o Aθανασίου αναφέρθηκε στο αυτονόητο: Αν καταργηθεί το ειδικό μισθολόγιο(είτε με την ένταξη μας στο γενικό είτε στην πράξη με νέες μειώσεις επιδομάτων ή κατάργηση ενός εκ των 2 επιδομάτων που παίρνουμε)τότε και η πολιτεία, εφόσον εξισώνει τους δικαστές με υπαλλήλους, δεν έχει (νομικά)αξίωση να δουλεύουν οι δικαστές χωρίς ωράριο. Θα συνεχίσουν να εργάζονται αλλά με ωράριο, ήτοι 8 ώρες την εβδομάδα επί 5 ημέρες και ΜΟΝΟ στα Δικαστήρια(όπου αυτό είναι δυνατό βέβαια, γιατι στα περισσότερα επαρχιακά είναι απλά ανέφικτο λόγω έλλειψης υποδομών). Τότε, θα υπάρξει φυσικά μείωση των εκδιδόμενων αποφάσεων κατά 75% ως απόρροια του γεγονότος ότι οι δικαστές δεν θα δουλεύουν πλέον 80 ή 100 ώρες τη βδομάδα(πράγμα που είτε δεν γνωρίζει ο κόσμος είτε δεν το πιστεύει είτε δεν ενδιαφέρεται αν μάθει ότι όντως συμβαίνει)αλλά μόνο 40, όπως οι υπόλοιποι υπάλληλοι. Δεν πρόκειται επομένως για απειλή, ούτε για άστοχη ενέργεια, όπως ορισμένοι έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικώς...
Καταρχάς όσοι σπεύσαμε να τοποθετηθούμε σχετικώς το κάναμε στο δημοσίευμα που έχει τίτλο "Με λευκή απεργία απειλούν οι δικαστές" και όχι στο παρόν δημοσίευμα. Επίσης ο κύριος Αθανασίου, όταν ρωτήθηκε αν θα κάνετε λευκή απεργία είπε επί λέξει:"Όχι ακριβώς" και στη συνέχεια ρωτήθηκε αν θα κάνετε κάτι άλλο πέρα από τη λευκή απεργία και απάντησε σχετικώς χωρίς να διαψεύσει ότι πρόκειται για λευκή απεργία. Τη συνέντευξη την είδαν ελάχιστοι, ενώ το σύνολο των ΜΜΕ αναφέρθηκε σε λευκή απεργία. Αυτή είναι η ουσία. Τον κύριο Αθανασίου τον γνωρίζω προσωπικά, τον σέβομαι, τον εκτιμώ βαθύτατα, τον ψηφίζω από το 2006, θεωρώ ότι έχει προσφέρει παρά πολλά στο χώρο μας, όμως, η γνώμη μου είναι ότι δεν έπρεπε να κάνει καθόλου μνεία περί λευκής απεργίας γνωρίζοντας τις διαστάσεις που θα έπαιρνε το θέμα.Άλλωστε η λευκή απεργία δεν προαναγγέλλεται...
Τα πράγματα είναι απλά: Δεν πρόκειται να κάνουμε "λευκή απεργία". Απλώς, θα σταματήσουμε την "μαύρη εργασία" (εργασία εκτός γραφείου, εκτός ωραρίου, κατά τα Σ/Κ, τις εορτές, τις αργίες κλπ.). Με άλλα λόγια, θα σταματήσουμε να δουλεύουμε σαν... ΜΑΥΡΟΙ!!!
Υπάρχει πάντως σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας. Ο κόσμος δεν (ανα)γνωρίζει το είδος της δουλειάς μας, ούτε ότι οι αντιδράσεις μας έχουν στην ουσία να κάνουν με ζητήματα συνταγματικής και ηθικής τάξης. Θεωρούν οι περισσότεροι ότι έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το οικονομικό σκέλος ή ότι διακατεχομαστε από ελιτίστικη διάθεση (για την υπαγωγή στο ΙΚΑ).
εαν η εκάστοτε πολιτική εξουσία (εκτελεστική και νομοθετική)κάμψει καθ΄οιονδήποτε τρόπο το φρόνημα των δικαστικών λειτουργών εν γένει, όπως τώρα επιχειρείται με τον οικονομικό ευτελισμό τους, θα πετύχει τη κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με ότι αυτό εντεύθεν συνεπάγεται... Επιτέλους η ολομέλεια του Αρείου Πάγου ας πάρει θέση στο φλέγον αυτό θέμα..., πριν είναι πλέον αργά...
Ο δικαστής στις μέρες μας κατά πρώτο λόγο είναι επιφορτισμένος με το δύσκολο και βαρύ έργο απονομής της δικαιοσύνης. Κατά δεύτερο λόγο, όπως διαπιστώνει κανείς, και επειδή τίποτε, πλέον, δεν είναι a priori δεδομένο μέσα σε μία κοινωνία, όπου επικρατεί μία διαρκής σύγχυση σε κάθε επίπεδο, είναι επιφορτισμένος να διαφυλάσσει το κύρος και του ιδίου, αλλά και της δικαιοσύνης γενικότερα ενώ παράλληλα και ο ίδιος αποτελεί μέλος της κοινωνίας. Στην άσκηση του πρώτου έργου, αυτού δηλ. της απονομής της δικαιοσύνης, επιβάλλεται να είναι αντικειμενικός, αμερόληπτος, ήρεμος, πράος, φιλήσυχος, ήσυχος, ψύχραιμος, νηφάλιος, κατευναστικός, ανέκφραστος, σιωπηλός και όλα τα συνώνυμα, που αποτελούν τη χρυσή συνταγή επιτυχίας στο έργο του αυτό. Αντικειμενικός βέβαια και αμερόληπτος πρέπει να είναι γενικώς, όπως και ο καθένας ανεξαιρέτως στη ζωή του. Αναρρωτιέμαι, όμως, εάν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, που με την πάροδο των ετών εμποτίζουν την προσωπικότητα του, αποτελούν πράγματι συνταγή επιτυχίας όταν αγωνίζεται και διεκδικεί, όταν δέχεται αντιθεσμικές επιθέσεις, όταν εμπαίζεται από φορείς άλλων εξουσιών, όταν, όταν, όταν, όταν... υπό τα όμματα μιας κοινωνίας που έχει συνηθίσει να ταυτίζει την νηφαλιότητα, την πραότητα, την ηρεμία και τη σιωπή με ΄΄ομολογία ενοχής΄΄.
Υπόθεση εργασίας: Α) δεδομένο πρώτο: ας υποθέσουμε λ.χ. οτι μεταξύ δύο πρώην συζύγων ανακύπτει διαφορά συμμετοχής στα αποκτήματα γάμου. Για να ανακύψει μία τέτοια διαφορά, εννοείται οτι προηγουμένως συνέβησαν τα εξής: τριετής διάσταση ή αμετάκλητη λύση του γάμου. Επί σειρά ετών διαπληκτισμοί, έριδες, διαμάχες και κάθε είδους προστριβές μεταξύ του ζευγαριού. Στην πορεία κάποιοι, συγγενείς ή φίλοι προσπάθησαν να τους τα ξαναβρούν. Τηλέφωνα, επαφές και κάθε είδους επικοινωνία. Στο τέλος επήλθε ο χωρισμός. Και ανέκυψε η συμμετοχή του καθενός στα αποκτήματα του άλλου: Οι παλιές καλές στιγμές ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, όταν ο καθένας έδινε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του για την επαύξηση της οικογενειακής περιουσίας. Μετά από όλα και όλα αυτά οι σύζυγοι, τελικώς, απευθύνονται στους νομικούς τους παραστάτες οι οποίοι για πολλούς μήνες ( και όχι εντός τετραμήνου ή διμήνου από τότε, που οι πρώην σύζυγοι, τους επισκέπτονται ) αγωνίζονται καθημερινά για να συλλέξουν στοιχεία. Το ίδιο και οι πρώην σύζυγοι. Και αυτοί για πολλούς μήνες. Στο τέλος, έστω οτι ασκείται και η αγωγή. Ο δικαστής, που θα κληθεί να δικάσει την υπόθεση θα κληθεί να δικάσει και άλλες 200 ή ακόμη και 250 υποθέσεις της ζωής των πολιτών ετησίως, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, που με βάση τις ισχύουσες προθεσμίες έκδοσης των αποφάσεων σημαίνει οτι πρέπει αυτός να εκδικάζει και να εκδίδει απόφαση για μία υπόθεση ανά 1,2 ημέρες, ίσως και κάτι περισσότερο. Οι μόχθοι και ο αγώνας μιας ζωής των πολιτών πρέπει να κρίνονται κατά τους θιασώτες της γρήγορης απονομής δικαιοσύνης σε 1,2 ημέρες. Μέσα από ξενύχτια του δικαστή και αδιάκοπη εργασία του σε απίθανες ημέρες και ώρες. Και αν βέβαια αυτός αφιερώσει παραπάνω χρόνο λαμβάνει το γνωστό σημείωμα παροχής εξηγήσεων. Το ζήτημα, όμως, εδώ, δεν είναι πόσο θυσιάζεται ο δικαστής. Το ερώτημα, που ανακύπτει είναι άλλο: Αυτή είναι η σημασία που δίνει το κράτος στα έννομα αγαθά όλων μας; Ή μήπως νομίζουν οι πολίτες οτι η υπόθεση του καθενός είναι η μοναδική που χρεώνεται ο φυσικός τους δικαστής ( διόλου απίθανο να συμβαίνει και αυτό ). Ζητήθηκε άραγε ποτέ από τους πολίτες η συγκατάθεση τους στην πραγματικότητα αυτή;
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε, αναφορικά με τα σχόλια που δημοσιεύονται ότι: 1) Δε θα δημοσιεύονται δυσφημιστικά και εξυβριστικά σχόλια 2) Δε θα δημοσιεύονται ΑΣΧΕΤΑ σχόλια σε ΑΣΧΕΤΕΣ αναρτήσεις 3) Δε θα δημοσιεύονται επαναλαμβανόμενα σχόλια στην ίδια ανάρτηση 4) Δε θα δημοσιεύονται σχόλια σε Greeklish
5) Σχόλια σε ενυπόγραφα άρθρα θα δημοσιεύονται μόνον εφόσον και αυτά είναι ενυπόγραφα. 6) Σχόλια σε ενυπόγραφο σχόλιο θα δημοσιεύονται μόνον εφόσον και αυτά είναι ενυπόγραφα.
7) ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ "ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ"
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
o Aθανασίου αναφέρθηκε στο αυτονόητο: Αν καταργηθεί το ειδικό μισθολόγιο(είτε με την ένταξη μας στο γενικό είτε στην πράξη με νέες μειώσεις επιδομάτων ή κατάργηση ενός εκ των 2 επιδομάτων που παίρνουμε)τότε και η πολιτεία, εφόσον εξισώνει τους δικαστές με υπαλλήλους, δεν έχει (νομικά)αξίωση να δουλεύουν οι δικαστές χωρίς ωράριο. Θα συνεχίσουν να εργάζονται αλλά με ωράριο, ήτοι 8 ώρες την εβδομάδα επί 5 ημέρες και ΜΟΝΟ στα Δικαστήρια(όπου αυτό είναι δυνατό βέβαια, γιατι στα περισσότερα επαρχιακά είναι απλά ανέφικτο λόγω έλλειψης υποδομών). Τότε, θα υπάρξει φυσικά μείωση των εκδιδόμενων αποφάσεων κατά 75% ως απόρροια του γεγονότος ότι οι δικαστές δεν θα δουλεύουν πλέον 80 ή 100 ώρες τη βδομάδα(πράγμα που είτε δεν γνωρίζει ο κόσμος είτε δεν το πιστεύει είτε δεν ενδιαφέρεται αν μάθει ότι όντως συμβαίνει)αλλά μόνο 40, όπως οι υπόλοιποι υπάλληλοι. Δεν πρόκειται επομένως για απειλή, ούτε για άστοχη ενέργεια, όπως ορισμένοι έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς όσοι σπεύσαμε να τοποθετηθούμε σχετικώς το κάναμε στο δημοσίευμα που έχει τίτλο "Με λευκή απεργία απειλούν οι δικαστές" και όχι στο παρόν δημοσίευμα. Επίσης ο κύριος Αθανασίου, όταν ρωτήθηκε αν θα κάνετε λευκή απεργία είπε επί λέξει:"Όχι ακριβώς" και στη συνέχεια ρωτήθηκε αν θα κάνετε κάτι άλλο πέρα από τη λευκή απεργία και απάντησε σχετικώς χωρίς να διαψεύσει ότι πρόκειται για λευκή απεργία. Τη συνέντευξη την είδαν ελάχιστοι, ενώ το σύνολο των ΜΜΕ αναφέρθηκε σε λευκή απεργία. Αυτή είναι η ουσία. Τον κύριο Αθανασίου τον γνωρίζω προσωπικά, τον σέβομαι, τον εκτιμώ βαθύτατα, τον ψηφίζω από το 2006, θεωρώ ότι έχει προσφέρει παρά πολλά στο χώρο μας, όμως, η γνώμη μου είναι ότι δεν έπρεπε να κάνει καθόλου μνεία περί λευκής απεργίας γνωρίζοντας τις διαστάσεις που θα έπαιρνε το θέμα.Άλλωστε η λευκή απεργία δεν προαναγγέλλεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα είναι απλά: Δεν πρόκειται να κάνουμε "λευκή απεργία". Απλώς, θα σταματήσουμε την "μαύρη εργασία" (εργασία εκτός γραφείου, εκτός ωραρίου, κατά τα Σ/Κ, τις εορτές, τις αργίες κλπ.). Με άλλα λόγια, θα σταματήσουμε να δουλεύουμε σαν... ΜΑΥΡΟΙ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πάντως σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας. Ο κόσμος δεν (ανα)γνωρίζει το είδος της δουλειάς μας, ούτε ότι οι αντιδράσεις μας έχουν στην ουσία να κάνουν με ζητήματα συνταγματικής και ηθικής τάξης. Θεωρούν οι περισσότεροι ότι έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το οικονομικό σκέλος ή ότι διακατεχομαστε από ελιτίστικη διάθεση (για την υπαγωγή στο ΙΚΑ).
ΑπάντησηΔιαγραφήεαν η εκάστοτε πολιτική εξουσία (εκτελεστική και νομοθετική)κάμψει καθ΄οιονδήποτε τρόπο το φρόνημα των δικαστικών λειτουργών εν γένει, όπως τώρα επιχειρείται με τον οικονομικό ευτελισμό τους, θα πετύχει τη κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με ότι αυτό εντεύθεν συνεπάγεται... Επιτέλους η ολομέλεια του Αρείου Πάγου ας πάρει θέση στο φλέγον αυτό θέμα..., πριν είναι πλέον αργά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλαγή νοοτροπίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δικαστής στις μέρες μας κατά πρώτο λόγο είναι επιφορτισμένος με το δύσκολο και βαρύ έργο απονομής της δικαιοσύνης. Κατά δεύτερο λόγο, όπως διαπιστώνει κανείς, και επειδή τίποτε, πλέον, δεν είναι a priori δεδομένο μέσα σε μία κοινωνία, όπου επικρατεί μία διαρκής σύγχυση σε κάθε επίπεδο, είναι επιφορτισμένος να διαφυλάσσει το κύρος και του ιδίου, αλλά και της δικαιοσύνης γενικότερα ενώ παράλληλα και ο ίδιος αποτελεί μέλος της κοινωνίας. Στην άσκηση του πρώτου έργου, αυτού δηλ. της απονομής της δικαιοσύνης, επιβάλλεται να είναι αντικειμενικός, αμερόληπτος, ήρεμος, πράος, φιλήσυχος, ήσυχος, ψύχραιμος, νηφάλιος, κατευναστικός, ανέκφραστος, σιωπηλός και όλα τα συνώνυμα, που αποτελούν τη χρυσή συνταγή επιτυχίας στο έργο του αυτό. Αντικειμενικός βέβαια και αμερόληπτος πρέπει να είναι γενικώς, όπως και ο καθένας ανεξαιρέτως στη ζωή του. Αναρρωτιέμαι, όμως, εάν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, που με την πάροδο των ετών εμποτίζουν την προσωπικότητα του, αποτελούν πράγματι συνταγή επιτυχίας όταν αγωνίζεται και διεκδικεί, όταν δέχεται αντιθεσμικές επιθέσεις, όταν εμπαίζεται από φορείς άλλων εξουσιών, όταν, όταν, όταν, όταν... υπό τα όμματα μιας κοινωνίας που έχει συνηθίσει να ταυτίζει την νηφαλιότητα, την πραότητα, την ηρεμία και τη σιωπή με ΄΄ομολογία ενοχής΄΄.
Υπόθεση εργασίας: Α) δεδομένο πρώτο: ας υποθέσουμε λ.χ. οτι μεταξύ δύο πρώην συζύγων ανακύπτει διαφορά συμμετοχής στα αποκτήματα γάμου. Για να ανακύψει μία τέτοια διαφορά, εννοείται οτι προηγουμένως συνέβησαν τα εξής: τριετής διάσταση ή αμετάκλητη λύση του γάμου. Επί σειρά ετών διαπληκτισμοί, έριδες, διαμάχες και κάθε είδους προστριβές μεταξύ του ζευγαριού. Στην πορεία κάποιοι, συγγενείς ή φίλοι προσπάθησαν να τους τα ξαναβρούν. Τηλέφωνα, επαφές και κάθε είδους επικοινωνία. Στο τέλος επήλθε ο χωρισμός. Και ανέκυψε η συμμετοχή του καθενός στα αποκτήματα του άλλου: Οι παλιές καλές στιγμές ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, όταν ο καθένας έδινε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του για την επαύξηση της οικογενειακής περιουσίας. Μετά από όλα και όλα αυτά οι σύζυγοι, τελικώς, απευθύνονται στους νομικούς τους παραστάτες οι οποίοι για πολλούς μήνες ( και όχι εντός τετραμήνου ή διμήνου από τότε, που οι πρώην σύζυγοι, τους επισκέπτονται ) αγωνίζονται καθημερινά για να συλλέξουν στοιχεία. Το ίδιο και οι πρώην σύζυγοι. Και αυτοί για πολλούς μήνες. Στο τέλος, έστω οτι ασκείται και η αγωγή. Ο δικαστής, που θα κληθεί να δικάσει την υπόθεση θα κληθεί να δικάσει και άλλες 200 ή ακόμη και 250 υποθέσεις της ζωής των πολιτών ετησίως, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, που με βάση τις ισχύουσες προθεσμίες έκδοσης των αποφάσεων σημαίνει οτι πρέπει αυτός να εκδικάζει και να εκδίδει απόφαση για μία υπόθεση ανά 1,2 ημέρες, ίσως και κάτι περισσότερο. Οι μόχθοι και ο αγώνας μιας ζωής των πολιτών πρέπει να κρίνονται κατά τους θιασώτες της γρήγορης απονομής δικαιοσύνης σε 1,2 ημέρες. Μέσα από ξενύχτια του δικαστή και αδιάκοπη εργασία του σε απίθανες ημέρες και ώρες. Και αν βέβαια αυτός αφιερώσει παραπάνω χρόνο λαμβάνει το γνωστό σημείωμα παροχής εξηγήσεων. Το ζήτημα, όμως, εδώ, δεν είναι πόσο θυσιάζεται ο δικαστής. Το ερώτημα, που ανακύπτει είναι άλλο: Αυτή είναι η σημασία που δίνει το κράτος στα έννομα αγαθά όλων μας; Ή μήπως νομίζουν οι πολίτες οτι η υπόθεση του καθενός είναι η μοναδική που χρεώνεται ο φυσικός τους δικαστής ( διόλου απίθανο να συμβαίνει και αυτό ). Ζητήθηκε άραγε ποτέ από τους πολίτες η συγκατάθεση τους στην πραγματικότητα αυτή;
ΑπάντησηΔιαγραφή