγουσα ζητεί να γίνει δεκτή η από 7-9-2011 αγωγή της, με αντικείμενο την αμοιβή σύμβασης έργου, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού με αριθμό κατάθεσης 34819/8-9-2011, γράφτηκε στο πινάκιο και προσδιορίστηκε για τη δικάσιμο της 12-10-2012, κατά την οποία αναβλήθηκε η συζήτησή της για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης ο πληρεξούσιος Δικηγόρος της ενάγουσας, ανέπτυξε τους ισχυρισμούς του και ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις του.
Η ενάγουσα ζητεί να γίνει δεκτή η από 7-9-2011 αγωγή της, με αντικείμενο την αμοιβή σύμβασης έργου, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού με αριθμό κατάθεσης 34819/8-9-2011, γράφτηκε στο πινάκιο και προσδιορίστηκε για τη δικάσιμο της 12-10-2012, κατά την οποία αναβλήθηκε η συζήτησή της για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης ο πληρεξούσιος Δικηγόρος της ενάγουσας, ανέπτυξε τους ισχυρισμούς του και ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις του.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
1. Όπως αποδεικνύεται από την επικαλούμενη και προσκομιζόμενη από την ενάγουσα 187/8- 9-2011 έκθεση επίδοσης της Δικαστικής Επιμελήτριας του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης Σταματίας Τσιούρβα, ακριβές αντίγραφο της υπό κρίση αγωγής, με την πράξη κατάθεσης και ορισμού δικασίμου και με κλήση προς συζήτηση για την αρχική δικάσιμο της 12-10-2012 επιδόθηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα στην εναγόμενη (άρθρα 122, 123, 124 § 2, 126 § 1 περ. δ΄, 129 § 1 και 228 ΚΠολΔ). Κατά τη δικάσιμο εκείνη η συζήτηση της υπόθεσης αναβλήθηκε για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, η αναβολή δε αυτή εκ του πινακίου επέχει θέση κλήτευσης της εναγομένης για τη δικάσιμο αυτή (άρθρο 226 § 4 εδ. γ΄ ΚΠολΔ). Επομένως, η εναγόμενη, που, όπως προκύπτει από τα ταυτάριθμα με την παρούσα απόφαση πρακτικά, δεν παραστάθηκε μετά ή δια πληρεξούσιου Δικηγόρου κατά την εκφώνηση της υπόθεσης με τη σειρά που ήταν γραμμένη στο πινάκιο της δικασίμου αυτής, πρέπει να δικαστεί ερήμην.
2. Κατά την αρχική διατύπωση της διάταξης του άρθρου 7 § 3 του ν.δ. 1544/1942 «Η ορθή έννοια του άρθρου 2 του νόμου ΓΠΟΗ΄ είναι ότι είς το δι’ αυτού επιβαλλόμενον τέλος δεν υπόκεινται αί απλώς αναγνωριστικαί αγωγαί ώς και αί περί εξαλείψεως υποθήκης και προσημειώσεις και αι περί ακυρώσεως πλειστηριασμού». Με το άρθρο 70 § 3 του ν. 3994/2011 (ΦΕΚ Α΄ 165/25-7-2011), η άνω παράγραφος αντικαταστάθηκε ως εξής: «Στο τέλος, που επιβάλλεται κατά το άρθρο 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912 δεν υπόκεινται οι αγωγές περί εξαλείψεως υποθήκης και προσημειώσεως, καθώς και περί ακυρώσεως πλειστηριασμού». Παράλληλα η διάταξη του άρθρου 72 § 14 του ίδιου νόμου προέβλεψε ότι «Η παράγραφος 3 του άρθρου 7 του νομοθετικού διατάγματος 1544/1942 εφαρμόζεται στις αγωγές που ασκούνται μετά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου. Ακολούθως, με το άρθρο 21 του ν. 4055/2012 (ΦΕΚ Α΄ 51/12-3- 2012), έγιναν οι ακόλουθες προβλέψεις περί δικαστικού ενσήμου: «-1. Η παράγραφος 3 του άρθρου 7 του ν.δ. 1544/1942 (Α΄ 189) που αντικαταστάθηκε με το άρθρο 70 του ν. 3994/2011 (Α΄ 165) αντικαθίσταται ως εξής: ‘‘3. Στο τέλος, που επιβάλλεται κατά το άρθρο 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912, δεν υπόκεινται οι αναγνωριστικές που αφορούν τις διαφορές των άρθρων 663, 677, 681Α και 681Β, καθώς και οι αγωγές για την εξάλειψη υποθήκης και προσημείωσης και εκείνες που αφορούν την ακύρωση πλειστηριασμού’’. -2. Η διάταξη της παραγράφου 14 του άρθρου 72 του ν. 3994/2011 (Α΄ 165) δεν εφαρμόζεται στις αγωγές που ασκήθηκαν ως καταψηφιστικές πριν από την έναρξη ισχύος του, εφόσον μετατραπούν σε αναγνωριστικές μετά την έναρξη ισχύος αυτού». Ήδη, η διάταξη του πρώτου εδαφίου της παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912, όπως αντικαταστάθηκε με τη διάταξη του άρθρου πρώτου παράγραφος ΙΓ΄ «Ρυθμίσεις Θεμάτων Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» περ. 6 του ν. 4093/2012 (ΦΕΚ Α΄ 222/12-11-2012), ορίζει ότι: «1. Το δικαστικό ένσημο καθορίζεται σε ποσοστό οκτώ τοις χιλίοις (8 ‰) επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής ή άλλου δικογράφου που υποβάλλεται σε οποιοδήποτε δικαστήριο του Κράτους και υπόκειται σε δικαστικό ένσημο κατά τις οικείες διατάξεις, εφόσον το αιτούμενο ποσό είναι ανώτερο των διακοσίων (200) ευρώ». Με τις ανωτέρω διατάξεις εντός χρονικού διαστήματος δεκαέξι (16) μηνών (Ιούλιος 2011 - Νοέμβριος 2012) έγιναν σημαντικές τροποποιήσεις σε όσα ίσχυαν περί δικαστικού ενσήμου, καθώς θεσπίστηκε ότι και οι αναγνωριστικές αγωγές υπόκεινται σε τέλος δικαστικού ενσήμου (άρθρο 70 § 3 ν. 3994/2011), υποχρέωση από την οποία μετέπειτα εξαιρέθηκαν οι αναγνωριστικές αγωγές αναφορικά με εργατικές διαφορές, διαφορές από αμοιβή για παροχή εργασίας, αυτοκινητιστικές διαφορές και διαφορές για διατροφή (άρθρο 21 § 1 ν. 4055/2012), εν τέλει δε αυξήθηκε - διπλασιάστηκε και το ποσοστό του δικαστικού ενσήμου (άρθρο πρώτο παράγραφος ΙΓ΄ περ. 6 ν. 4093/2012), ενώ διευκρινίστηκε και ότι δεν υπόκεινται σε καταβολή δικαστικού ενσήμου οι περιπτώσεις καταψηφιστικών αγωγών που είχαν ασκηθεί μέχρι και τις 24-7-2011 και ακολούθως «μετατράπηκαν» σε αναγνωριστικές αγωγές (άρθρο 21 § 2 ν. 4055/2012). Ενόψει των ανωτέρω τροποποιήσεων υποστηρίχθηκε ότι η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου και επί αναγνωριστικών αγωγών είναι ανίσχυρη ως αντίθετη με το άρθρο 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α., με το σκεπτικό ότι τίθεται ένας ανεπίτρεπτος περιορισμός που παρεμποδίζει την ανοιχτή πρόσβαση κάθε πολίτη στη δικαιοσύνη και ισοδυναμεί με έμμεση κατάργηση του δικαιώματος παροχής έννομης προστασίας. (ΜονΠρΧαν 3/2013 ΝοΒ 2013. 415 = Αρμεν 2013. 480, ΜονΠρΑθ 669/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Όμως, η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη. Ειδικότερα, παροράται ότι η πλήρης παροχή έννομης προστασίας και πριν τις πρόσφατες τροποποιήσεις υπέκειτο σε καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου, δεδομένου ότι τελικό στάδιο της δικαστικής προστασίας αποτελεί η αναγκαστική εκτέλεση και προκειμένου μια αναγνωριστική απόφαση να κατέληγε σε εκτελεστό τίτλο ήταν αναγκαία η έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση αυτή (απόφαση), στάδιο κατά το οποίο ήταν απαραίτητη η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου. Ουσιαστικά, δηλαδή, με τις ανωτέρω πρόσφατες ρυθμίσεις μετατίθεται το στάδιο κατά το οποίο επιβάλλεται νομικά η καταβολή δικαστικού ενσήμου επί δικαστικής προστασίας που αφετηριάζεται με αναγνωριστικό αίτημα και αντιμετωπίζεται πλέον ενιαία, από άποψη δικαστικού ενσήμου, η διαγνωστική δίκη, με την προβλεπόμενη από το άρθρο 21 § 1 του ν. 4055/2012 εξαίρεση σημαντικού αριθμού υποθέσεων για τις οποίες ενδέχεται να ανέκυπτε δυσχέρεια στην καταβολή του τέλους δικαστικού ενσήμου (για τις οποίες απαιτείται διατηρείται η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου προκειμένου να εκδοθεί διαταγή πληρωμής με βάση αναγνωριστική απόφαση). Μόλις χρειάζεται να σημειωθεί ότι μια τέτοια οικονομική υποχρέωση δεν αποτελεί, ούτε άλλωστε ποτέ αποτελούσε, αναγκαίο όρο του πρώτου - πρώιμου σταδίου παροχής δικαστικής προστασίας, αυτού της προσωρινής, αφού δεν απαιτείται η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου για την έκδοση απόφασης ασφαλιστικών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, διατηρούνται σε ισχύ οι διατάξεις του ν. 3226/2004 με τις οποίες γενικώς λαμβάνεται πρόνοια ώστε να παρέχεται νομική αρωγή σε πολίτες χαμηλού εισοδήματος, η οποία εμπεριέχει και την απαλλαγή από την καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου (άρθρο 9 § 2 ν. 3226/2004). Ως εκ τούτου, οι νέες ρυθμίσεις ενταγμένες στο όλο σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν μπορούν να θεωρηθούν αντίθετες με το άρθρο 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ. Πλην, όμως, ζήτημα αντισυνταγματικότητας γεννάται πλέον αν απαιτηθεί η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου προκειμένου να εκδοθεί διαταγή πληρωμής με βάση αναγνωριστική απόφαση για την οποία έχει ήδη καταβληθεί τέλος δικαστικού ενσήμου. Σε μία τέτοια περίπτωση θα πρόκειται για διπλή καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου επί ουσιαστικά μίας και αυτής διαφοράς, κάτι που είναι αντίθετο με το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 4 § 1 και 20 του Συντάγματος, αφού όσοι πολίτες διώκουν την παροχή πλήρους δικαστικής προστασίας με πρώτο στάδιο την αναγνώριση της απαίτησής τους θα τίθενται σε αδικαιολόγητα δυσμενέστερη θέση σε σχέση με τους πολίτες που θα διώκουν απευθείας την καταψήφιση της αυτής έκτασης απαίτησής τους, συναξιολογώντας προς τούτο ότι η έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση προηγούμενη τελεσίδικη αναγνωριστική απόφαση είναι όλως διαδικαστικού χαρακτήρα. Όσο, λοιπόν, το ενδεχόμενο αυτό παραμένει χωρίς ειδική νομοθετική ρύθμιση, με την ανωτέρω ερμηνευτική θεώρηση περί αντισυνταγματικότητας αποτρέπεται μια τέτοια διπλή καταβολή δικαστικού ενσήμου επί ουσιαστικά μίας και αυτής διαφοράς, εξασφαλίζοντας έτσι τη θεμιτή ισότητα στην παρεχόμενη πλήρη δικαστική προστασία, αφού άλλως θα ήταν συνταγματικώς μη ανεκτό π.χ. ένας πολίτης που διώκει την καταβολή ποσού 30.000,00 να απαιτείται να καταβάλει μία φορά δικαστικό ένσημο και ένας άλλος πολίτης που θα ζητούσε σε πρώτη φάση να αναγνωριστεί η υποχρέωση του αντιδίκου του σε καταβολή ποσού 30.000,00 ευρώ να κατέβαλε δύο φορές τέλος δικαστικού ενσήμου, μία φορά για την έκδοση αναγνωριστικής απόφασης και μία φορά για την έκδοση σχετικής διαταγής πληρωμής.
[…]
2. Κατά την αρχική διατύπωση της διάταξης του άρθρου 7 § 3 του ν.δ. 1544/1942 «Η ορθή έννοια του άρθρου 2 του νόμου ΓΠΟΗ΄ είναι ότι είς το δι’ αυτού επιβαλλόμενον τέλος δεν υπόκεινται αί απλώς αναγνωριστικαί αγωγαί ώς και αί περί εξαλείψεως υποθήκης και προσημειώσεις και αι περί ακυρώσεως πλειστηριασμού». Με το άρθρο 70 § 3 του ν. 3994/2011 (ΦΕΚ Α΄ 165/25-7-2011), η άνω παράγραφος αντικαταστάθηκε ως εξής: «Στο τέλος, που επιβάλλεται κατά το άρθρο 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912 δεν υπόκεινται οι αγωγές περί εξαλείψεως υποθήκης και προσημειώσεως, καθώς και περί ακυρώσεως πλειστηριασμού». Παράλληλα η διάταξη του άρθρου 72 § 14 του ίδιου νόμου προέβλεψε ότι «Η παράγραφος 3 του άρθρου 7 του νομοθετικού διατάγματος 1544/1942 εφαρμόζεται στις αγωγές που ασκούνται μετά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου. Ακολούθως, με το άρθρο 21 του ν. 4055/2012 (ΦΕΚ Α΄ 51/12-3- 2012), έγιναν οι ακόλουθες προβλέψεις περί δικαστικού ενσήμου: «-1. Η παράγραφος 3 του άρθρου 7 του ν.δ. 1544/1942 (Α΄ 189) που αντικαταστάθηκε με το άρθρο 70 του ν. 3994/2011 (Α΄ 165) αντικαθίσταται ως εξής: ‘‘3. Στο τέλος, που επιβάλλεται κατά το άρθρο 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912, δεν υπόκεινται οι αναγνωριστικές που αφορούν τις διαφορές των άρθρων 663, 677, 681Α και 681Β, καθώς και οι αγωγές για την εξάλειψη υποθήκης και προσημείωσης και εκείνες που αφορούν την ακύρωση πλειστηριασμού’’. -2. Η διάταξη της παραγράφου 14 του άρθρου 72 του ν. 3994/2011 (Α΄ 165) δεν εφαρμόζεται στις αγωγές που ασκήθηκαν ως καταψηφιστικές πριν από την έναρξη ισχύος του, εφόσον μετατραπούν σε αναγνωριστικές μετά την έναρξη ισχύος αυτού». Ήδη, η διάταξη του πρώτου εδαφίου της παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912, όπως αντικαταστάθηκε με τη διάταξη του άρθρου πρώτου παράγραφος ΙΓ΄ «Ρυθμίσεις Θεμάτων Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» περ. 6 του ν. 4093/2012 (ΦΕΚ Α΄ 222/12-11-2012), ορίζει ότι: «1. Το δικαστικό ένσημο καθορίζεται σε ποσοστό οκτώ τοις χιλίοις (8 ‰) επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής ή άλλου δικογράφου που υποβάλλεται σε οποιοδήποτε δικαστήριο του Κράτους και υπόκειται σε δικαστικό ένσημο κατά τις οικείες διατάξεις, εφόσον το αιτούμενο ποσό είναι ανώτερο των διακοσίων (200) ευρώ». Με τις ανωτέρω διατάξεις εντός χρονικού διαστήματος δεκαέξι (16) μηνών (Ιούλιος 2011 - Νοέμβριος 2012) έγιναν σημαντικές τροποποιήσεις σε όσα ίσχυαν περί δικαστικού ενσήμου, καθώς θεσπίστηκε ότι και οι αναγνωριστικές αγωγές υπόκεινται σε τέλος δικαστικού ενσήμου (άρθρο 70 § 3 ν. 3994/2011), υποχρέωση από την οποία μετέπειτα εξαιρέθηκαν οι αναγνωριστικές αγωγές αναφορικά με εργατικές διαφορές, διαφορές από αμοιβή για παροχή εργασίας, αυτοκινητιστικές διαφορές και διαφορές για διατροφή (άρθρο 21 § 1 ν. 4055/2012), εν τέλει δε αυξήθηκε - διπλασιάστηκε και το ποσοστό του δικαστικού ενσήμου (άρθρο πρώτο παράγραφος ΙΓ΄ περ. 6 ν. 4093/2012), ενώ διευκρινίστηκε και ότι δεν υπόκεινται σε καταβολή δικαστικού ενσήμου οι περιπτώσεις καταψηφιστικών αγωγών που είχαν ασκηθεί μέχρι και τις 24-7-2011 και ακολούθως «μετατράπηκαν» σε αναγνωριστικές αγωγές (άρθρο 21 § 2 ν. 4055/2012). Ενόψει των ανωτέρω τροποποιήσεων υποστηρίχθηκε ότι η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου και επί αναγνωριστικών αγωγών είναι ανίσχυρη ως αντίθετη με το άρθρο 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α., με το σκεπτικό ότι τίθεται ένας ανεπίτρεπτος περιορισμός που παρεμποδίζει την ανοιχτή πρόσβαση κάθε πολίτη στη δικαιοσύνη και ισοδυναμεί με έμμεση κατάργηση του δικαιώματος παροχής έννομης προστασίας. (ΜονΠρΧαν 3/2013 ΝοΒ 2013. 415 = Αρμεν 2013. 480, ΜονΠρΑθ 669/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Όμως, η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη. Ειδικότερα, παροράται ότι η πλήρης παροχή έννομης προστασίας και πριν τις πρόσφατες τροποποιήσεις υπέκειτο σε καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου, δεδομένου ότι τελικό στάδιο της δικαστικής προστασίας αποτελεί η αναγκαστική εκτέλεση και προκειμένου μια αναγνωριστική απόφαση να κατέληγε σε εκτελεστό τίτλο ήταν αναγκαία η έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση αυτή (απόφαση), στάδιο κατά το οποίο ήταν απαραίτητη η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου. Ουσιαστικά, δηλαδή, με τις ανωτέρω πρόσφατες ρυθμίσεις μετατίθεται το στάδιο κατά το οποίο επιβάλλεται νομικά η καταβολή δικαστικού ενσήμου επί δικαστικής προστασίας που αφετηριάζεται με αναγνωριστικό αίτημα και αντιμετωπίζεται πλέον ενιαία, από άποψη δικαστικού ενσήμου, η διαγνωστική δίκη, με την προβλεπόμενη από το άρθρο 21 § 1 του ν. 4055/2012 εξαίρεση σημαντικού αριθμού υποθέσεων για τις οποίες ενδέχεται να ανέκυπτε δυσχέρεια στην καταβολή του τέλους δικαστικού ενσήμου (για τις οποίες απαιτείται διατηρείται η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου προκειμένου να εκδοθεί διαταγή πληρωμής με βάση αναγνωριστική απόφαση). Μόλις χρειάζεται να σημειωθεί ότι μια τέτοια οικονομική υποχρέωση δεν αποτελεί, ούτε άλλωστε ποτέ αποτελούσε, αναγκαίο όρο του πρώτου - πρώιμου σταδίου παροχής δικαστικής προστασίας, αυτού της προσωρινής, αφού δεν απαιτείται η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου για την έκδοση απόφασης ασφαλιστικών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, διατηρούνται σε ισχύ οι διατάξεις του ν. 3226/2004 με τις οποίες γενικώς λαμβάνεται πρόνοια ώστε να παρέχεται νομική αρωγή σε πολίτες χαμηλού εισοδήματος, η οποία εμπεριέχει και την απαλλαγή από την καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου (άρθρο 9 § 2 ν. 3226/2004). Ως εκ τούτου, οι νέες ρυθμίσεις ενταγμένες στο όλο σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν μπορούν να θεωρηθούν αντίθετες με το άρθρο 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ. Πλην, όμως, ζήτημα αντισυνταγματικότητας γεννάται πλέον αν απαιτηθεί η καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου προκειμένου να εκδοθεί διαταγή πληρωμής με βάση αναγνωριστική απόφαση για την οποία έχει ήδη καταβληθεί τέλος δικαστικού ενσήμου. Σε μία τέτοια περίπτωση θα πρόκειται για διπλή καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου επί ουσιαστικά μίας και αυτής διαφοράς, κάτι που είναι αντίθετο με το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 4 § 1 και 20 του Συντάγματος, αφού όσοι πολίτες διώκουν την παροχή πλήρους δικαστικής προστασίας με πρώτο στάδιο την αναγνώριση της απαίτησής τους θα τίθενται σε αδικαιολόγητα δυσμενέστερη θέση σε σχέση με τους πολίτες που θα διώκουν απευθείας την καταψήφιση της αυτής έκτασης απαίτησής τους, συναξιολογώντας προς τούτο ότι η έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση προηγούμενη τελεσίδικη αναγνωριστική απόφαση είναι όλως διαδικαστικού χαρακτήρα. Όσο, λοιπόν, το ενδεχόμενο αυτό παραμένει χωρίς ειδική νομοθετική ρύθμιση, με την ανωτέρω ερμηνευτική θεώρηση περί αντισυνταγματικότητας αποτρέπεται μια τέτοια διπλή καταβολή δικαστικού ενσήμου επί ουσιαστικά μίας και αυτής διαφοράς, εξασφαλίζοντας έτσι τη θεμιτή ισότητα στην παρεχόμενη πλήρη δικαστική προστασία, αφού άλλως θα ήταν συνταγματικώς μη ανεκτό π.χ. ένας πολίτης που διώκει την καταβολή ποσού 30.000,00 να απαιτείται να καταβάλει μία φορά δικαστικό ένσημο και ένας άλλος πολίτης που θα ζητούσε σε πρώτη φάση να αναγνωριστεί η υποχρέωση του αντιδίκου του σε καταβολή ποσού 30.000,00 ευρώ να κατέβαλε δύο φορές τέλος δικαστικού ενσήμου, μία φορά για την έκδοση αναγνωριστικής απόφασης και μία φορά για την έκδοση σχετικής διαταγής πληρωμής.
[…]
Η απόφαση είναι αμφιβόλου ορθότητας. Διατυπώνει την άποψη ότι με τις ρυθμίσεις που προβλέπουν την επιβολή δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές απλώς μετατίθεται το στάδιο κατά το οποίο επιβάλλεται νομικά η καταβολή δικαστικού ενσήμου επί δικαστικής προστασίας που αφετηριάζεται με αναγνωριστικό αίτημα και αντιμετωπίζεται πλέον ενιαία, από άποψη δικαστικού ενσήμου, η διαγνωστική δίκη. Η απόφαση καταδικνύει με τον πλέον προφανή τρόπο ότι καθίσταται πλέον περιττή και μπαίνει στο χρονοντούλαπο του δικαιικού μας συστήματος η αναγνωριστική αγωγή που αποτελούσε θεμέλιο της δικαστικής προστασίας στην πολιτική δίκη γιατί έδινε την δυνατότητα στον ενάγοντα να επιδιώξει την δικαστική αναγνώριση της απαίτησής του χωρίς την πληρωμή δικαστικού ενσήμου ενώ ο εναγόμενος συχνά κατέβαλε τα οφειλόμενα πριν καταφύγει ο ενάγων στην έκδοση διαταγής πληρωμής. Είναι κρίμα οι δικαστές να νομιμοποιούν φοροεισπρακτικά μέτρα που καθιστούν δυσχερέστερη την προσφυγή των πολιτών στην δικαιοσύνη και καθιστούν πλέον την δικαιοσύνη προνόμιο των λίγων. Συγχρόνως η απόφαση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όταν μετά την έγερση αναγνωριστικής αγωγής ζητείται η έκδοση διαταγής πληρωμής απαιτείται από τον ενάγοντα δύο φορές καταβολή δικαστικού ενσήμου το οποίο αντίκειται στο Σύνταγμα. Διερωτάται κανείς για ποιόν λόγο ο ενάγων θα προσφύγει στην αναγνωριστική αγωγή ως μέσον δικαστικής αναγνώρισης της απαίτησής του αφού και δικαστικό ένσημο θα υποχρεωθεί να καταβάλει και δεν θα έχει εις χειρας του εκτελεστό τίτλο. Και μετά την έκδοση της αναγνωριστικής απόφασης θα πρέπει να υποβληθεί εκ νέου σε δαπάνες (πέραν του δικαστικού ενσήμου) για να εκδώσει διαταγή πληρωμής. Η απόφαση είναι σαν να έχει εκδοθεί από δικαστή που έχει έρθει από άλλον κόσμο, αυτόν της Τρόικας. Ειλικρινα θα ήμουν ευτυχής αν οι παράγοντες της δίκης συμπεριλαμβανομένων δικαστών, δικηγόρων και λοιπών χρησιμοποιούσαν την απλή λογική για να προσεγγίζουν κάποια ζητήματα αντί να εφευρίσκουν αίολες νομικές κατασκευές προκειμένου να υποστηρίξουν επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε καμία κριτική. Ειλικρινά θλίβομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, σε όλες τις αναγνωριστικές βγαίνει διαταγή πληρωμής; Και στο Κτηματολόγιο τι γίνεται; Πολύ κοντόφθαλμο σκεπτικό, που γεννάει ερωτηματικά. Δε χρειαζόταν να αναφέρει ότι η απόφαση των Χανίων είναι εσφαλμένη για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται δικαστικό ένσημο η διαταγή πληρωμής όταν έχει προσκομιστεί σε αναγνωριστική αγωγή. Τι να πω; Τέτοιες αποφάσεις δίνουν αφορμές για άσχημα σχόλια, που είμαι βέβαιη ότι θα ακολουθήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και δε συμφερει εμας τους δικηγορους ειναι μια αρτιοτατη νομικα αποφαση με ορθη προσεγγιση των συνταγματικων διαταξεων
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ισορροπημένη απόφαση από ένα δικαστή που έχει δώσει επανειλημμένα πειστικά δείγματα γραφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους η ψυχραιμία στην εξουσία.
(Δικηγόρος)
Εύγε συνάδελφε!!Μεστή και σωστά τεκμηριωμένη η δημοσιευμένη απόφαση!Δίνει μια σοβαρή και ορθή λύση. Η παλιότερα δημοσιευμένη απόφαση έκρινε μεμονωμένα, όταν είναι ερήμην σε αγωγές κτηματολογίου ή συνομολογημένες κ.λπ., και φυσικά εκ του ασφαλούς κρίση, αφού δεν υπάρχει αντιδικία που θα μπορούσε μετά από σχετική έφεση να οδηγήσει σε εξαφάνιση της κρίσης της και χωρίς να δίνει λύση στις αγωγές με τις οποίες αξίωνεται αποζημίωση, όπως όταν ο ενάγων προσφεύγει στο πολυμελές για να αναγνωριστεί η υποχρέωση του εναγομένου να του καταβάλει π.χ. 250.000 Ευρώ για ηθική βλάβη από εξύβριση, ξυλοδαρμό και απειλή και τελικά του επιδικάζεται το ποσό των 2.000 Ευρώ, πράγμα που θα μπορούσε εξαρχής να πετύχει με τη διαδικασία των μικροδιαφορών (με λιγότερα έξοδα και πολύ πιο γρήγορα). Πολύ ορθά κρίνει ο συνάδελφος εσφαλμένες τις άλλες αποφάσεις. Άλλωστε το κυριότερο κριτήριο για την ορθότητα μιας γνώμης είναι η υιοθέτησή της από την κρατούσα νομολογία και στην περίπτωση της απόφασης που έκρινε αντισυνταγματικό το δικαστικό ένσημο η νομολογία των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων, απ' όσο γνωρίζω, δεν την υιοθέτησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιθέτως το σκεπτικό της παραπάνω απόφασης φρονώ ότι θα χρησιμοποιείται από όλα τα δικαστήρια πλέον σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Θα σου απαντήσω αγαπητέ ότι όταν η νομολογία είχε υιοθετήσει την απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου 18/2004, για τον τελευταίο κομιστή της επιταγής και τη μη νομιμοποίηση των εξ αναγωγής υπόχρεων, βρέθηκαν κάποιοι γενναίοι συνάδελφοί σου που πήγαν κόντρα και εξέδωσαν αντίθετες αποφάσεις, διαβλέποντας το παράλογο του θέματος. Πράγματι, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την 29/2007 άλλαξε την μέχρι τότε κρατούσε νομολογία. Επομένως η "κρατούσα" νομολογία, δεν είναι πάντα και ορθή.
ΔιαγραφήΝα σου θυμίσω επίσης ότι τα πρωτοβάθμια δικαστήρια, πλην εξαιρέσεων, έκριναν συνταγματικές τις διατάξεις του νόμου 4092/2012 για το Επικουρικό Κεφάλαιο. Ήλθε όμως η απόφαση του Εφετείου Καλαμάτας 28/2013 και έκρινε τα αντίθετα (νομίζω έχει αναρτηθεί στον παρόντα ιστότοπο. Ας με διορθώσει ο κ. διαχειριστής).
Τέλος δεν κατανοώ γιατί η απόφαση του Μονομελούς Θεσσαλονίκης, αναφέρεται στις άλλες αποφάσεις και τις χαρακτηρίζει ως εσφαλμένες. Μάλλον ο Δικαστής της έδρας δεν αντιλήφθηκε ότι το αντικείμενο της απόφασής του δεν ήταν σχολιασμό των άλλων αποφάσεων και ότι δεν είναι εφετείο να κρίνει την ορθότητά τους ή όχι. Εκτός και αν θεωρούσε ότι μόνον αν αποδοκιμαστούν οι αντίθετες αποφάσεις, θα ενισχυθεί η δική του.
Δικηγόρος Θεσσαλονίκης
ΥΓ: κύριε διαχειριστά, έκανα χρήση της νέας επιλογής για άμεση απάντηση σε σχόλιο. Επειδή δεν το έχω ξαναχρησιμοποιήσει, αν υπάρξει πρόβλημα κατά τη δημοσίευση του σχολίου μου, παρακαλώ φροντίστε εσείς για την δημοσίευσή του.
Συμφωνώ.Δεν υπάρχει προηγούμενο απόφαση ομοιόβαθμου δικαστηρίου να χαρακτηρίζει την άλλη εσφαλμένη, αλλά δεν υπήρχε και λόγος, αφού η απόφαση της Θεσσαλονίκης ήθελε να υπογραμμίσει ότι δεν χρειάζεται δικαστικό ένσημο στη διαταγή πληρωμής όταν είχε προσκομιστεί στην αναγνωριστική αγωγή.
ΔιαγραφήΝα διευκρινήσω ότι δεν είμαι ο ανώνυμος από 20.11.13 12.44 κατ' αρχήν.
Διαγραφή"Να σου θυμίσω επίσης ότι τα πρωτοβάθμια δικαστήρια, πλην εξαιρέσεων, έκριναν συνταγματικές τις διατάξεις του νόμου 4092/2012 για το Επικουρικό Κεφάλαιο". Μάλλον κάνετε λάθος κε συνήγορε γιατί τα πρωτοβάθμια δικαστήρια, πλην εξαιρέσεων, έκριναν αντισυνταγματικές τις διατάξεις του νόμου 4092/2012 για το Επικουρικό Κεφάλαιο. Δεν ξέρω τι γίνεται στο πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης αλλά στο πρωτοδικείο που υπηρετώ εγώ όλοι οι συνάδελφοι έκριναν αντισυνταγματικές αυτές τις διατάξεις και από συναδέλφους που μιλούσα, οι οποίοι υπηρετούσαν σε άλλα πρωτοδικεία, όλοι σχεδόν ακολουθούσαν την άποψη του κου Σεβαστίδη, διότι είχε μια λογική αυτή η απόφασή του και μια ορθή αιτιολογία.Εγώ θα συνέχιζα να την ακολουθώ ακόμα και αν το Εφετείο της Καλαμάτας έλεγε το αντίθετο. Τις αποφάσεις όμως που έκριναν αντισυνταγματικό το δικαστικό ένσημο στις αναγνωριστικές αγωγές και την αύξηση αυτού στις καταψηφιστικές αγωγές η νομολογία δεν τις ακολούθησε και ούτε νομίζω ότι πρόκειται να αλλάξει αυτό, εκτός και αν τοποθετηθεί πάλι κάποιος συνδικαλιστής δικηγόρος υπουργός δικαιοσύνης και αλλάξει τη διάταξη για να ικανοποιήσει το "αίτημα" των δικηγόρων.
Έτσι για να μη γίνονται παρανοήσεις και γράφονται πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Είναι ορθό αυτό που λέτε , ότι δηλαδή είχε γίνει κατάχρηση από μέρους των εναγόντων και υπήγαγαν αγωγές που ανήκαν καθ' ύλην στο Ειρηνοδικείο στο Πολυμελές Πρωτοδικείο απαιτώντας εξωφρενικά ποσά. Όμως θα μπορούσε να αναζητηθεί μία άλλη λύση ως αποτρεπτική τέτοιων πρακτικών και όχι η επιβολή δικαστικού ενσήμου και δη τόσο σημαντικού. Η μία στρεβλή πρακτική οδήγησε δυστυχώς σε ένα κάκιστο μέτρο.
ΔιαγραφήΕξαιρετική!Συγχαρητήρια συνάδελφε. Μπράβο και για το σθένος σου, που έδωσες αυτήν την ορθή νομικά λύση, αν και ξέρεις ότι θα κατακριθεί από τον δικηγορικό κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφή¨Ηθελε μάλλον πολύ "σθένος" για να χαρακτηρίσει κανείς συνταγματική μια τέτοιου είδους διάταξη. Όπως χρειαζόταν "σθένος" για να κριθεί συνταγματικό το Μνημόνιο, οι περικοπές στους μισθούς των υπαλλήλων κλπ. Έχετε μπερδέψει το νόημα των λέξεων ή το πάθος σας για υπεράσπιση της πολιτικής που ασκείται σας κάνουν να μη βλέπετε μπροστά σας;
ΔιαγραφήΣωστή!Η απόφαση αυτή δείχνει ότι δε χρειάζεται να εκδικούμαστε την κυβέρνηση για τις περικοπές των μισθών μας, ούτε ότι με την κήρυξη διατάξεων αντισυνταγματικών θα επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου.Δείχνει επίσης ότι μπορείς να είσαι καλός δικαστής για το νομικό κόσμο, που ανεξάρτητα αν δεν επωφελείται από την επέκταση του δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές αντιλαμβάνεται τη σκοπιμότητα της διάταξης αυτής, που ισχύει σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου, και χωρίς να καταφεύγει κάποιος στις παραπάνω λύσεις, αφού σε αυτή την περίπτωση είσαι "καλός" δικαστής μόνο για τους δικηγόρους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτημα:Η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου στις καταψηφιστικές αγωγές δεν εμποδίζει τον πολίτη να προσφύγει στη δικαιοσύνη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όσους πιστεύουν πως ναι απαντήστε μου:
Γιατί κανείς πριν την κρίση, τα μνημόνια, τις μειώσεις των μισθών, τις απολύσεις κλπ, δεν βγήκε να κηρύξει αντισυνταγματικό το δικαστικό ένσημο και στις καταψηφιστικές αγωγές; Γιατί δεν γινόταν τόσος ντόρος όλα αυτά τα χρόνια με τις καταψηφιστικές αγωγές, όπως με τις αναγνωριστικές αγωγές τώρα;
Γιατί κάποιος να θεωρεί ότι η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου στις καταψηφιστικές αγωγές δεν αντίκειται στην ΕΣΔΑ, ενώ η η ίδια υποχρέωση στις αναγνωριστικές αγωγές αντίκειται, αφού και στις δύο περιπτώσεις η υποχρέωση αυτή εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό;
Γιατί κάποιος να θεωρεί πως η σύνδεση της καταψηφιστικής αγωγής με τον εκτελεστό τίτλο να αποτελεί δικαιολογημένη βάση για την πρόσθετη αυτή επιβάρυνση του πολίτη και δεν αντίκειται στην ΕΣΔΑ και στο Σύνταγμα, ώστε σε αυτή την περίπτωση να μην αξιώνεται η καταβολή του τέλους αυτού;
Γιατί η αίτηση των ασφαλιστικών μέτρων, η απόφαση επί της οποίας αποτελεί και αυτή εκτελεστό τίτλο αν έχει καταψηφιστική διάταξη (π.χ. για προσωρινή καταβολή διατροφής), απαλλασόταν μέχρι πρότινος από το δικαστικό ένσημο;
Γιατί η υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου στις εργατικές αξιώσεις να είναι συνταγματική για ποσά μεγαλύτερα της αρμοδιότητας του ειρηνοδικείου (έστω και κατά ένα ευρώ) και οι "γενναίοι" δικαστές να μην τη κηρύσσουν αντισυνταγματική και αυτή τη διάταξη τόσα χρόνια;
Γιατί η μη υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου να καταλαμβάνει μόνο τις καταψηφιστικές αγωγές για τα εργατικά ατυχήματα;
Αν σας βάζουν σε σκέψεις τα παραπάνω ερωτήματα απαντήστε μου γιατί δεν βγαίνει κάποιος "γενναίος" να κηρύξει αντισυνταγματικό το δικαστικό ένσημο και στις καταψηφιστικές αγωγές;
Η απάντηση, όμως, είναι απλή: γιατί ο νομοθέτης για λόγους επιείκιας -και μόνο- απάλλαξε κάποιες υποθέσεις από το δικαστικό ένσημο και για λόγους αποτροπής της καταχρηστικής πρόσβασης στη δικαιοσύνη, όπως συμβαίνει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, θέσπισε την υποχρέωση αυτή, αφού, όπως πολύ ΣΩΣΤΑ δέχεται η ως άνω απόφαση, υπάρχουν μηχανισμοί που επιτρέπουν την πρόσβαση του πολίτη στη δικαιοσύνη αν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.
Συγχαρητήρια για τη νομική τεκμηρίωση στο συνάδελφο.
"Ο νομοθέτης για λόγους επιείκιας και μόνο...." Αυτό είναι ανέκδοτο! Άσε που δεν ξέρετε ούτε πως γράφεται η λέξη....
ΔιαγραφήΟ συνάδελφος είναι Δικαστής, όπως ξέρουν και όσοι έχουν συνυπηρετήσει μαζί του ή έχουν σε ανύποπτο χρόνο δει αποφάσεις του δημοσιευμένες (με πολύ καλή νομική τεκμηρίωση πάντα) στον νομικό τύπο. Όχι συνδικαλιστής ή υποψήφιος πολιτευτής που παριστάνει τον δικαστή και θεωρεί το Σύνταγμα ελατήριο για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε επιδιώξεων του. Ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί.
ΔιαγραφήΓια ποιον λέτε ότι είναι υποψήφιος πολιτευτής που "παριστάνει τον δικαστή"; Ποιος παριστάνει τον δικαστή, ενώ δεν είναι; Μήπως εσείς τελικά δεν είστε συνάδελφος και εκμεταλλεύεστε τη δυνατότητα που σας παρέχει αυτό το blog να γράφετε ανώνυμα σχόλια;
ΔιαγραφήΔυστυχώς συνάδελφε, οι σχολιαστές είναι "συνάδελφοι". Τους ξέρεις και τους ξέρουμε τόσο ποιοι είναι όσο και τι εξυπηρετούν. Άστους να βράζουν στη χωλή τους.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με τα δύο πρώτα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι, δε, κατά την άποψή μου σαφές ότι όλες οι διατάξεις των τελευταίων ετών για αυξήσεις τελών, θέσπιση εν είδει "προκαταβολικών" πληρωμών, κλπ, κύρια και βασική επιδίωξη έχουν την είσπραξη εσόδων από το (αδηφάγο) κράτος.
Και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που αδικούνται (αν δεν είναι άποροι), πρέπει να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, χωρίς εναλλακτική. Και μάλιστα με εξαιρετικά αμφίβολη πλέον την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, λόγω προτεραιτότηας του δημοσίου, ακόμα κι όταν υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία στον οφειλέτη. Γνωρίζετε, βέβαια, εκεί πάνω στα έδρανα, ότι ακόμα κι αυτοί που δεν χρωστούσαν ποτέ στην Εφορία, ξυπνούν ένα πρωί και χρωστούν, χάρη στα αντίστοιχης -με το υπό συζήτηση- ευφυίας νομοθετήματα, ενώ φυσικά η αξία των περιουσιακών τους στοιχείων έχει πέσει τόσο χαμηλά, που δεν περισσεύει τίποτα για να ικανοποιηθούν οι ιδιώτες δανειστές τους. Ένας φαύλος κύκλος.
Είναι πράγματι πολύ "καθησυχαστικό" το ότι υπάρχουν δικαστές που "βλέπουν" την πραγματικότητα των πολιτών "εκεί έξω" και εκδίδουν αποφάσεις με "αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης"... Και ο εκδώσας την απόφαση και οι "εύγε συνάδελφε" όμοιοί του. Τάλε κουάλε η δικαστική εξουσία με τις άλλες δύο κι ακόμα ελπίζουμε...
"κοινωνική δικαιοσύνη", "αδηφάγο κράτος" κλπ. Τι είναι αυτά; Σε καθεστώς αναρχίας ζούμε; Τα δικαιώματα ασκούνται όλα ανεξαιρέτως όπως οι νόμοι ορίζουν, όχι χωρίς διαδικασία. Και οι φόροι δεν χρειάζονται; Να μην πληρώνουμε φόρους; Να το καταργήσουμε το Κράτος; Με τι χρήματα θα πληρώνει τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, τα φάρμακα, τις νοσηλείες και τις υποχρεώσεις του γενικότερα; Και η Δικαιοσύνη τι είναι, η προσφυγή στο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης εννοώ: Ένα "φυσικό δικαίωμα", όπως το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη ζωή, στην ελευθερία, στους πόρους της γης (νερό κλπ); Όχι βέβαια! Η προσφυγή στο δικαστικό σύστημα πρέπει να είναι το ultimum refugium, μία έσχατη προσπάθεια, αφού αποτύχει κάθε άλλη προσπάθεια. Γνωρίζεις εσύ και όσοι έχετε τις ίδιες απόψεις ποιες είναι οι οικονομικές προϋποθέσεις προσφυγής στα δικαστήρια οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους, γνωρίζεις σε τι ύψος ανέρχονται τα δικαστικά έξοδα; Ο λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο κυριαρχεί παντού σήμερα στην Ελλάδα. Στην Ιαπωνία άνοιξε η γη και κόντεψε να την καταπιεί ολόκληρη, αλλά εκεί ο λαός δεν έγινε όχλος. Εδώ, κλειστά τα πανεπιστήμια, που στην πραγματικότητα έχουν προ πολλού κλείσει τις πόρτες τους στη γνώση, καταλήψεις αλλού, αυτόφωρα εγκλήματα δηλαδή, καπετανάτα παντού ("ξέρεις ποιος είμαι εγώ βρε…" "Ποιος είσαι μωρέ και εσύ, ένας φτωχός άνθρωπος που ζει σε αυτό το σημείο της γης είσαι, που εργάζεσαι σε παρασιτικές δουλειές επί το πλείστον, που έχεις γίνει το γκαρσόνι της ευρώπης, που δεν έχεις καμία παραγωγή, που δεν έχεις κοινωνική γαλήνη"). Αυτή είναι η κατάσταση αγαπητέ/ή και αναθεώρησε γενικά τις απόψεις σου!
Διαγραφήολα τα κρατη της Ευρωπης που το αντιστοιχο δικαστικο ενσημο ανερχεται στα 15.000-50.000 ευρω, ειναι εξισου αδηφαγα?
ΔιαγραφήΔηλαδή, όποια διάταξη βγαίνει αντισυνταγματική γίνεται για λόγους εκδίκησης για τις μειώσεις των μισθών των δικαστών; Άρα αν έχουμε αυξήσεις αύριο στους μισθούς σας ή σας υποσχεθούν ότι δεν θα έχετε μειώσεις, τότε τι θα πρέπει να σκεφτούμε κύριοι δικαστές; Πώς τα γράφετε αυτά τα πράγματα; Μερικοί έχετε ανέβει στην έδρα και βλέπετε τον κόσμο από ψηλά, αλλά και αφ' υψηλού. Όσο για το σκεπτικό της ανωτέρω απόφασης ότι δηλαδή μετά την αναγνωριστική θα βγει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ διαταγή πληρωμής, δεν αντέχει σε κριτική.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγους μήνες είχε έρθει προς ψήφιση, αλλά "πάγωσε":
1. Η παράγραφος 3 του άρθρου 7 του ν.δ. 1544/1942 αντικαθίσταται ως εξής:
«3. Στο τέλος που επιβάλλεται κατά το άρθρο 2 του ν.ΓΠΟΗ/1912, δεν υπόκεινται οι αναγνωριστικές αγωγές, οι αγωγές για την εξάλειψη υποθήκης και προσημείωσης και ακύρωσης πλειστηριασμού».
2. Η ανωτέρω διάταξη καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς αγωγές.
Ξέρει κανείς πότε θα ψηφισθεί επιτέλους; Γιατί μέχρι τότε θα ακούσουμε πολλά......
Η διάταξη αυτή δεν ψηφίστηκε επειδή άλλαξε ο υπουργός δικαιοσύνης. Ο κος Ρουπακιώτης ως δικηγόρος και ως πρώην συνδικαλιστής ήθελε να αντικαταστήσει τη διάταξη προκειμένου να ικανοποιήσει και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δικηγόρων. Με την αλλαγή του όμως με τον κο Αθανασίου η διάταξη δεν πρόκειται να αντικατασταθεί, εκτός και αν τοποθετηθεί πάλι ως υπουργός κάποιος πρώην συνδικαλιστής δικηγόρος.
ΔιαγραφήΧαίρομαι επειδή υπάρχουν συνάδελφοι δικηγόροι που επικροτούν την απόφαση αυτή, παρότι φυσικά δεν μας συμφέρει. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα συμβεί στα σχόλια κάτω από την απόφαση αυτή ότι ακριβώς και κάτω από την απόφαση των Χανίων. Όλοι οι συνάδελφοι δικηγόροι θα σπεύσουν να κατακρίνουν την απόφαση (επειδή δεν μας συμφέρει) και αν όχι όλοι οι περισσότεροι δικαστές θα συγχαρούν το συνάδελφό τους (επειδή τους συμφέρει).Πρέπει όμως κάποια στιγμή να πάψουμε να κρίνουμε τις αποφάσεις ανάλογα με τα συμφέροντα του κάθε κλάδου.Προσωπικά η απόφαση αυτή, παρότι δεν με συμφέρει, με πείθει περισσότερο από την αντίθετή της. Η άλλη έκανε διάκριση μεταξύ καταψηφιστικών και αναγνωριστικών αγωγών χωρίς να μου εξηγεί πειστικά γιατί στις καταψηφιστικές αγωγές να είναι συμβατή με την ΕΣΔΑ η καταβολή δικαστικού ενσήμου, αφού, ας μη γελιόμαστε, και εκεί φοροεισπρακτικό μέτρο είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν πολύ πλάκα αυτοί που τοποθετούνται ως δήθεν δικηγόροι και επικροτούν την σχολιαζόμενη θέση "αν και δεν τους συμφέρει ως δικηγόρους"!!! Σας βεβαιώνω ότι η υπό κρίση διάταξη "συμφέρει" ή "δεν συμφέρει" τους πολίτες, όχι τους δικηγόρους!!! Απορώ δε και με το ερώτημα περί συνταγματικότητας της προηγούμενης ρύθμισης (φόρος στις καταψηφιστικές και όχι στις αναγνωριστικές). Η απάντηση είναι απλή: ΤΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΗΣ!!! Πραγματικά μερικοί άνθρωποι θέλουν να παραβλέπουν τα αυτονόητα!... Με τόσο "ανοικτά μυαλά" παράγονται, προφανώς, και οι αποφάσεις σαν τη σχολιαζόμενη...
ΔιαγραφήΜπράβο στο συνάδελφο.Πολύ καλή απόφαση.Έδειξε την επιστημονική του κατάρτιση χωρις να "λαϊκίζει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντέχει άραγε σε κριτική μια δικαστική απόφαση που συμπλέει με τις κυβερνητικές επιλογές για οικονομική εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, τις οποίες αφού έχουν στερήσει από υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, εργασία, τις αποκλείουν στην ουσία το δικαίωμα πρόσβασης στα δικαστήρια; Περιβάλλουμε με νομικισμούς και αστείες δικαιολογίες μια σκληρή, απάνθρωπη λογική και θεωρούμε ότι έτσι πράττουμε το καθήκον μας. Εάν κ. Δικαστές έχετε ήσυχη την συνείδησή σας ότι με τον τρόπο αυτό αποδίδετε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, τότε συνεχίστε να βάζετε την υπογραφή σας σε όλα τα ψηφισμένα μέτρα και να τα εγκρίνετε μέχρι να δείτε μια Ελλάδα κατεστραμμένη, που δεν θα ανήκει στο λαό της τίποτα πέρα από ατελείωτη δυστυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καιρός να συσταθεί ειδικό συνταγματικό δικαστήριο και στη χώρα μας, όπως στη Γερμανία. Να συγκροτείται από ανώτατους δικαστές και καθηγητές του πανεπιστημίου. Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε έγκυρο έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων ο οποίος πρέπει να δεσμεύει όλα τα δικαστήρια. Οι δικαστές επομένως της ουσίας και ειδικά του πρώτου βαθμού δεν θα έχουν πλέον τέτοια ευθύνη και θα είναι πιο αποτελεσματικοί στην προσπάθειά τους για σωστή αξιολόγηση των αποδείξεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης -και το πιο σημαντικό- σε αυτή την περίπτωση οι "δικαστές ουσίας του πρώτου βαθμού" δε θα χρησιμοποιούν τον παρεμπίπτοντα έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων για να "πετύχουν" την δημοσιότητά τους (ν' ακουστεί το όνομά τους) και την αποδοχή τους από το δικηγορικό κόσμο, ξέροντας πολύ καλά ότι με τέτοιες αποφάσεις, εν καιρώ κρίσης, θα βγούν όλοι να τους επιδοκιμάσουν.
ΔιαγραφήΜπράβο μπράβο!!! Κι έτσι για να βγουν αποφάσεις σαν αυτές που έχουν πλέον παγιωθεί για το Επικουρικό θα πρέπει να προσφύγει κανείς στο Συνταγματικό Δικαστήριο! Γιατί είναι εγνωσμένης "ανεξαρτησίας" οι ανώτατοι δικαστές μας και γιατί θα είναι πολύ εύκολο και πολύ φθηνό το να προσφύγει κανείς εκεί! Κι αυτό σε μια χώρα που το Σύνταγμα έχει πλέον γίνει λάστιχο, όχι από τους δικηγόρους που επικαλούνται τις προσβολές τους αλλά από τους κυβερνώντες που έχουν πάθει πια λουμπάγκο από το πολύ σκύψιμο και δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ίδια την έννοια του Συντάγματος...
Διαγραφήστην Αγγλια που η ασκηση οποιας αγωγης συνεπαγεται καταβολη "ενσημου" εφαπαξ 30-40.000 ευρώ, στην Ολλανδια-Γερμανια που το αντιστοιχο ποσο ειναι 20.000 ευρω, αντικεινται στην ΕΣΔΑ οι σχετικες διαταξεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήστην τελικη οποιου δεν του αρεσει η ευρωπαικη νομικη πραγματικοτητα, ας παει στη λαικη δικαιοσυνη της Βενεζουελας και της Β. Κορεας...
Η χώρα αυτή που κατοικείς δεν είναι τσιφλίκι δικό σου, ούτε την πότισαν οι παπούδες σου με το αίμα τους... Αυτοί που αγωνίστηκαν για να είσαι εσύ τώρα ελεύθερος είναι αυτοί που τους στέλνεις τώρα με ύφος νομέα της εξουσίας στην Κορέα ή στην Βενεζουέλα. Για σύνελθε λίγο..
ΔιαγραφήΌταν εξισώνεις τη Βενεζουέλα με τη Β. Κορέα γίνεται ξεκάθαρο και πόσο μαύρα μεσάνυχτα έχεις αλλά και πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις τα αυτονόητα...
Διαγραφήε, ναι.. ηταν απολυτα λογικα να δικαζουμε αγωγες αντικειμενου ουσιαστικα 1.000 ευρω στο πολυμελες, γιατι οι δικηγοροι φουσκωναν τα αιτηματα και εφταναν τις πολλες χιλιαδες ευρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα που περιορισθηκε αυτο, οι "θιγμενοι", με παραστατες καποιους προθυμους δικαστες, βγηκαν να βγαλουν αντισυνταγματικο το ενσημο!!!
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο!!Είναι σίγουρο, όμως, ότι όλοι οι "θιγμένοι" (δικηγόροι) και οι "παραστάτες τους" ("λαϊκοί" δικαστές) θα βγουν και θα κατακρίνουν το αυτονόητο.
ΔιαγραφήΗ μη υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου στις ακριτικές περιοχές (βλ. Ρόδος!!!) εξακολουθεί να ισχύει ή κρίθηκε και αυτή ως αντισυνταγματική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά, από αυτό που γνωρίζω, η μη καταβολή δικαστικού ενσήμου στα Δωδεκάνησα, δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι ακριτική περιοχή, αλλά έχει να κάνει με την καθυστερημένη χρονολογικά ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, δηλαδή με ένα νομοθετικό "κενό". Μπορεί να κάνω και λάθος, παρακαλώ διορθώστε με.
ΔιαγραφήΖητούμενο της ερμηνείας είναι η εύρεση ορθών λύσεων. Ας προσεγγίσουμε, λοιπόν, όσο μπορούμε, το νομικό συλλογισμό που καταστρώνεται στην απόφαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς παρατηρούμε ότι η απόφαση δεν διατυπώνει θέση αλλά άρνηση. Με άλλα λόγια, προτείνει ως πρώτο θεμέλιο της ορθότητας της δικής της ερμηνείας την αποδόμηση μια άλλης ερμηνείας (διατυπωθείσα από άλλη απόφαση άλλου Δικαστηρίου). Βέβαια και αν ακόμη δεχθούμε (και προσωπικά το δέχομαι) πως η ερμηνεία που έκανε η απόφαση των Χανίων είναι εσφαλμένη, αυτό δεν σημαίνει πως η ερμηνεία της εν λόγω απόφασης είναι αυτόχρημα ορθή. Χρειάζονται θετικά ερμηνευτικά επιχειρήματα που πείθουν για την ορθότητα της προτεινόμενης λύσης.
Ποιο απομένει λοιπόν ως ερμηνευτικό θεμέλιο της απόφασης ; Η θέση ότι "παροράται ότι η πλήρης παροχή έννομης προστασίας και πριν τις πρόσφατες τροποποιήσεις υπέκειτο σε καταβολή τέλους δικαστικού ενσήμου, δεδομένου ότι τελικό στάδιο της δικαστικής προστασίας αποτελεί η αναγκαστική εκτέλεση". Δηλαδή η απόφαση δέχεται ότι η έννομη προστασία παρέχεται κατά στάδια, άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, και ότι η διαδικαστική πορεία μέσω αυτών αποτελεί υποχρέωση των διαδίκων. Για την απόφαση υπάρχει πλήρης έννομη προστασία μόνο με την ολοκλήρωση του σταδίου της αναγκαστικής εκτέλεσης.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Αν η απόφαση υπονοεί ότι η παρεχόμενη από τα Δικαστήρια έννομη προστασία ΠΡΙΝ την αναγκαστική εκτέλεση είναι ατελής ή μη πλήρης, τότε μάλλον η απόφαση δεν έχει ορθή αντίληψη της έννοιας "έννομη προστασία". Η απόφαση για την αναγνώριση μιας υποχρέωσης (αναγνωριστική αγωγή) όπως και η καταδίκη στην εκπλήρωση μιας υποχρέωσης (καταψηφιστική αγωγή) παρέχουν πλήρη και τέλεια έννομη προστασία στον διάδικο. Η διαφορά τέμνεται, το βιοτικό περιστατικό υπάγεται στο κανόνα δικαίου που προσήκει και καθορίζονται με τρόπο μη επιδεχόμενο πλέον αμφισβήτηση τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των διαδίκων ως προς την κριθείσα διαφορά ή, αν θέλετε, το δέον γίνεται ον. Από το γενικό και αφηρημένο έχουμε ήδη περάσει στο ειδικό και συγκεκριμένο της επίδικης περίπτωσης. Το δικαίωμα διαγνώστηκε, ο νόμος εφαρμόστηκε, εναπόκειται πλέον στον έλλογο κοινωνικό άνθρωπο να συμπεριφερθεί ανάλογα (και όσο και αν αυτό αμφισβητείται, ο νόμος a priori όλους τέτοιους μας θεωρεί). Βέβαια, νομική υποχρέωση του ηττημένου διαδίκου να συμμορφωθεί με την απόφαση δεν υπάρχει. Εάν αρνηθεί να εκτελέσει την υποχρέωση του, τότε ο αντίδικος του δικαιούται (και δεν υποχρεούται) να τον εξαναγκάσει στην εκτέλεση της. Τούτο όμως δεν είναι ούτε αναγκαίο (προϋποθέτει την άρνηση του ηττημένου, ο οποίος μπορεί να συμμορφωθεί εκουσίως) ούτε λογικά επόμενο (ο νικητής μπορεί να κρίνει μη συμφέρουσα την εκτέλεση της απόφασης, διότι λ.χ. λόγω πολλών προηγούμενων βαρών στο μοναδικό ακίνητο του οφειλέτη είναι άσκοπη η επιβολή κατάσχεσης). Νομίζω ότι η απόφαση μάλλον συγχέει τις "μορφές" της έννομης προστασίας ως "στάδια" της έννομης προστασίας. Χαρακτηριστικό είναι το σημείο που κάνει λόγο για "πρώιμο στάδιο δικαστικής προστασίας", προφανώς αναφερόμενη στα ασφαλιστικά μέτρα. Φαίνεται πως η απόφαση στηρίζεται σε ένα προερμηνευτικό πρότυπο ευθύγραμμου διαδικαστικού μονόδρομου, που όμως ούτε στο νόμο υπάρχει ούτε στη δικαστηριακή πραγματικότητα (αν και αυτή ούτε καν θα έπρεπε να απασχολεί την απόφαση).
Αλλά το σημείο που κατά τη γνώμη μου πραγματικά πάσχει η απόφαση είναι ότι αρκείται σε μια κατά γράμμα ανάγνωση του νέου νόμου, χωρίς να την απασχολεί η τελολογία του. Ποιος είναι ο σκοπός της νέας ρύθμισης ; Η είσπραξη του τέλους για κάθε ένδικο βοήθημα που συζητείται στα Δικαστήρια ; Προφανώς όχι, αφού προβλέπονται εξαιρέσεις. Και ποιο είναι το κριτήριο που χρησιμοποίησε ο νομοθέτης για να διαχωρίσει τις εξαιρέσεις αυτές από τις υπόλοιπες ; Μήπως μπορούμε να διακρίνουμε ένα κοινό τόπο σε αυτές ; Και αν ναι, μήπως έτσι θα μπορούσαμε να συνάγουμε ερμηνευτικά το κανόνα σε ποιες υποθέσεις ο ΕΛΛΟΓΟΣ νομοθέτης θέλει να υπάρχει δικαστικό ένσημο ; Αλλά αυτά τα ερωτήματα δεν απασχολούν την απόφαση και έτσι δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά.
Οι πιο εύστοχες παρατηρήσεις και προβληματισμοί. Παραπέμπουν σε σκεπτικό ανθρώπου, από τον πανεπιστημιακό χώρο...
ΔιαγραφήΜπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι κατ' αρχήν κε σχολιαστή. Η επιβολή δικαστικού ενσήμου είναι το βασικό κριτήριο διάκρισης μεταξύ αναγνωριστικών και καταψηφιστικών αγωγών; Νομίζω πως όχι. Όπως και εσείς ο ίδιος λέτε πρόκειται για διαφορετικές "μορφές έννομης προστασίας". Η διάκριση μεταξύ καταψηφιστικών και αναγνωριστικών αγωγών που έκανε το δικαστήριο των Χανίων για να δικαιολογήσει την αντισυνταγματικότητα της επιβολής δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές, χρησιμοποιώντας το σκεπτικό της απόφασης του ΑΠ, είναι λίγο άστοχη, διότι δεν μας εξηγεί για ποιό λόγο η σχετική διάταξη όσον αφορά τις καταψηφιστικές αγωγές δεν εμποδίζει τον πολίτη να προσφύγει στη δικαιοσύνη, παρά μόνο συνδέει τις τελευταίες με την απόκτηση εκτελεστού τίτλου (γιατί όμως μια τέτοια ρύθμιση, που έχει να κάνει με την απόκτηση εκτελεστού τίτλου, να είναι συνταγματική με βάση το σκεπτικό που χρησιμοποιεί το δικαστήριο των Χανίων;).
ΔιαγραφήΠιστεύω πως αντιλαμβάνεστε ότι και στις καταψηφιστικές αγωγές η πρόβλεψη δικαστικού ενσήμου δεν έχει να κάνει με τον εκτελεστό τίτλο (ανεξάρτητα από το σκεπτικό που χρησιμοποίησε ο Άρειος Πάγος για να το δικαιολογήσει), αλλά, ουσιαστικά, αποτελεί και εδώ έναν εισπρακτικό μηχανισμό για το κράτος. Το ίδιο συμβαίνει και για το παράβολο για τις μηνύσεις, στα ένδικα μέσα κλπ. Όλα αυτά αποτελούν έσοδα για το κράτος. Αντιλαμβανόμενος ο "σοφός" νομοθέτης ότι ο περιορισμός των αιτημάτων, εν όψει κρίσης, είχε περιορίσει τα έσοδα του κράτους και προκειμένου να αποτρέψει την άσκηση αναγνωριστικών αγωγών, με τις οποίες ζητούνταν υπέρογκα ποσά και απευθύνονταν στα πολυμελή πρωτοδικεία (τα οποία δικαστήρια τα έχει "απαλλάξει" από μεγάλο αριθμό υποθέσεων τα τελευταία χρόνια με συνεχείς τροποποιήσεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας) επέκτεινε το δικαστικό ένσημο και στις αναγνωριστικές αγωγές. Ο λόγος δηλαδή που το έκανε είναι ο ίδιος με το λόγο που η ρύθμιση αυτή ισχύει και για τις καταψηφιστικές αγωγές (επειδή κάνετε λόγο για "τελολογία"). Θεωρώ ότι εμμονή στην επιβολή δικαστικού ενσήμου για τη διάκριση μεταξύ αναγνωριστικών και καταψηφιστικών αγωγών δεν έχει -ουσιαστικά- κάποιο θεμέλιο. Μόνο "πρακτικά" είχε κάποιο νόημα, αφού εξυπηρετούσε τους διαδίκους που ήθελαν να αποφύγουν κάποια έξοδα.
Πιο πάνω κάποιος σχολιαστής (ανώνυμος 20.11.2013-5.22) θέτει κάποιους ενδιαφέροντες προβληματισμούς για να καταλήξει σε αυτό.
Στη Γερμανία, στην Αγγλία κ.α. η δικαιοσύνη είναι πολύ ακριβή ακόμα και για τις αναγνωριστικές αγωγές. Φυσικά εκεί η προσφυγή στο δικαστήριο είναι η τελευταία λύση για τον πολίτη, διότι ο νομοθέτης με τέτοιου είδους διατάξεις αλλά και ακόμα περισσότερες για την εξωδικαστική επίλυση των διαφορών, ενισχύει αυτό το είδος επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών.
Το ζητήμα είναι τι είδους δικαιοσύνη θέλουμε -και αυτό θα πρέπει να σας απασχολεί περισσότερο κε σχολιαστή, γιατί, ξέρετε, είναι πολύ πιο εύκολο να κάθεσαι σε ένα γραφείο και να σχολιάζεις αποφάσεις από το να αντιμετωπίζεις όλα αυτά που αντιμετωπίζει καθημερινά ένας δικαστής (χιλιάδες υποθέσεις που υπό άλλες συνθήκες δε θα έφταναν στα ακροατήριο, γεγονός που επιδρά στην "ποιότητα" της δικαιοσύνης).
Θέλουμε δικαιοσύνη σαν αυτή της Γερμανίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ ή θέλουμε δικαιοσύνη σαν αυτή της Τουρκίας, της Ρουμανίας και της Ουκρανίας;
Εσείς κε σχολιαστή τι θέλετε (όχι τι σας συμφέρει);
Τι δικαιοσύνη θέλουμε ; Κατ' αρχάς να συμφωνήσουμε ότι ζούμε σε μια Πολιτεία, που αυτοαποκαλείται(και είναι)φιλελεύθερο και κοινωνικό κράτος δικαίου. Ποιες είναι οι αρχές δικαιοσύνης, που διέπουν αυτήν την Πολιτεία, όπως αυτές καταγράφονται στο Σύνταγμα της; Πολύ σύντομα ελευθερία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη. Να, λοιπόν, οι αρχές δικαιοσύνης που έχουμε και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένες. Και καλούμαστε να απαντήσουμε στο ουσιώδες ερώτημα:θα εφαρμόζουμε δίκαιο με βάση αυτές τις αρχές ή όχι ; Προσωπικά είμαι υπέρ της εφαρμογής τους. Αλλά βέβαια όσοι κάθονται σε ένα γραφείο και σχολιάζουν αποφάσεις, έχουν την ελευθερία γνώμης και την αλλάζουν όποτε θέλουν. Αυτοί όμως που ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα, δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια. Υποχρεούνται να εφαρμόσουν το Σύνταγμα. Πλην οι κανόνες δικαίου (και οι περιεχόμενοι στο Σύνταγμα) είναι γενικοί και αφηρημένοι. Για να τους εφαρμόσουμε σε μια επίδικη περίπτωση πρέπει να τους ερμηνεύσουμε. Δεν υπάρχει (και δεν νομίζω ποτέ να υπάρξει) κανόνας δικαίου για τον οποίο εκ των προτέρων θα πούμε, αυτός είναι απολύτως σαφής και δεν χρειάζεται ερμηνεία. Διότι ακόμα και για να πούμε ότι ο κανόνας είναι σαφής, σημαίνει ότι τον έχουμε ερμηνεύσει και κατανοήσει σε πλάτος και σε βάθος. Πως γίνεται ερμηνεία, μας το λέει η νομική επιστήμη, να μην πλατειάζω. Σεις, για να αντικρούσετε την κριτική μου, συμπληρώνετε την απόφαση με σκέψεις που αυτή δεν περιέχει. Και τι προτείνετε ; Οτι " ο περιορισμός ...και στις αναγνωριστικές αγωγές". Εδώ μάλλον υποπίπτετε στο κλασικό σφάλμα της ταυτολογίας. Διότι το ζητούμενο είναι αν ο κανόνας εφαρμόζεται και στις αναγνωριστικές. Σεις το εκλαμβάνετε ως δεδομένο, με την επίκληση της βούλησης του ιστορικού νομοθέτη. Να υποθέσω οτι στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, στα πρακτικά της Βουλής κλπ αναφέρεται ρητά ότι στον κανόνα εμπίπτουν και οι αναγνωριστικές αγωγές ; Αν ναι, τότε να η βούληση του ιστορικού νομοθέτη και καλούμαστε να την εξετάσουμε ως προς τη συνταγματικότητα κλπ καθώς επίσης και να επισημάνουμε τα πολλά προβλήματα αυτής της ερμηνευτικής μεθόδου και να δούμε μήπως υπάρχει άλλη λύση. Αν όχι, τότε από που προκύπτει και πως εσείς γνωρίζετε τις σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό του ιστορικού νομοθέτη ; Η θέση ότι αυτό λέει ο νόμος και ο νόμος είναι σαφής άρα αυτό θέλησε ο νομοθέτης, είναι απλώς μια ερμηνευτική θέση (τόσο έγκυρη όσο και η αντίθετη της) που καλύπτεται πίσω από μανδύα της υποτιθέμενης βούλησης. Ως δεύτερο επιχείρημα προτάσσετε τι συμβαίνει στην αλλοδαπή. Θα αφήσω το εύκολο αντεπιχείρημα του εκλεκτισμού (εκεί συμβαίνουν και πολλά άλλα, οπότε θα τα εφαρμόσουμε ΟΛΑ και όχι μόνο αυτά που μας αρέσουν) για να απαντήσω οτι η έννομη τάξη μας διαθέτει και αυτοτέλεια και παράδοση και δεν έχει ανάγκη απο την εισαγωγή ξένων προτύπων άσχετων με το πολιτισμό, τη κουλτούρα μας και την ψυχολογία μας. Σε τελική ανάλυση, αν ανατρέξετε στη διεθνή βιβλιογραφία της δεκαετίας του 1930, η Γερμανία του Μεσοπολέμου θεωρούνταν από πολλούς παράδειγμα προς μίμηση. Φαντάζεστε όλοι να είχαν μιμηθεί τους τότε θεσμούς της ; Ασθενές, λοιπόν, και αυτό το επιχείρημα σας και σίγουρα χωρίς πρακτική αντίληψη. Και τελειώνω με το τρίτο επιχείρημα σας : "Το ζητήμα είναι τι είδους δικαιοσύνη θέλουμε...επιδρά στην "ποιότητα" της δικαιοσύνης)". Πολύ απλά, δεν έκαμε η κοινωνία σύστημα δικαιοσύνης για τους δικαστές αλλά οι δικαστές διορίστηκαν για να υπηρετούν τη κοινωνία απονέμοντας δίκαιο. Διότι, πως να το κάνουμε, αυτή είναι η δουλειά του δικαστή, να τέμνει διαφορές και να εφαρμόζει το νόμο. Αν οι διαφορές είναι πολλές, δεν θα τις καταργήσουμε γιατί έχει ο δικαστής πολλή δουλειά και δεν τις προλαβαίνει όλες ! Άλλωστε, ειδικά σε οτι αφορά την ελληνική πραγματικότητα, όσοι επέλεξαν να γίνουν δικαστές (και καλά έκαναν) τη γνώριζαν τη κατάσταση. Όσοι λοιπόν θυσιάζουν την "ποιότητα' λόγω της ποσότητας ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτούν κάποια πολύ βασικά (και πολύ προσωπικά τους) θέματα. Με πολλή εκτίμηση και σεβασμό καταθέτω τις σκέψεις μου.
ΔιαγραφήΗ κατάσταση έχει ξεφύγει! Δικαστής πρώτου βαθμού χαρακτηρίζει εσφαλμένη μια απόφαση ομοιόβαθμου Δικαστηρίου για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται δικαστικό ένσημο αν έχει προσκομιστεί νωρίτερα! Ανώνυμος σχολιαστής πιο πάνω, που ισχυρίζεται ότι είναι δικαστής, χαρακτηρίζει την απόφαση των Χανίων εσφαλμένη και το συντάκτη της ως "συνδικαλιστή ή υποψήφιο πολιτευτή που παριστάνει τον δικαστή και θεωρεί το Σύνταγμα ελατήριο για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε επιδιώξεων του". Και όλα αυτά ενώ έχει κατατεθεί νομοσχέδιο για να επανέλθει το παλιό καθεστώς στις αναγνωριστικές αγωγές. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και όλα αυτά ενώ έχει κατατεθεί νομοσχέδιο για να επανέλθει το παλιό καθεστώς στις αναγνωριστικές αγωγές". Το νομοσχέδιο αυτό είχε κατατεθεί επί υπουργίας Ρουπακιώτη για ευνόητους λόγους. Μετά την αλλάγη του υπουργού το νομοσχέδιο παρέμεινε "νομοσχέδιο".
ΔιαγραφήΓράφει κάποιος πιο πάνω: "Η προσφυγή στο δικαστικό σύστημα πρέπει να είναι το ultimum refugium, μία έσχατη προσπάθεια, αφού αποτύχει κάθε άλλη προσπάθεια".Μπορεί να μου εξηγήσει τότε γιατί στο Κτηματολόγιο να χρειάζεται δικαστικό ένσημο; Αν δεν κάνω λάθος η απόφαση των Χανίων ήταν επί αγωγής κτηματολογιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απόφαση των Χανίων όμως δεν έλεγε τι θα συμβεί σε περίπτωση αγωγής αδικοπραξίας που ο ενάγων αξιώνει να αναγνωριστεί η υποχρέωση του εναγομένου να του καταβάλει 1.000.000 ευρώ για συκοφαντική δυσφήμιση; Απαντούσε μεμονωμένα για την περίπτωση αναγνωριστικών εμπράγματων αγωγών και σε υπόθεση ερήμην (ηξερε εκ των προτέρων ο δικαστής ότι εφόσον δεν υπήρχε αντιδικία δεν υπήρχε φόβος η απόφασή του να "πέσει" στο δεύτερο βαθμο).
ΔιαγραφήΒέβαια θα μπορούσε να γίνει μια διάκριση στο νόμο μεταξύ εμπράγματων αγωγών και αγωγών αποζημίωσης (την καταχρηστική πρόσβαση στη δικαιοσύνη για τις τελευταίες ήθελε κυρίως να αποτρέψει ο νομοθέτης με τη συγκεκριμένη διάταξη και την άσκηση αγωγών σε πολυμελή δικαστήρια, παρότι οι αγωγές αυτές θα μπορούσαν αν ασκηθούν σε μικρότερα δικαστήρια).
Μια τέτοια διάκριση δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα ήταν ασφαλής και ενδεχομένως να δημιούργουσε και προβλήματα στην εφαρμογή της.
Πάντως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση των εμπράγματων αγωγών συναντόνταν, πριν τη θέσπιση της διάταξης αυτής, πολλά φαινόμενα καταχρηστικής πρόσβασης στη δικαιοσύνη του τύπου: δεν έχω να χάσω τίποτα αν κάνω μια αναγνωριστική αγωγή και διεκδικήσω το τάδε ακίνητο, το πολύ-πολύ να χάσω την αμοιβή του δικηγόρου. Ειδικά στα επαρχιακά ειρηνοδικεία, που έτυχε να υπηρετήσω, αντιμετώπιζα πάρα πολύ συχνά τέτοιες περιπτώσεις (ακόμα και μεταξύ συγγενών) που τώρα όμως είναι σπάνιες. Επίσης, έρχονταν μετά από παραπομπή από το Μονομελές ή και το Πολυμελές υποθέσεις που οι δικηγόροι προσδιόριζαν σε υψηλά ποσά την αξία του τ.μ. και τα ανώτερα δικαστήρια μετά από αυτεπάγγελτο έλεγχο ή και μετά από προβολή σχετικής ένστασης τις παρέπεμπαν στα ειρηνοδικεία.
Γιατί στο Κτηματολόγιο να έχει το δικαίωμα κάποιος να διεκδικήσει (με αναγνωριστική αγωγή) από το Δημόσιο μια δασική έκταση, που έχει καταπήσει μια 10ετία πριν από την άσκηση της αγωγής, με ελάχιστα έξοδα και με το σκεπτικό "τι είχαμε τι χάσαμε"; Θα μου πείτε δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση αλλά, δυστυχώς, είναι και αυτή!
ΔιαγραφήΦανταστείτε να βγει μια νέα απόφαση των Χανίων: "Η απόφαση 22937/2013 του Μον.Πρωτ. Θεσσαλονίκης, που υποστηρίζει ότι πρέπει να καταβάλλεται δικαστικό ένσημο επί αναγνωριστικής αγωγής, με το σκεπτικό ότι τελικό στάδιο της δικαστικής προστασίας αποτελεί η αναγκαστική εκτέλεση και προκειμένου μια αναγνωριστική απόφαση να κατέληγε σε εκτελεστό τίτλο ήταν και πριν την αλλαγή του νόμου, αναγκαία η έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση αυτή (απόφαση), στάδιο κατά το οποίο ήταν απαραίτητη η καταβολή έτσι κι αλλιώς τέλους δικαστικού ενσήμου, είναι εσφαλμένη. Ειδικότερα παροράται ότι όλες οι αναγνωριστικές αποφάσεις δεν καταλήγουν σε διαταγή πληρωμής, όπως επί παραδείγματι μια κτηματολογική αγωγή....". Ρε παιδιά, σοβαρευτείτε λίγο! Οι αποφάσεις του πρώτου βαθμού δεν είναι για να σχολιάζουμε τις άλλες αποφάσεις. Αν διαφωνείτε με μια άποψη, να γράψετε εδώ ή σε κάποιο νομικό περιοδικό και όχι σε μια απόφαση. Μεγάλο ατόπημα αυτό του κ. Εκκλησιάρχου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μη γελιόμαστε ούτε να υποκρινόμαστε ότι κάθε σχόλιο σε δικαστική απόφαση, που έχει κοινωνικές προεκτάσεις, γίνεται με αυστηρά νομικά κριτήρια. Πάντα υπάρχουν κοινωνικά - πολιτικά κριτήρια που αντικατοπτρίζουν την κοσμοθεωρία του κάθε ατόμου, είτε είναι δικαστής, είτε δικήγόρος, είτε μη νομικός. Τα νομικά ερμηνεύονται μέσα από το πρίσμα αυτό, είτε ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα. Συνεπώς για μένα η όλη συζήτηση για το δικαστικό ένσημο ή για το επικουρικό κεφάλαιο ή για οποιοδήποτε άλλο νομοθετικό μέτρο κρύβει μέσα από τη "δήθεν" νομική επιχειρηματολογία τη στάση του καθενός απέναντι στο νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Και όπως στην κοινωνία υπάρχουν υποστηρικτές αυτού του μοντέλου έτσι θα υπάρχουν και στο δικαστικό χώρο. Όλα τ' άλλα περί καλού δικαστή, στοργικού πατέρα, τίμιου πατριώτη κλπ δεν ενδιαφέρουν ούτε έχουν σχέση με την ουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απόφαση μπορεί να είναι τελικά σωστή. Η επιχειρηματολογία της όμως είναι σχεδόν απλοική και δε με πειθει περισσότερο από την απόφαση των Χανίων ή άλλες όμοιες
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απονομή δικαιοσύνης σε ένα κράτος δικαίου είναι ένας διαρκής διάλογος. Μία θέση, μια άλλη θέση, μία σύνθεση που είναι και θέση, ξανά μία θέση και μία νέα σύνθεση - θέση, κ.ο.κ., όπου και μετά τη σύνθεση του Αρείου Πάγου (για την πολιτική και ποινική δικαιοσύνη) και του Α.Ε.Δ. (εφόσον χρειαστεί) ή ακόμα και υπερεθνικών δικαστηρίων, τίποτα δεν κωλύει τη συνέχεια του διαλόγου, όπου ο κάθε ένας που συμμετέχει στο διάλογο είτε θα αποδεχθεί μια άλλη θέση πειθόμενος από τα επιχειρήματά της είτε θα την κρίνει ως εσφαλμένη. Με τη σχολιαζόμενη απόφασή μου συνεχίζω το νομικό διάλογο που άνοιξαν άλλοι εκλεκτοί συνάδελφοί μου (προφανώς αν δεν πείθονται από το σκεπτικό - άποψή μου, μπορούν και εκείνοι να το χαρακτηρίσουν εσφαλμένο σε άλλη δική τους απόφαση). Θεσμικά δεν μπορώ να συμμετέχω επί της ουσίας στο διαδικτυακό διάλογο που αφορά απόφαση που δημοσίευσα. Δυνατότητα εκ νέου συμμετοχής στο διάλογο θα έχω εφόσον τεθεί εκ νέου ζήτημα μη καταβολής δικαστικού ενσήμου σε αναγνωριστική αγωγή (εξαρχής ή μετά από τροπή αρχικά καταψηφιστικού αιτήματος) που θα δικάσω κατά την τακτική διαδικασία και μέχρι τότε δεν έχει μεταβληθεί το νομοθετικό καθεστώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφ' όσον η καταβολή δικαστικού ενσήμου συνδέεται με την χρήση από τον πολίτη του μηχανισμού της δικαστικής λειτουργίας (κάτι σαν τέλος για την χρήση της υπηρεσίας) , τότε ουδείς λόγος διαφοροποιήσεως υφίσταται μεταξύ των αναγνωριστικών και των καταψηφιστικών αγωγών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα υπόλοιπα σχόλια για την Β. Κορέα, την Βενεζουέλα, τις μειώσεις των μισθών των δικαστών κλπ είναι μάλλον φαιδρά και δεν έχουν θέση εδώ μέσα. Ειδικά τα περί Β. Κορέας, που είναι ένα εκ των πλέον συχνά χρησιμοποιούμενων "επιχειρημάτων" , όταν δεν υπάρχουν άλλα, σοβαρά, επιχειρήματα. Απορώ πως λησμονήθηκε η Κούβα....
Εγώ πάντως αυτό που κατάλαβα διαβάζοντας τα παραπάνω σχόλια είναι ότι η απόφαση των Χανίων είναι εσφαλμένη, βγήκε από κάποιον που λαϊκίζει γιατί είναι συνδικαλιστής, υποψήφιος πολιτευτής, που παριστάνει τον δικαστή για να πετύχει δημοσιότητα και να ακουστεί το όνομά του, που θέλει να τον αποδεχθούν οι δικηγόροι και εν καιρώ κρίσης να επιδοκιμάζουν τις αποφάσεις του. Επίσης, κατάλαβα ότι αν δεν μας αρέσουν κάποια πράγματα στη χώρα μας, θα πρέπει να πάμε στη Β. Κορέα να ζήσουμε. Τέλος, κατάλαβα ότι εδώ οι δικαστές δεν κάνουν διάλογο με κοινούς θνητούς, ωστόσο μπαίνουν και γράφουν για να επιδοκιμάσουν τις αποφάσεις τους, στις οποίες (αποφάσεις) και μόνο επιτρέπεται να κάνουν διάλογο μεταξύ τους.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνώμη,αυτό είναι δικαστική απόφαση; Μοιάζει με σχόλιο σε νομικό περιοδικό. Χαρακτηρίζει εσφαλμένες άλλες αποφάσεις πρωτοβάθμιων δικαστηρίων,λες και είναι Άρειος Πάγος. Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος για το δικαστικό ένσημο, δεν είμαι δικαστής, αλλά θεωρώ απαράδεκτο, πρωτόγνωρο και αντισυναδελφικό αυτό που έκανε ο κ. Εκκλησίαρχος,που δημοσίευσε μετά την απόφασή του εδώ για να συνεχιστεί υποτίθεται ο διαρκής διάλογος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος αποκατάσταση της αλήθειας:
ΔιαγραφήΗ απόφαση την έστειλε τρίτο πρόσωπο και όχι ο Δικαστής της έδρας.
Η ανάρτηση έγινε στις 18 Νοεμβρίου 2013 και μόλις στις 23 Νοεμβρίου 2013 παρενέβη επωνύμως ο κ. Εκκλησίαρχος