Η λεπτή κόκκινη γραμμή

 

                                                Παντελής Μποροδήμος, Πρωτοδίκης, Γεν.Γραμματέας ΕνΔΕ.

Η συζήτηση των τελευταίων ημερών με αφορμή την έκδοση του δελτίου τύπου για τον κρατούμενο απεργό πείνας, αποδείχθηκε μια συζήτηση οριακή όσο και το θέμα που αφορούσε. Στο δημόσιο διάλογο καταγράφηκαν δεκάδες επιχειρήματα που κινήθηκαν άλλα στο επίπεδο της ψύχραιμης διαφωνίας ή της ψύχραιμης συμφωνίας και άλλα σε πιο φορτισμένο ψυχολογικά πλαίσιο. Η ύπαρξη των νέων φόρουμ διαλόγου, μέσα από ομάδες, κοινότητες και πλατφόρμες, έδωσε νέα χαρακτηριστικά σε αυτό το διάλογο, ενισχύοντας αφενός την αμεσότητά του και τη συμμετοχή, αφετέρου τον κατακερματισμό του και την απουσία αναλυτικού βάθους. Πόσο βάθος άλλωστε να χωρέσει στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια ενός tweet ή μιας ανάρτησης στο viber. Το φαινόμενο αφορά στο σύνολο της κουλτούρας διαλόγου που έχει διαμορφωθεί και πλέον αποτελεί το νέο μας δεδομένο.    

Ανεξάρτητα από τη θέση που έλαβε ο καθένας σε αυτό το διάλογο, τα όσα γράφτηκαν ούτε μπορούν, ούτε πρόκειται να μη ληφθούν υπόψιν από το Προεδρείο της Ένωσης. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα πολλά μηνύματα ψύχραιμης κριτικής, ούτε πολύ περισσότερο τα μηνύματα ψύχραιμης συμφωνίας, αλλά και τα θυμικά και εκείνα που μπορεί να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές των αποδεκτών, που εκ της θέσεώς μας, οφείλουμε να ακούμε την κριτική. Μόνη εξαίρεση αποτελούν εκείνα που θίγουν τον πυρήνα της ύπαρξης του διαλόγου καθαυτού και τη λειτουργία του συστήματος αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που δεν είναι ούτε για διαπραγμάτευση, ούτε για συγκυριακή εκμετάλλευση.

Κι εδώ βρίσκεται η λεπτή κόκκινη γραμμή. Η διάκριση μεταξύ των συναδέλφων, που με την (ακόμα και ιδιαίτερα σκληρή) κριτική τους διεκδικούν τη θέση που τους αναλογεί στη συλλογική διαμόρφωση των θέσεων της Ένωσης και εκείνων – των γνώριμων από τα παλιά – που βλέπουν κάθε φορά μια ευκαιρία να αναβαπτιστούν και να ξεπλύνουν τα βάρη του πρόσφατου συνδικαλιστικού παρελθόντος τους. Που σε κάθε αφορμή αμφισβητούν όχι μόνο τις απόψεις του προεδρείου της Ένωσης – πράγμα αναμενόμενο - αλλά καθαυτό το δικαίωμά του να εκφράζει γνώμη και να εκπροσωπεί την Ένωση μετά τις πρόσφατες εκλογές. Που δεν επιτρέπουν ούτε για δύο ημέρες να λειτουργήσει ο δημόσιος διάλογος, χωρίς να προσπαθήσουν να κερδίσουν κάτι από αυτόν. Που έχουν αποδείξει πολλάκις τι έννοια δίνουν στη δικαστική ανεξαρτησία.

Ένας καλός συνάδελφος μου θύμισε χτες τα λόγια του καθηγητή Ιωάννη Μανωλεδάκη. «Στο κράτος δικαίου, όπου η προστασία του πολίτη απέναντι στην κάθε μορφής εξουσία ανατίθεται ως ύπατο λειτούργημα στα δικαστήρια (στους δικαστές), που αποκτούν έτσι και αντιεξουσιαστικό προορισμό, η ανεξαρτησία αναφέρεται ως απόλυτο αίτημα αυτού του κράτους (δικαίου) στον καθένα δικαστή, ο οποίος καλείται να απονείμει δικαιοσύνη (προστασία) στον πολίτη. Ο κάθε δικαστής επιβεβαιώνει ή διαψεύδει τη δικαστική ανεξαρτησία. (Ι.Μανωλεδάκης, Δίκαιο και ιδεολογία, Κριτικές σκέψεις, Εκδ. Σάκκουλα, 2011, σελ. 16).