Άρνηση παροχής επιδόματος τέκνου σε μητέρες που δεν είχαν άδεια διαμονής.

 

Άρνηση παροχής επιδόματος τέκνου σε μητέρες που δεν είχαν άδεια διαμονής. Μη παραβίαση της ΕΣΔΑ 

ΑΠΟΦΑΣΗ

Χ κ.α. κατά Ιρλανδίας της 22.06.2023 (αριθμ. προσφ. 23851/20 και 24360/20) 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Οι προσφεύγοντες είναιδύο μητέρες (Χ.,Υ.) και τα ανήλικα παιδιά τους (Ε., Μ. αντίστοιχα).

 

 

Η Χ., υπήκοος Νιγηρίας, έφθασε στην Ιρλανδία το 2013, γέννησε τον Δεκέμβριο του 2014 την κόρη της Ε., η οποία έγινε Ιρλανδή πολίτης με τη γέννησή της λόγω του πατέρα της. Τον Σεπτέμβριο του 2015, η Χ, της οποίας εν τω μεταξύ είχε απορριφθεί το αίτημά της για άσυλο, υπέβαλε αίτηση στον Υπουργό Δικαιοσύνης και Ισότητας για το δικαίωμα διαμονής στην Ιρλανδία με το αιτιολογικό ότι ήταν μητέρα κοριτσιού που ήταν Ιρλανδή πολίτης. Ενώ η αίτηση αυτή εκκρεμούσε, η Χ. υπέβαλε επίσης αίτηση για επίδομα τέκνου για την κόρη της. Η αίτησή της απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι δεν πληρούσε την προϋπόθεση της νόμιμης διαμονής σύμφωνα με τον νόμο περί κοινωνικής πρόνοιας, δεδομένου ότι δεν της είχε ακόμη χορηγηθεί άδεια διαμονής στην Ιρλανδία. Η X. έλαβε το δικαίωμα διαμονής τον Ιανουάριο του 2016 και κατόπιν τούτου έγινε δεκτή για επίδομα τέκνου σε σχέση με την E. το οποίο έκτοτε το λαμβάνει.

Η Υ. είναι Αφγανή υπήκοος που έφθασε στην Ιρλανδία το 2008. Η αίτησή της για άσυλο απορρίφθηκε. Ωστόσο, τον Ιανουάριο του 2015 οι αρχές αποφάσισαν να χορηγήσουν άσυλο στο τέταρτο παιδί της, τον Μ.που γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 2013. Τα άλλα μέλη της οικογένειας ζήτησαν οικογενειακή επανένωση με τον Μ. και ενώ το θέμα αυτό εκκρεμούσε, η Υ. υπέβαλε αίτηση για επίδομα τέκνων για όλα τα παιδιά της. Αυτό απορρίφθηκε, καθώς δεν πληρούσε την προϋπόθεση της νόμιμης  διαμονής. Η οικογενειακή επανένωση χορηγήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015, οπότε η Υ. υπέβαλε εκ νέου αίτηση για επίδομα τέκνων. Αυτό χορηγήθηκε με ισχύ από την ημερομηνία κατά την οποία χορηγήθηκε στην Υ. άδεια διαμονής.Όλοι οι αιτούντες υπάγονταν στο σύστημα άμεσης παροχής στέγασης και υλικής υποστήριξης στους αιτούντες άσυλο της Ιρλανδίας.

Οι Χ. και Υ. ζήτησαν δικαστικό έλεγχο της αρχικής άρνησης χορήγησης επιδόματος τέκνων. Η προσφυγή της Χ. περιορίστηκε στην περίοδο από τη γέννηση της Ε. έως τη χορήγηση του δικαιώματος διαμονής της (περίπου12 μήνες) και η προσφυγή της Υ. στην περίοδο μεταξύ της χορήγησης ασύλου στον Μ και της χορήγησης της οικογενειακής επανένωσης (8 μήνες). Οι αγωγές τους εκδικάστηκαν μαζί και τελικά απορρίφθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Κατά το ΕΔΔΑ τα επίμαχαεπιδόματα δεν επηρέασαν, τουλάχιστον εν μέρει, την οργάνωση των προσφευγόντων σε βασικές πτυχές της καθημερινής και ιδιωτικής τους ζωής.

Το Δικαστήριο δεν μπορούσε να συμπεράνει ότι το επίδομα, λαμβανομένης υπόψη της εκτίμησης του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με τη νομοθετική του βάση, τη φύση και τον σκοπό του, αποτελούσε μια μορφή άσκησης του δικαιώματος των προσφευγόντων για σεβασμό της οικογενειακής τους ζωής.

Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση της οικογενειακής ζωής (άρθρο 8) ούτε παραβίαση του άρθρου 14της ΕΣΔΑ.

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ