Καθημερινά η κοινωνία μας
καλείται να σηκώσει ασήκωτα βάρη και να αντιμετωπίσει τις αλυσιδωτές
επιπτώσεις της δημοσιονομικής κρίσης, γι αυτό χρειάζεται μια αποτελεσματική και
γρήγορη δικαιοσύνη.
Κατά κανόνα η ελληνική δικαιοσύνη
στέκει πολύ ψηλά, στη δική μου συνείδηση οι όποιες εξαιρέσεις καταγγέλλονται
επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όμως όταν
μιλάμε για απονομή δικαιοσύνης, πρέπει μιλάμε για ΕΠΙΚΑΙΡΗ απονομή δικαιοσύνης. Η
καθυστερημένη διάγνωση της υποθέσεως δεν είναι για απονομή δικαιοσύνης. Είναι είναι
αρνησιδικία, προσβολή του συνταγματικού δικαιώματος έννομης προστασίας. Γιατί η
απόφαση που εκδίδεται μετά την πάροδο πολύ μεγάλου ή απλώς μεγάλου χρονικού
διαστήματος δεν τέμνει τις περισσότερες φορές τη διαφορά. Διότι η διαφορά δεν
υπάρχει πια, είτε διότι δεν υπάρχουν οι άνθρωποι, είτε διότι έχουν αλλάξει οι τελείως
οι συνθήκες και εν πάση περιπτώσει, διότι ο χρόνος έχει δώσει πια τις
δικές του λύσεις. Έτσι μια τέτοια απόφαση μοιάζει πιο πολύ με μια γνωμοδότηση,
μια οδηγία στο ως προς το ποια είναι ή ερμηνεία της διατάξεως, ποια είναι η
ορθή λύση .Αυτό αποτελεί εθνική ντροπή για την οποία υπάρχουν υπεύθυνοι και
είναι πρώτα απ’ όλα η Πολιτεία που παράγει νόμους «κουρελόχαρτα» και βασανίζει
τον πολίτη Η Ελλάδα είναι, ίσως, η χώρα με τους περισσότερους νόμους και
ρυθμίσεις στο κόσμο. Τα τελευταία 30 χρόνια, έχουμε ψηφίσει 4.000 νόμους και
έχουν εκδοθεί 110.000 υπουργικές αποφάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα
πολυδαίδαλο νομικό σύστημα που τελικά κανένας δεν γνωρίζει τη ισχύ του. Έτσι
ευδοκιμεί η διαφθορά Είναι ακόμη σοβαρά συντεχνιακά συμφέροντα που επιτείνει η
κρίση και κακοδιοίκηση. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να συντριβούν
Η κατάσταση της καθυστέρησης απονομής
της Δικαιοσύνης είναι δυστυχώς αντικειμενικά απαράδεκτη ,παρά τις φιλότιμες
προσπάθειες της πλειοψηφίας των λειτουργών της και την αδυναμίας ή της
ανικανότητας ακόμη και της αδιαφορίας της Πολιτείας να θρασεύσει τις χρόνιες
παθογένειες της .Η Πολιτεία βασανίζει
τους πολίτες με το υπάρχον σύστημα απονομής της δικαιοσύνης και καμιά φορά τους
εμπαίζει..
Τα προβλήματα με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης στην πατρίδα μας και τη σύνδεσή της με την ανάπτυξη και την
επιχειρηματικότητα έχει αναφερθεί πολλές φορές , κυρίως όμως σε σχέση με την
ταχύτητα απονομής και τους ρυθμούς λειτουργίας της και όχι με την ποιότητα της.
Από το 1997 μέχρι σήμερα η Ελλάδα
μετράει πάνω από 400 καταδίκες για υπερβολικές καθυστερήσεις, ενώ μεταξύ των 47
χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης η Ελλάδα βρίσκεται στις πέντε πρώτες θέσεις
όσον αφορά τους αργούς ρυθμούς απονομής δικαιοσύνης.
Λύση είναι ανεύρεση άλλων δρόμων
επίλυσης των διαφορών όπως της διαμεσολάβησης που είναι ένας θεσμός νέος στην Ελλάδα, όπου όμως δεν έχει ακόμη λειτουργήσει οργανωμένα, ωστόσο
στο εξωτερικό είναι αρκετά διαδεδομένος, ως τρόπος εναλλακτικής επίλυσης
διαφορών (alternative dispute resolution), είτε αυτοτελώς, είτε ως προστάδιο
της διαιτησίας, στην προσπάθεια επίλυσης της διαφοράς Τέτοια δυνατότητα μπορεί
να προβλεφθεί ακόμη και σε συμβάσεις προτού προκύψει η διαφορά, είτε εκ των
υστέρων με προσφυγή σε επιμελητήρια ή
άλλους φορείς , προκειμένου να συστηθούν στα μέρη διαμεσολαβητές ή φορείς, οι
οποίοι θα μπορούσαν να παραπέμψουν σε πρόσωπα συνεργαζόμενα με αυτούς. Στο
πλαίσιο αυτό, με την κοινοτική οδηγία 2008/52/ΕΚ, εισήχθη στην ελληνική έννομη
τάξη η διαμεσολάβηση ως προαιρετικός θεσμός επίλυσης αστικών και εμπορικών
διαφορών με την ψήφιση του νόμου 3898/2010 (ΦΕΚ Α’ 211/16-12-2010).
Αξίζει να σημειωθεί ότι:
«Επιπλέον, η διαμεσολάβηση είναι
και ένας αποτελεσματικότερος τρόπος επίλυσης των διαφορών, διότι με αυτήν είναι
πιο πιθανό να αποφευχθούν μελλοντικές διαφορές ενώπιον της Δικαιοσύνης, οι
οποίες επιβαρύνουν περαιτέρω τους φορολογουμένους. Η σωστή λειτουργία του
συστήματος διαμεσολάβησης η οποία πραγματοποιείται από διαπιστευμένο
διαμεσολαβητη, μπορεί να μειώσει τον
φόρτο εργασίας των δικαστηρίων, επιτρέποντας στους δικαστές να επικεντρωθούν σε
πιο πολύπλοκες περιπτώσεις»[1].
Έτσι για μπορέσουμε να μιλήσουμε
για ανάπτυξη του Τόπου αναγκαία προϋπόθεση είναι ν ’απαλλαγούμε απ’ αυτό το
μαρτύριο του Σίσυφου. Η εισαγωγή του θεσμού της διαμεσολάβησης, στην ελληνική
έννομη τάξη είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ο νομικός μας χώρος έχει συνηθίσει.
Με παρεμβάσεις η ενθάρρυνση του θεσμού
διαμεσολάβησης και της δικαστικής
μεσολάβησης, παράλληλα με άλλα γενναία
μέτρα θα οδηγήσουν ελπίζω στην αναγκαία βελτίωση της κατάστασης. Ποτέ άλλοτε
δεν ήταν πιο αναγκαία και αποδοτική η εκμετάλλευση από της επιχειρηματική κοινότητα του θεσμού της διαμεσολάβησης είναι MΟΧΛΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Η ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ
Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία στην Ελλάδα
για τη διαμεσολάβηση. Μεγάλες προσδοκίες επενδύθηκαν, δυστυχώς χωρίς τα
προσδοκώμενα αποτελέσματα ,ελάχιστοι προσφεύγουν στην διαμεσολάβηση ,τα
στατιστικά στοιχεία είναι απογοητευτικά Μάλιστα,
τα τελευταία χρόνια, και πολύ δυναμικά από το 2012 οπότε θεσμοθετήθηκε η
διαμεσολάβηση αλλά και η σχετική με αυτήν εκπαίδευση, έχει αναπτυχθεί και η
εκπαίδευση στη διαμεσολάβηση. Έτσι, σήμερα, οι εκπαιδευμένοι στη διαμεσολάβηση
ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες και διαρκώς αυξάνονται, αλλά δεν υπάρχει
αντικείμενο εργασίας.
Ο λόγος,απλούστατα οι
ενημερωτικές ημερίδες για το θεσμό
αναλώθηκαν μεταξύ γνωστών «ενημερωτών» και δικηγόρων, η κοινωνία μένει
ανημέρωτη και μπορώ να πω και παγερά αδιάφορη. Οι φορείς που τους αφορά δεν ασχολούνται με το θεσμό και εμμέσως μάχονται για την αποτυχία του, φοβούμενοι την μείωση
της ήδη μειωμένης «πελατείας» τους. Το Υπουργείο της Δικαιοσύνης δεν αντιλαμβάνεται το συμβαίνει
και αντί ενημέρωσης της κοινωνίας και των επιχειρηματιών απευθύνεται με
ημερίδες στον κατά βάση αδιάφορο ή και «εχθρικό» δικηγορικό κόσμο. Δυστυχώς και
πάλι απέτυχε η Πολιτεία να πείσει την
κοινωνία
Αλλά και ο νέος και πολλά
προσδοκώμενος θεσμός της δικαστικής μεσολάβησης
δεν επέτυχε και καρκινοβατεί. Με το άρθρο 7 του Ν. 4055/2012 (ΦΕΚ Α
51 12.3.2012), εισήχθη στον Κώδικα Πολιτικής
Δικονομίας νέο άρθρο 214Β,που συμπληρωματικά των οριζομένων στο Ν. 3898.2010
για τη Διαμεσολάβηση, προβλέπει μια περαιτέρω περίπτωση την Δικαστική
Διαμεσολάβηση. Διαφορές ιδιωτικού δικαίου μπορούν να επιλυθούν και με προσφυγή
σε δικαστική μεσολάβηση. Η προσφυγή στη δικαστική μεσολάβηση, η οποία είναι
προαιρετική, η οποία πραγματοποιείται από δικαστή , μπορεί να γίνει πριν από
την άσκηση της αγωγής ή και κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι : Οι
τρόποι αυτοί επίλυσης των διαφορών με διαμεσολάβηση ή δικαστική μεσολάβηση
είναι εξαιρετικά ταχείς, είναι εξαιρετικά ανέξοδοι αφού δεν καταβάλλεται
δικαστικό ένσημο ,δεν υπάρχουν αναβολές,.
Αν αποτύχουν οι προσπάθειες με
την διαμεσολάβηση ή την δικαστική μεσολάβηση τότε κανείς δεν δεσμεύεται να
καταφύγει στην Δικαιοσύνη.
Ας ασχοληθεί λίγο σοβαρά η
Πολιτεία αν πράγματι ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη και να συμπεριλάβει και τους
θεσμούς αυτούς και στις διαφορές δημοσίου δικαίου, μπορεί θέλει άραγε;
[1]
της Βιβιάν Ρέντινγκ * Αντιπρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Επίτροπος
αρμόδια για την Δικαιοσύνης
=================
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΠ
Πολύ ωραίο το αρθράκι σας, να το κάνετε και ταινία. Επιστημονικής φαντασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν : να τελειώνουμε με τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα. Από ανθρώπους που δεν πέρασαν ούτε έξω από Δικαστήρια. Ο Έλληνας δεν έχει γιατρειά.Κανένας νόμος "επιτάχυνσης", καμιά ασφυκτική προθεσμία δεν πρόκειται να το αλλάξει. Ο Έλληνας θα πηγαίνει στα δικαστήρια για τα πάντα, αλλά στην ουσία για το τίποτα. Ο γείτονας που μπήκε 10 εκατοστά στο χωράφι τους (10 εκατοστά !), οι γονείς που μαλώνουν για 20 ευρώ της διατροφής διαφορά, οι γειτόνισσες που μαλώνουν πάνω από τα μπουγαδόνερα "με είπες π..ουτάνα, και θέλω χρηματική ικανοποίηση 100.000 ευρώ", οι εκμισθωτές που τους προκάλεσε ο μισθωτής φθορές στο 40 χρονών μίσθιο, και ευκαιρία είναι να το ρίξουν μια ανακαίνιση και να το πληρώσουν χρυσάφι, οι παθόντες σε αυτοκινητικό ατύχημα που στραμπούληξαν το αστράγαλο και θέλουν αποκλειστική νοσοκόμα, διαφυγόντα κέρδη, και ηθική βλάβη το βάρος τους σε χρυσό. Ποια μεσολάβηση, που ζείτε ; Ελάτε ΜΙΑ ΜΕΡΑ σε ένα αστικό δικαστήριο. Ελάτε να προτείνετε μεσολάβηση σε παππούδες και γιαγιάδες για τον βοσκότοπο που το είχαν από τους δικούς τους παπούδες (με τα "λόγια" ofcourse) και "μπήκε ο απατεώνας κύριε πρόεδρε και μου το πήρε". Ελάτε, να το προτείνετε σε μανάδες που ζητάνε υπέρογκα ποσά για διατροφή από τους μεροκαματιάρηδες συζύγους τους, και έχουν την επικοινωνία των τέκνων ως μοχλό πίεσης. Που αν δεν μας αρέσει μια απόφαση, αρχίζουμε τις μηνύσεις για ψευδορκίες, οι άλλοι απαντούν με ψευδή καταμήνυση. Στο τσακίρ κέφι ; Αναφορές στον δικαστή ! Ή και μια ανέξοδη επίσκεψη στο γραφείο του Προέδρου Πρωτοδικών ή Εφετών να συνετίσει τον "ατακτο" Πρωτοδίκη που βγάζει τέτοιες αποφάσεις.
Η αγία ελληνική οικογένεια και κοινωνία δεν υπάρχει. Έχω δει γιαγιάδες με σταυρούς να ψευδορκούν μπροστά στα μάτια μου. Μανάδες εναντίον γιών. Πατεράδες με γιους. Κανένας συμβιβασμός, καμία διαμεσολάβηση. Δεν θέλουν απόφαση, δεν θέλουν δικαίωση. Θέλουν ένα καλό ξεκατανίασμα μπροστά στον δικαστή και μετά στους διαδρόμους των δικαστηρίων. Και έχεις να δικάσεις για το ίδιο χωραφάκι όλες τις νομικές βάσεις,από κληρονομιά μέχρι νομή, και από ασφαλιστικά σε Ειρηνοδικείο μέχρι τακτική σε Εφετείο. Και τα ποινικά στα ¨σχετικά", που καλείται ο Πλημμελειοδίκης να αποφανθεί για την φθορά ξένης (?) ιδιοκτησίας και την αυτοδικία, να λειτουργήσει ως τακτικός πολιτικός δικαστής και να αποφανθεί ουσιαστικά για το ιδιοκτησιακό κομμάτι. Χώρια οι ψευδορκίες, οι ψευδείς καταμηνύσεις, οι εξυβρίσεις, οι απλές σωματικές βλάβες (όλο και καμία κλωτσοπατινάδα πέφτει μεταξύ των γειτόνων). Και γίνεται μια δικογραφία βουνό. Και μετά την διαλέγεις για τον Επιθεωρητή, αφού λες έβγαλα άκρη και αφού την σταυρώσεις, και σου κάνει παρατήρηση για συντακτικές ανακρίβειες (?).
Ελάτε, be my guest : προτείνετε το στους διαδίκους από κάτι χωριά του Πρωτοδικείου (και εγώ σε χωριό μεγάλωσα για να προλάβω ορισμένους) την διαμεσολάβηση, να γελάσουμε. Είναι πιο σύντομη, δεν έχει δικαστικό ένσημο, αλλά δεν μπορεί να γίνει επεισόδιο για το Ορκιστείτε Παρακαλώ, έτσι ; (Μην σου πω για την 10η Εντολή)
ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ ΣΕ ΕΜΠΛΕΚΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΕΝΤΟΛΕΑ ΓΙΑ "ΠΛΑΚΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΙΚΟ" !!
ΔιαγραφήΕντάξει, εν πολλοίς έτσι είναι, όπως τα γράφετε.
ΔιαγραφήΑλλά όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν διαφορές με τους γονείς, τα αδέλφια, τους γείτονες, τους συνεργάτες, τους περαστικους στο δρόμο, άλλοτε για σημαντικές αιτίες άλλοτε για ασήμαντες
Η σημασία βέβαια κάθε υπόθεσης κρίνεται υποκειμενικά : μια υπόθεση εκατό χιλιάδων ευρώ μπορεί να είναι το πασατέμπο ενός Ωνάση και μια υπόθεση τριών χιλιάδων ευρώ ή τα όρια ενός αμπελιού δύο στρεμμάτων να είναι ζήτημα ζωής για έναν άνεργο οικογενειάρχη .... Νομίζω, λοιπόν, οτι καλό είναι οι Δικαστές να μη βιάζονται να κρίνουν (υποκειμενικά) τη σημασία ή την ασημαντότητα μιας υπόθεσης με βάση τις ιδιότητες των διαδίκων ή την αξία του αντικειμένου της διαφοράς.
Και το ουσιαστικότερο : σημαντικές ή ασήμαντες, οι διαφορές είναι διαφορές. Πώς θα επιλυθούν, με όρους κοινωνικής ειρήνευσης και καθολικής αποδοχής της διδόμενης λύσης, αν όχι απο τον φυσικό Δικαστή, που οφείλει να είναι αμερόληπτος και ανεπηρέαστος απο τις τυχόν προσωπικές του εμπειρίες και κοινωνικές παραστάσεις.
Όσο για τη διαμεσολάβηση, πέραν της νοοτροπίας των διαδίκων, τι ρόλο έχουμε εμείς οι δικηγόροι ; σε πόσες υποθέσεις κάνουμε ειλικρινή απόπειρα εξώδικης επίλυσης της διαφοράς ; στις σπάνιες περιπτώσεις που γίνεται μια κάποια συζήτηση, συνηθίζουμε να διατυπώνουμε γραπτώς τις θέσεις μας, να δεσμευόμαστε σε κάποιες αρχές που θα διέπουν τη συζήτηση κλπ ;
Όσο για τους Δικαστές, εντάξει φταίνε οι διάδικοι, φταίμε και οι δικηγόροι, φταίει και το κράτος που δεν έχει υποδομές, φταίνε και οι γραμματείς που γράφουν τα μισά στα πρακτικά, για την όλη κατάσταση της δικαιοσύνης, οι Δικαστές είναι ανεύθυνοι ; Και αν δεν ήξεραν πριν γίνουν Δικαστές, δεν ρώτησαν τίποτα αφότου έγιναν ;
Κύριε συνήγορε
Διαγραφήως συντάκτης του αρχικού σχολίου, έχω να σας πω δύο-τρία πράγματα. Σαφώς και δεν διαχωρίζω "σημαντικές" και "ασήμαντες" υποθέσεις. Αλλά όχι, επειδή μαλώνω με τον γείτονα, και κάνω μια αγωγή 20 αστείων (και των πιο πολλών νόμω αβάσιμων αιτημάτων)-μεταξύ άλλων-επειδή μπήκε μέσα με την περίφραξη 0,60 τμ (60 τετραγωνικά εκατοστά το διανοείστε ; 3 μέτρα Χ 20 εκατοστά) και να μην διαφέρει τυπικά από μια συνήθης εμπράγματη αγωγή-και να σε πιέζει ο Πρόεδρος, ο Εφετών, ο Επιθεωρητής, ο ΑΠ, οι δικηγόροι, οι διάδικοι να βγει η απόφαση...γιατί τέτοια δικάζουμε (και όχι το "ασήμαντο της υπόθεσης" δεν την καθιστά και πιο εύκολη). Γιατί οι "ασήμαντες υποθέσεις" έχουν γιγαντωθεί. Γιατί δικάζουμε αδικοπραξίες "καυγάδες γειτονιάς". Γιατί δικάζουμε αυτοκίνητα με τον 85χρονο που πέρναγε αμέριμνος στο δρόμο και ζητούν ψυχική οδύνη οι 50χρονοι γαμπροί του, και τα 5χρονα δισέγγονα του.Και άντε οι παραπάνω δικαιούνται. Κάτι απίθανα ανίψια του από την Αυστραλία ; Να μην πάρουν και αυτά ; Γιατί στην καθυστέρηση της δικαιοσύνης συμβάλλουν όλες αυτές οι υποθέσεις. Και να το καταλάβω, είναι το κτήμα σου. Να κάνεις ασφαλιστικά. Και αγωγή. Και έφεση. Η μήνυση για ψευδορκία στο μάρτυρα ανταπόδειξης που δεν είπε ότι σε βόλευε τι νόημα έχει ; Η μήνυση για ψευδή καταμήνυση της ψευδορκίας ; Η αγωγή αδικοπραξίας γιατί συκοφαντήθηκες που σε είπαν ψεύδορκο ; Να δικάζουμε μέχρι αργά το απόγευμα υποτιθέμενες άδικες πράξεις του πραγματογνώμονα που δεν έβγαλε έκθεση πραγματογνωμοσύνης βολική για σένα; Ποιος φταίει που μια υπόθεση γίνεται δέκα αν όχι οι δικηγόροι που διαμαρτύρονται έξω από τα εισαγγελικά γραφεία που τολμούν και αρχειοθετούν υποθέσεις από ψευδείς και αβάσιμες μηνύσεις ; (Εκεί πάμε στον Εισαγγελέα Εφετών που "νουθετεί" τον υφιστάμενο του). Ποιος φταίει που αν δεν μας αρέσει η απόφαση πάμε στον Εφετών (βλ. ανωτέρω) ; Ποιος συμβουλεύει τον διάδικο να κάνει αναφορά στον δικαστή αν όχι ο ίδιος ο δικηγόρος ο οποίος ευφυώς κρύβεται από πίσω ; Ποια κοινωνική ειρήνευση κρύβεται από μια υπόθεση που μια γειτόνισσα χτύπησε μια άλλη με ένα σκουπόξυλο και της έκανε μια μελανιά στο χέρι (μια μελανιά το καταλαβαίνετε ;) και το δίκαζα επί 40 λεπτά γιατί όσο και να "έκοβα", show must go on (Φταίει και ο Εισαγγελέας που μου βάζει 5 μάρτυρες-ε σου φέρνει και ο άλλος πέντε "για την ισότητα των όπλων κύριε Πρόεδρε"-μισό, να φέρω το ζύγι); Και τι να πει ο κόσμος που περίμενε από τις 9 και είπα "αναβάλλει λόγω ωραρίου" ; Ε, με σιχτιρίζουν φεύγοντας. Και έχουν δίκιο. Αλλά δεν φταίω εγώ. Τουλάχιστον όχι πάντα.