Δημητρίου Ζιγκόλη
Αντεισαγγελέα Πρωτοδικών Ροδόπης
Μέλος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων
Με την παρούσα παρέμβασή μου, επιχειρείται η
απάντηση σε κάποιες θέσεις του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, κ. Σταύρου
Τσακυράκη.
Δημοσιεύθηκε στον καθημερινό τύπο, άρθρο του καθηγητή του
Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη, στο οποίο εκθέτει απόψεις και
προβληματισμούς του σχετικά με την επικείμενη διαδικασία αναθεωρήσεως του
Συντάγματος.
Θα αντιπαρέλθω το άρθρο 110 του Συντάγματος το
οποίο προβλέπει με λεπτομερή τρόπο την διαδικασία αναθεωρήσεως του καταστατικού
χάρτη της Χώρας. Η διαδικασία είναι εξαιρετικά βραδεία, απαιτεί ευρύτατες
πλειοψηφίες και διάλυση της Βουλής. Μια απλή σύγκριση της διάταξης του άρθρου 110
του Συντάγματος με τους υπάρχοντες συσχετισμούς πείθει και τον πλέον δύσπιστο
ότι, η αναθεώρηση του Συντάγματος δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση.
Ο καθηγητής κ.
Τσακυράκης αναφέρεται στην ανάγκη αλλαγής της συνθέσεως του Ειδικού Δικαστηρίου
του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος («Μισθοδικείου»), διότι «πρόκειται
για ένα δικαστήριο που έχει προκαλέσει με την αποδοχή όλων των συντεχνιακών
αιτημάτων των δικαστών και γενικά κάθε άλλο παρά έχει πείσει για την αμεροληψία
του». Περαιτέρω αναφέρει ο καθηγητής κ. Στ. Τσακυράκης, ότι θα πρέπει γίνει
«επανακαθορισμός της εξουσίας της Δικαιοσύνης».
Ο καθηγητής κ. Τσακυράκης θα έπρεπε, ως
ειδικός, να γνωρίζει το γεγονός ότι η ειδική μισθολογική μεταχείριση των
δικαστικών λειτουργών δεν αποτελεί «ικανοποίηση συντεχνιακών δικαιωμάτων, αλλά
ρητή συνταγματική επιταγή που απορρέει από το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος
και αποσκοπεί στην διασφάλιση του κύρους της ανεξαρτησίας και της
αποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης.
Το «Μισθοδικείο»
αποτελείται από τρείς δικαστές, τρείς καθηγητές της νομικής και τρεις
δικηγόρους. Συνεπώς οι Δικαστές είναι η μειοψηφία. Συνεπώς τι προτείνει: Να
εξοβελιστούν εντελώς οι δικαστές από το «Μισθοδικείο»; Αν γίνει κάτι τέτοιο, ποιές
συνταγματικές εγγυήσεις θα παρέχει το «νέο Μισθοδικείο» χωρίς δικαστές;
Εάν πάντως καταργηθεί
εντελώς το «Μισθοδικείο» τότε τίποτε δεν εμποδίζει τους δικαστές να προσφεύγουν
για τις μισθολογικές τους διαφορές ενώπιον του ΣΤΕ, το οποίο όλως τυχαίως
αποτελείται αμιγώς από δικαστές.
Το «Μισθοδικείο» δεν
το θέσπισαν οι δικαστές, αλλά ο αναθεωρητικός συντακτικός νομοθέτης, το έτος
2001.
Οι δικαστές δεν
αποτελούν «συντεχνία», αλλά συγκροτούν μια από τις τρεις λειτουργίες της Πολιτείας.
Αποτελούν είτε ως μονομελή είτε ως πολυμελή δικαστήρια άμεσα όργανα του
Κράτους, στα οποία ο συντακτικός νομοθέτης έχει εμπιστευθεί την λειτουργία της
απονομής της Δικαιοσύνης.
Το Δικαστήριο του
Άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, δεν είναι συνδικαλιστικό όργανο ούτε ικανοποιεί
συντεχνιακά αιτήματα, αλλά εκδικάζει «διαφορές σχετικά
με τις κάθε είδους αποδοχές και τις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών και
εφόσον η επίλυση των σχετικών νομικών ζητημάτων μπορεί να επηρεάσει τη
μισθολογική, συνταξιοδοτική ή φορολογική κατάσταση ευρύτερου κύκλου προσώπων…».
Για την
ιστορία, θα πρέπει να θυμίσουμε, ότι η διάταξη του άρθρου 88 παρ. 2 του
Συντάγματος δεν αποτελεί νομική πρωτοτυπία, ούτε επίδειξη εύνοιας του
συντακτικού νομοθέτη προς τους δικαστές. Προϋπήρχε με την ίδια ακριβώς διατύπωση και στο άρθρο 87
παρ. 2 του Συντάγματος της 1ης Ιανουαρίου 1952. Μόνον επί
δικτατορίας και στο «Σύνταγμα» του 1968, απαλείφθηκε η διάταξη αυτή και
ορίσθηκε στο άρθρο 96 παρ. 2 ότι «ειδικοί
νόμοι ορίζουν τα προσόντα, τα της βαθμολογικής, μισθολογικής και της εν γένει
καταστάσεως των κατά την προηγουμένην παράγραφον λειτουργών» (στην
παράγραφο 1 έκανε λόγο για «Δικαστές»). Συνεπώς
η ειδική μισθολογική μεταχείριση των δικαστών, αποτελεί έκφανση του
δημοκρατικού πνεύματος που διέπει το Σύνταγμα και δικαιολογείται απόλυτα και
από το γεγονός ότι οι δικαστές ως άμεσα όργανα του κράτους, δεν εργάζονται με
ωράριο και υπέχουν διαρκή και πλήρη ποινική, αστική και πειθαρχική ευθύνη για
τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.
Εφόσον θα πρέπει,
κατά τον κ. Στ. Τσακυράκη, να αναθεωρηθεί η σύνθεση του «Μισθοδικείου», θα
μπορούσε κάποιος να σκεφθεί, μήπως θα ήταν το ίδιο εύλογο να επαναπροσδιορισθεί
και η σύνθεση των Συμβουλίων που αποφαίνονται για την παύση η μη καθηγητών των
Α.Ε.Ι. , τα οποία σύμφωνα με την υφιστάμενη πρόβλεψη του άρθρου 16 παρ. 6 του
Συντάγματος, αποτελούνται κατά πλειοψηφία από δικαστικούς λειτουργούς;
Τίθεται επίσης
εύλογα το ερώτημα τι εννοεί ο κ. Στ. Τσακυράκης με τον «επανακαθορισμό της
εξουσίας της Δικαιοσύνης». Εννοεί μια δικαιοσύνη διεκπεραιωτή ή μια Δικαιοσύνη στην
οποία οι δικαστές θα έχουν μετατραπεί εν τοις πράγμασι σε δημοσίους υπαλλήλους,
χωρίς όμως τα δικαιώματα αυτών;
Προσωπικά πιστεύω,
ότι σε μια επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση θα πρέπει να κατοχυρωθούν με
περισσότερη σαφήνεια όλα τα ζητήματα που άπτονται της ανεξαρτησίας της
δικαιοσύνης και της εν γένει κατάστασης των δικαστικών λειτουργών. Και τούτο
διότι, χωρίς ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και δικαστές χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις
από την πλευρά της Πολιτείας δεν νοείται κράτος δικαίου.
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις και...επειδή πάντοτε η άποψη ενός συνταγματολόγου είναι ιδιαίτερα βαρύνουσα στο γενικότερο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και επειδή όλοι έχουν έναν ρόλο στην κοινωνία, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, συνεχίζουμε, βεβαίως, τα ερωτήματα: έχει ποτέ του αρθρογραφήσει ο συγκεκριμένος συνταγματολόγος για όλους εκείνους που επί δεκαετίες απεύφευγαν να πληρώνουν στο κράτος ότι τους αναλογεί (φόρους κ.α.) εις υγείαν των κορόιδων και με ποια άρθρα του στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο προσπάθησε τότε να σταθεί εμπόδιο στην πραγματικότητα αυτή σε πνευματικό επίπεδο; έχει αρθρογραφήσει ποτέ για το εάν αντίκειται ή όχι στο Σ της χώρας να ασκεί κανείς επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα και να έχει την έδρα της επιχείρησης του σε φορολογικό παράδεισο εκτός χώρας και πως αντιδρούσε τότε ο ίδιος μπροστά στο φαινόμενο αυτό με την εν γένει αρθρογραφία του; έχει αρθρογραφήσει για το φλέγον και επίκαιρο θέμα των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου; έχει αρθρογραφήσει για τη διαθεσιμότητα των εργαζομένων σε σχέση με το δικαίωμα εργασίας για να συνεισφέρει νομικώς; έχει αρθρογραφήσει σχετικά με το εάν πρέπει να υπάρχουν ή όχι συνταγματικά ασυμβίβαστα; έχει αρθρογραφήσει, ενόψει της ζώσας πραγματικότητας, σχετικά με το σε ποιες περιπτώσεις το άρθρο 28 απαιτεί απόλυτη και σε ποιες αυξημένη πλειοψηφία; αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα φαντάζομαι ότι θα έχουν απαντηθεί αλλά ας μας πει παρακαλούμε κάποιος που έχουν δημοσιευθεί τα σχετικά άρθρα για να τα διαβάσουμε κι εμείς. Κλείνοντας διαπιστώνουμε με μεγάλο ενδιαφέρον στο τελευταίο άρθρο του εν λόγω συγγραφέως ότι ουσιαστικά το πρόβλημα τελικά στη χώρα μας είναι οι -σταγόνα εν τω ωκεανώ- συνταξιούχοι και οι μισθωτοί!!, που έχουν ήδη συμβάλλει τα μέγιστα με το πρώτο μνημόνιο (γεγονός που δεν αναφέρει ο αρθρογράφος όπως και ότι οι περικοπές που κρίθηκαν αντισυνταγματικές ήταν οι τρίτες), ενώ συγχρόνως χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνεται αβασάνιστα η κατάργηση της διάταξης περί βασικού μετόχου!!!!!!!!! Αλλά δεν μας εκπλήσσει καθόλου αυτό διαβάζοντας άλλο προηγούμενο άρθρο του συγγραφέως που ουσιαστικά θεωρεί ως δικαστικό ακτιβισμό;;;; το να ασχολείται η δικαιοσύνη με μείζονος σημασίας περιπτώσεις. Πρέπει, επομένως, να έχει κανείς υπόψη του ότι και οι κρίνοντες τους κρίνοντες κρίνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κείμενο του Δ. Ζιγκόλη είναι αντιπροσωπευτικό σειράς ολόκληρης κειμένων συναδέλφων, που κάνουν το ίδιο σφάλμα: χρησιμοποιούν νομικά επιχειρήματα για να αντικρούσουν πολιτικές δηλώσεις ή άρθρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην προκειμένη περίπτωση π.χ., την κύρια σημασία δεν την έχει το ότι ο καθηγητής κ. Τσακυράκης είναι νομικός, αλλά ότι το άρθρο του δημοσιεύεται στην Καθημερινή. Παρότι λοιπόν αναφέρεται σε νομικά θέματα, δεν απευθύνεται σε εμάς αλλά α) στους αναγνώστες της εφημερίδας και β) δευτερευόντως στους πολιτικούς που τυχόν θα κληθούν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα. Και υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να αναγνωστεί και να απαντηθεί.
Η αδυναμία πολιτικής ανάλυσης δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο πολλών συναδέλφων (ίσως αναμενόμενο, αφού το λειτούργημά μας δεν ευνοεί την επαρκή ενασχόληση με τα πολιτικά), αλλά δυστυχώς και των συνδικαλιστών μας, οι οποίοι για το λόγο αυτό είναι ανεπαρκείς να αντιπαρατεθούν δημόσια για τα προβλήματά μας. Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να απευθύνεται στον κόσμο αναφέροντας νομικές διατάξεις και νομολογία, είναι μακρυά νυχτωμένος.
Να απαντήσουμε λοιπόν με εξόχως πολιτικά επιχειρήματα:
ΔιαγραφήΣύνταγμα του 1952, άρθρο 87 παρ. 2 "Αι αποδοχαί των δικαστικών λειτουργών, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ανάλογοι με το λειτούργημα αυτών"
Γεώργιος Παπανδρέου, 1963: "η Δικαιοσύνη είναι οχυρό της Δημοκρατίας". Με την ανάληψη της εξουσίας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, το 1963 διπλασιάζει τις αποδοχές των δικαστών. Την δεκαετία του '50 και του '60 οι αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου αποτελούσαν και την οροφή στις αποδοχές στον τότε Δημόσιο τομέα.
Στο Σύνταγμα του 1968 η διάταξη απαλείφθηκε. Λίγο μετά απολύθηκαν περίπου 70 δικαστές.
Στο Σύνταγμα του 1975 το άρθρο 88 παρ. 2 "Αι αποδοχαί των δικαστικών λειτουργών ΕΙΝΑΙ ανάλογοι προς το λειτούργημα αυτών".
Από την σύγκριση των τριών διατάξεων, φαίνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, "τι καπνό φουμάρουν" όσοι θέλουν να υποβαθμίσουν μισθολογικά τους Δικαστές.
Πολύ καλό!Μπράβο.Ευτυχώς που υπάρχουν και δικαστικοί λειτουργοί σαν τον κ.Ζιγκόλη, που παρακολουθούν και σχολιάζουν, εύστοχα και εμπεριστατωμένα, την επικαιρότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήέξοχες παρατηρήσεις στο άρθρο του 'ειδικού' συνταγματολόγου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή