Η Δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία της και οι όψιμοι υποστηρικτές της.

 

Θωμαίτσα Πατρώνα

ε.τ. πρόεδρος εφετών

 

Υπηρετώντας επί 38 συναπτά έτη στο δικαστικό σώμα, το έργο «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» το έχω δει να παίζεται πολλές φορές. Άλλοτε ως τραγωδία, άλλοτε ως κωμωδία και άλλοτε ως παρωδία!

Εσχάτως, ενόψει σημαντικών υποθέσεων που εκκρεμούν, ξανά στη «σέντρα» η Δικαιοσύνη. Άδικα; Όχι. Δικαίως θα απαντήσω. Κι’ αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η εκτελεστική εξουσία ουδέποτε αποδέχθηκε την Δικαιοσύνη ως ανεξάρτητη, τρίτη, εξουσία. Την αντιμετώπιζε πάντοτε ως δεκανίκι της και την εργαλειοποιούσε κατά τα συμφέροντά της.

Βεβαίως την ευχέρεια αυτή της την παρείχαν δικαστές, πρόθυμοι να συνεργασθούν και να την συνδράμουν, με το «αζημίωτο» πάντοτε. Τέτοιοι δικαστές αδιαφορούσαν και αδιαφορούν παντελώς για τις συνέπειες των ενεργειών τους αυτών επί του κύρους και της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης στα μάτια των Ελλήνων πολιτών.

Παρά την στάση τους αυτή, ωστόσο κόπτονται οψίμως για το κύρος και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, μολονότι κατά την πολύχρονη υπηρεσία τους στο θεσμό οι ίδιοι έδωσαν αντίθετα «δείγματα γραφής» και επέδειξαν συμπεριφορές που έτρωσαν το κύρος της Δικαιοσύνης και την υποβίβασαν στη συνείδηση των πολιτών. Αν μη τι άλλο, αυτό συνιστά ύβρι.

Απευθυνόμενοι λοιπόν σ’ αυτούς, θα τους παρακαλούσα να αφήσουν να αγωνιούν, να οργίζονται, ακόμη και να ντρέπονται για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Δικαιοσύνης, εκείνους τους δικαστικούς λειτουργούς που διακρίθηκαν και διακρίνονται για το ήθος, την συνέπεια, την αμεροληψία και την εργατικότητά τους. Σε πραγματικούς δικαστές που δεν αναλώθηκαν και δεν αναλίσκονται σε δημόσιες σχέσεις και δεν διήνυσαν ούτε διανύουν «υπόγειες διαδρομές». Η πλειονότητα των εντίμων δικαστών δεν έχει ανάγκη αυτόκλητων υπερασπιστών.

Το Μεγάλο πρόβλημα στην Δικαιοσύνη εντοπίζεται σε μερίδα δικαστών  που έχουν στρεβλά πρότυπα δικαστών του παρελθόντος και του παρόντος που το μόνο τους μέλημα ήταν το κτίσιμο επωφελούς καριέρας και όχι να υπηρετήσουν με συνέπεια την Δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση τον Έλληνα πολίτη.

Η Μεγάλη Αλήθεια που πρέπει να λεχθεί και σίγουρα θα ενοχλήσει είναι ότι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία διάκειται πάντα ευμενώς και προωθεί τους τείνοντας ευήκοα ώτα και πρόθυμους να συνεργαστούν δικαστές. Αυτοί τους είναι «χρήσιμοι».

Δικαστές με «τυφλότητα», «κωφότητα» και άποψη στους σημερινούς καιρούς δεν είναι αρεστοί.

Οι όποιες αντεγκλήσεις και διαξιφισμοί των κομμάτων στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αγώνας για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη Δικαιοσύνη. Δεν ενδιαφέρονται για αυτή, καθαυτή, την ανεξαρτησία της. Εξάλλου, αν αυτός ήταν ο ευσεβής τους πόθος, θα είχαν  μεριμνήσει για αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος για τον τρόπο ορισμού των ηγεσιών των Ανωτάτων Δικαστηρίων.

Όσο η παθογένεια αυτή θα συνεχίζεται, ξεχάστε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης!