ΕΔΔΑ: Kontalexis v. Greece (No. 2) (application no. 29321/13) - δικαιη δίκη - επανάληψη διαδικασίας

53. To Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η προκείμενη υπόθεση αφορά στο δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας ενώπιον του Α.Π. που οδήγησε στην απόφασή του της 18ης Ιανουαρίου 2013. Παρατηρεί ειδικότερα ότι το παράπονο του προσφεύγοντος περί παραβίασης του δίκαιου χαρακτήρα της διαδικασίας εστιάζεται ειδικά κατά του συλλογισμού (συλλογιστικής) που ακολούθησε ο Α.Π. στην απόφαση αυτή. Συναφώς, το Δικαστήριο παραπέμπει στις αρχές που απορρέουν από τη νομολογία του, όπως υπενθυμίστηκε πρόσφατα στην προαναφερθείσα απόφαση MoreiraFerreira (αριθ. 2, §§ 83-84).

54. Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι, για να αιτιολογήσει την άρνησή του να διατάξει την επανάληψη, ο ΑΠ έκρινε ότι η παραβίαση που διαπίστωσε το ΕΔΔΑ ήταν τυπικού χαρακτήρα και δεν αφορούσε στο δικαίωμα που εγγυάται το άρθρο 6 της Σύμβασης, δηλαδή το δικαίωμα του κατηγορούμενου να δικαστεί από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο και από ανεξάρτητους και αμερόληπτους δικαστές.

 55. Ειδικότερα, ο ΑΠ έκρινε ότι η παραβίαση που διαπίστωσε το Δικαστήριο δεν επηρέασε τον δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας και δεν είχε αρνητική επίδραση στην εκτίμηση των δικαστών του ποινικού δικαστηρίου. Αυτή η παραβίαση ήταν ένα γεγονός τετελεσμένο και καλύπτεται από το δεδικασμένο της απόφασης του Α.Π., με την οποία απορρίφθηκε ο εν λόγω ισχυρισμός της αναίρεσης, τον οποίο το ΕΔΔΑ στη συνέχεια έκανε δεκτό. Η καταδικαστική απόφαση, η οποία δεν αναιρέθηκε από τον Α.Π. κατά τη διάρκεια της πρώτης διαδικασίας δεν θα μπορούσε να αναιρεθεί αναδρομικά. Ο λόγος σχετικά με τη μη νόμιμη σύνθεση του δικαστηρίου απερρίφθη από τον Α.Π. κατά την πρώτη διαδικασία και αυτή η απόφαση δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί μετά την έκδοση της αποφάσεως του ΕΔΔΑ.

56. Οι προαναφερόμενοι λόγοι που εκτέθηκαν από τον ΑΠ, συνιστούν, κατά τη γνώμη του Δικαστηρίου, ερμηνεία του άρθρου 525 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Σύμφωνα με την ερμηνεία που έδωσε ο ΑΠ στο προαναφερθέν άρθρο 525, οι διαδικαστικές πλημμέλειες, όπως αυτές που διαπιστώθηκαν εν προκειμένω, δεν συνεπάγονται αυτοδικαίως την επανάληψη της διαδικασίας. Το Δικαστήριο εκτιμά ότι αυτή η ερμηνεία του εφαρμοστέου ελληνικού δικαίου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των περιπτώσεων επαναλήψεως των ποινικών διαδικασιών που έχουν αμετακλήτως κριθεί ή τουλάχιστον τις εξαρτούν από κριτήρια που επαφίενται στην εκτίμηση των εθνικών δικαστηρίων δεν φαίνεται αυθαίρετη. Σημειώνει ότι η ερμηνεία αυτή ενισχύεται από την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η Σύμβαση δεν εγγυάται το δικαίωμα επανάληψης της δίκης ή άλλων μέσων έννομης προστασίας για την ακύρωση ή την αναθεώρηση των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων και από την έλλειψη ομοιόμορφης προσέγγισης μεταξύ των κρατών μελών όσον αφορά στη λειτουργία των υφιστάμενων μηχανισμών επανεξέτασης (προαναφερθείσα απόφαση MoreiraFerreira (αριθ. 2), §§ 90-91).

57. Το Δικαστήριο σημειώνει ότι ο ΑΠ έκρινε ότι η απόφαση του 2011 δεν αμφισβήτησε την ανεξαρτησία ή την αμεροληψία του σχηματισμού του δικαστηρίου που οδήγησε στην έκδοση της επίδικης απόφασης, ούτε το δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας στο σύνολό της.

58. Λαμβάνοντας υπόψη το περιθώριο εκτίμησης που απολαμβάνουν οι εθνικές αρχές κατά την ερμηνεία των αποφάσεων του Δικαστηρίου, υπό το φως των αρχών που διέπουν την εκτέλεση (βλ., Κατ 'αναλογία, Emrec. Suisse (n^o 2), n^o 5056/10, § 71, 11 Οκτωβρίου 2011), θεωρεί ότι δεν είναι απαραίτητο να αποφανθεί σχετικά με το κύρος (την ισχύ) της ερμηνείας που έδωσε ο ΑΠ στην απόφασή του της 18ης Ιανουαρίου 2013. Πράγματι, αρκεί ότι βεβαιώνεται στην απόφαση αυτή ότι δεν πάσχει από αυθαιρεσία, διότι θα υπήρχε στρέβλωση ή αλλοίωση από τους δικαστές του ΑΠ της απόφασης που εξέδωσε το Δικαστήριο ((Bochan (n^o 2), précité, §§ 63-65, et MoreiraFerreira (n^o 2), précité, § 96).

59. Αν και δεν συμμερίζεται απαραίτητα όλα τα στοιχεία της ανάλυσης της απόφασης της 18ης Ιανουαρίου 2013, το Δικαστήριο δεν μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ανάγνωση της απόφασης του Δικαστηρίου από τον ΑΠ,  ήταν, στο σύνολό της, αποτέλεσμα πρόδηλης πλάνης περί το δίκαιο και περί τα πραγματικά περιστατικά  που οδηγεί σε «αρνησιδικία», κι ως εκ τούτου, σε εκτίμηση που πάσχει από αυθαιρεσία.

 60. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο καταλήγει στη μη παραβίαση του άρθρου 6 της Σύμβασης.

61. Ο προσφεύγων υποστηρίζει, εξάλλου, ότι η απόρριψη από τον ΑΠ του αιτήματος επανάληψης της διαδικασίας συνεπάγεται παραβίαση του άρθρου 46 της Σύμβασης, διότι πρόκειται για άρνηση εκτέλεσης της απόφασης του Δικαστηρίου του 2011.

62. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι, αν δεν προβληθεί στο πλαίσιο της «διαδικασίας επί παραβάσει» όπως προβλέπεται στο άρθρο 46 §§ 4 και 5 της Σύμβασης, το ζήτημα της συμμόρφωσης των Υψηλών Συμβαλλομένων μερών με τις αποφάσεις του διαφεύγει της δικαιοδοσίας του (Bochan (n^o 2), précité, § 33).

63. Κατά συνέπεια, στο μέτρο που ο προσφεύγων προσάπτει στην παράλειψη διόρθωσης της παραβάσεως του άρθρου 6 § 1 που διαπίστωσε το Δικαστήριο με την απόφασή του του 2011, το Δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο rationemateriae για την εξέταση του εν λόγω παραπόνου (voir, mutatismutandis, MoreiraFerreira (n^o 2), précité, § 103).

https://www.ddikastes.gr/node/3325