Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ

upd 11-1-2018 13.12

Χρήστου Τζανερρίκου, Αρεοπαγίτη

Δημητρίου Τράγκα, Εφέτη

Χαράλαμπου Μαυρίδη, Εφέτη

Ευάγγελου Κασαλιά, Εισαγγελέα Εφετών

Χρήστου Παπαδήμα, Πρωτοδίκη

Σταματίας Γκαρά - Δημουλέα, Ειρηνοδίκη

Αθήνα 10-1-2018

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --

Τα μέλη της ομάδας μας εξαρχης, δηλαδή από την ψήφιση του νόμου 3898/16.12.2010  ΦΕΚ Α 211 "Διαμεσολάβηση σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις" έχουμε ταχθεί σταθερά υπέρ των εναλλακτικων μορφών επίλυσης διαφορών "Διαμεσολάβηση, Δικαστική Μεσολάβηση" διότι επιφέρουν διπλό όφελος, ήτοι: α) ωφελούν τα μέρη, διότι η επίλυση της διαφοράς επέρχεται πολύ ταχύτερα και με πολύ μικρό κόστος ενώ και η απόφαση διαμορφώνεται σύμφωνα με τις θέσεις των μερών β) συμβάλλουν σημαντικά στην αποσυμφόρηση των Δικαστηρίων και κατά συνέπεια στην επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης 

Φρονούμε ότι σε γενικές γραμμές το σχέδιο νόμου για τη διαμεσολάβηση κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο έχουμε να παρατηρήσουμε τα κάτωθι:

1) Καθιερώνει ως υποχρεωτική εναλλακτική μορφή επίλυσης διαφοράς την ιδιωτική Διαμεσολάβηση και όχι τη Δικαστική Μεσολάβηση. 

2) Καθιερώνει υποχρεωτική προσφυγή στη διαμεσολάβηση σε μεγάλο αριθμό υποθέσεων, απόλυτα ανομοιογενών μεταξύ τους (π.χ. κοινόχρηστα- εμπορικά σήματα - δικαιόχρηση - οικογενειακές διαφορές – εργατικά- αυτοκίνητα) και χωρίς να προκύπτει κάποιο ασφαλές κριτήριο επιλογής τους.

3) Εξαιρούνται από την υποχρεωτική διαμεσολάβηση αυτοκινητικές διαφορές που εμπλέκουν σωματικές βλάβες ή θάνατο. Δεν λαμβάνεται καμία πρόνοια για την περίπτωση η αξίωση αφορά τόσο υλικές ζημίες, όσο και ηθική βλάβη

4) Η ένταξη της ιατρικής ευθύνης σε υποχρεωτική διαμεσολάβηση δικαιολογεί σοβαρό προβληματισμό λόγω του ιδιαίτερα τεχνικού χαρακτήρα των σχετικών διαφορών, της απουσίας οποιασδήποτε άξιας λόγου ιατρικής γνώσης των διαμεσολαβητών που είναι συνήθως δικηγόροι. Επιπλέον χωρίς ορατή σκοπιμότητα εδώ εντάσσονται ελλείψει οποιασδήποτε διάκρισης και οι περιπτώσεις αποζημίωσης από θάνατο ή σωματική βλάβη αντίθετα απ’ ό,τι στις πολύ απλούστερες συγκριτικά υποθέσεις των αυτοκινητικών διαφορών. Σημειώνεται ότι στην Ιταλία αποκλείσθηκαν τελικά οι αντίστοιχες διαφορές από την υποχρεωτική διαμεσολάβηση

5) Η καθιέρωση της υποχρέωσης με ενιαίο κόστος 250 € + ΦΠΑ κατ’ ελάχιστον ανεξάρτητα από την αξία του αντικειμένου της δίκης ως και ανεξάρτητα από την εξουσία διάθεσης του αντικειμένου δικαιολογεί προβληματισμό εξ απόψεως συμβατότητας προς το άρθρο 6 § 1 ΕΣΔΑ. Στην Ιταλία υπό αντίστοιχες περιστάσεις το κόστος για την εισαγωγική συνεδρία δεν υπερβαίνει τα 50 €

6) Η τασσόμενη χρηματική ποινή είναι ιδιαίτερα υψηλή. Δεδομένου ότι ισχύει χωρίς διάκριση και στο Ειρηνοδικείο κινδυνεύει να θεωρηθεί αντισυνταγματική. Είναι επίσης δυσανάλογη (1.000- 5.000 €) σε σύγκριση με την ποινή τάξης του 205 ΚΠολΔ (έως 2.500 €) για προδήλως αβάσιμες αγωγές και παράβαση του καθήκοντος αληθείας που μπορούν να θεωρηθούν κατά πού πιο επιλήψιμες.

7) Σε αντίθεση με το άρθρο 12 του νόμου 3898/2010 όπου καθιερώνεται ότι ο διαμεσολαβητής αμοίβεται με ωριαία αντιμισθία για 24 κατά ανώτατο όριο ώρες στις οποίες περιλαμβάνεται και ο χρόνος προετοιμασίας του για τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, το υπό ψήφιση νομοσχέδιο δεν ορίζει ανώτατο όριο απασχόλησής του.  

8) Υποβαθμίζει, κατά κάποιον τρόπο το ρόλο του δικηγόρου, αφού προβλέπει μόνον παράσταση «μετά» του διαδίκου, χωρίς να προκύπτει δυνατότητα παράστασης «δια», οπότε διαγράφεται σχεδόν βέβαιη η εμφάνιση προβλημάτων, ως προς την εκπροσώπηση – συμμετοχή αλλοδαπών διαδίκων, νομικών προσώπων, φυσικών προσώπων που είναι π.χ. κατάκοιτα ή κατοικούν σε απομακρυσμένες περιοχές.