ΕΔΔΑ: Καταδίκη του προσφεύγοντος για τη μη έγκαιρη διαγραφή παράνομων σχολίων στο Facebook.

 

Καταδίκη του προσφεύγοντος για τη μη έγκαιρη διαγραφή παράνομων σχολίων στο Facebook. Δεν διαπιστώθηκε παραβίασητης ελευθερίας της έκφρασης  

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΥΡΕΙΑΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

Sanchez κατά Γαλλίας της 16.05.2023 (αρ. προσφ. 45581/15) 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ποινική καταδίκη του προσφεύγοντος, την περίοδο που ήταν τοπικός σύμβουλος, υποψήφιος για εκλογή Βουλής, για το αδίκημα της υποκίνησης μίσους ή βίας κατά ομάδας ή ατόμου για θρησκευτικούς λόγους, μετά την αποτυχία του να λάβει έγκαιρα μέτρα για τη διαγραφή σχόλιων που αναρτήθηκαν από τρίτους στον «τοίχο» του λογαριασμού του στο Facebook. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η καταδίκη του είχε παραβιάσει το δικαίωμά του στην ελευθερία της έκφρασης σύμφωνα με το άρθρο 10.

Η ποινική υπόθεση είχε στραφεί αποκλειστικά στην έλλειψη επαγρύπνησης του προσφεύγοντος και στην αδυναμία να αντιδράσει στα σχετικά σχόλια που δημοσιεύτηκαν από άλλους. Ως εκ τούτου, έθεσε το ζήτημα της κοινής ευθύνης των διαφόρων εμπλεκομένων που ασχολούνται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα γαλλικά ποινικά δικαστήρια, εφαρμόζοντας καθεστώς «διαδοχικής ευθύνης» που θεσπίστηκε με το νόμο της 29 Ιουλίου 1982, είχαν καταδικάσει τους συγγραφείς για τα παράνομα μηνύματα καθώς και τον προσφεύγοντα ως κάτοχο λογαριασμού Facebook, χαρακτηριζόμενο ως «παραγωγό».

Πρώτον, το Δικαστήριο έκρινε ότι το εσωτερικό νομικό πλαίσιο, προβλέπει επιμερισμό της ευθύνης μεταξύ όλων των εμπλεκομένων, για τους σκοπούς του άρθρου 10, για να μπορέσει ο προσφεύγων να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του υπό τις περιστάσεις.

Δεύτερον, το Δικαστήριο συμφώνησε με τα εθνικά δικαστήρια ότι τα επίμαχα σχόλια είχαν  αναρτηθεί στο συγκεκριμένο πλαίσιο επικείμενων εκλογών και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ρητορική μίσους, όταν ερμηνεύτηκαν και αναλύθηκαν ως προς τον άμεσο αντίκτυπό τους, και ως εκ τούτου ήταν παράνομα.

Τρίτον, έκρινε ότι με την παρέμβαση στην ελευθερία έκφρασης του προσφεύγοντος δεν επιδιώκεται μόνο ο θεμιτός στόχος της προστασίας της φήμης ή των δικαιωμάτων των άλλων, αλλά και αυτός της πρόληψης της διαταραχής ή του εγκλήματος.

Καθώς ο προσφεύγων είχε αποφασίσει να κάνει τον «τοίχο» του στο Facebook δημόσια προσβάσιμο και είχε εξουσιοδοτήσει τους φίλους του να δημοσιεύουν σχόλια, κατά την άποψη του Δικαστηρίου δεν θα μπορούσε να αγνοεί, ενόψει των τοπικών εντάσεων και της συνεχιζόμενης προεκλογικής εκστρατείας εκείνη την εποχή, ότι η επιλογή του προφανώς δεν ήταν χωρίς ορισμένες δυνητικά σοβαρές συνέπειες.

Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα, λαμβάνοντας υπόψη το περιθώριο εκτίμησης του κράτους, ότι οι αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων βασίστηκαν σε συναφείς και επαρκείς λόγους, όσον αφορά τόσο την ευθύνη του προσφεύγοντος ως πολιτικού, για τα παράνομα σχόλια που δημοσιεύτηκαν από τρίτα μέρη, τα οποία είχαν ταυτοποιηθεί και διώχθηκαν ως συνεργοί και την ποινική καταδίκη του προσφεύγοντος.  Η εν λόγω παρέμβαση θα μπορούσε επομένως να θεωρηθεί ως «απαραίτητη σε μια δημοκρατική κοινωνία». Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης (άρθρο 10 της ΕΣΔΑ).

 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ