ΕΔΔΑ: Απόλυση χωρίς αποζημίωση υπαλλήλου επειδή έκανε “like” σε δημοσιεύσεις στο Facebook!

 

Παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης!

ΑΠΟΦΑΣΗ

Melike κατά Τουρκίας της 15.06.2021 (αριθ. προσφ. 35786/19)

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Διαδίκτυο και ελευθερία έκφρασης υπαλλήλου. Απόλυση λόγω like σε δημοσιεύματα στο Facebook.

Η προσφεύγουσα υπαλλήλος στο Υπουργείο Παιδείας με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου

απολύθηκε επειδή είχε πατήσει την ένδειξη “μου αρέσει” (like) σε διάφορα άρθρα που είχαν δημοσιευθεί  από τρίτους στο Facebook. Οι αρχές θεώρησαν ότι οι εν λόγω θέσεις μπορούσαν να διαταράξουν την ειρήνη και ηρεμία στο χώρο εργασίας, με το επιχείρημα ότι τα εν λόγω άρθρα ισχυρίζονταν ότι εκπαιδευτικοί είχαν διαπράξει βιασμούς, περιείχαν κατηγορίες εναντίον πολιτικών ηγετών και αναφέρονταν σε πολιτικά κόμματα.

Το ΕΔΔΑ επισήμανε ότι το εν λόγω περιεχόμενο συνίστατο σε έντονη πολιτική κριτική σχετικά με φερόμενους ισχυρισμούς για κατασταλτικές πρακτικές από τις αρχές, πρόσκληση και ενθάρρυνση σε διαδήλωση για διαμαρτυρία για τις εν λόγω πρακτικές, εκφράσεις αγανάκτησης για τη δολοφονία του Προέδρου δικηγορικού συλλόγου, καταγγελίες για την υποτιθέμενη κακοποίηση μαθητών σε κρατικά ιδρύματα και έντονη αντίδραση σε μια δήλωση, που έγινε αντιληπτή ως σεξιστική, από γνωστή θρησκευτική προσωπικότητα.

Το Στρασβούργο έκρινε ότι αυτά ήταν ουσιαστικά και αδιαμφισβήτητα θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Επανέλαβε ότι υπήρξε ελάχιστο πεδίο εφαρμογής σύμφωνα με το άρθρο 10 § 2 της ΕΣΔΑ για περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης σε δύο τομείς, στην πολιτική ομιλία και σε θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Σημείωσε επίσης ότι η πειθαρχική επιτροπή και τα εθνικά δικαστήρια δεν είχαν λάβει υπόψη όλους τους παράγοντες για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι οι ενέργειες της προσφεύγουσας ήταν τέτοιες ώστε να διαταράξουν την ειρήνη και ηρεμία στο χώρο εργασίας της. Συγκεκριμένα, οι εθνικές αρχές δεν είχαν επιδιώξει να αξιολογήσουν πράγματι την πιθανότητα τα σχετικά «likes» να προκαλέσουν κάποια ανεπιθύμητη ενέργεια στον εργασιακό χώρο της προσφεύγουσας, το περιεχόμενο του υλικού με το οποίο σχετίζονταν, το επαγγελματικό και κοινωνικό πλαίσιο που τέθηκαν και το πιθανό πεδίο εφαρμογής και τον αντίκτυπό τους. Κατά συνέπεια, οι λόγοι που αναφέρονται στη παρούσα υπόθεση για να δικαιολογήσουν την απόλυση της προσφεύγουσας δεν μπορούσαν να θεωρηθούν σχετικοί και επαρκείς. Το ΕΔΔΑ έκρινε επίσης ότι η ποινή της απόλυσης  χωρίς αποζημίωση που επιβλήθηκε στην προσφεύγουσα ήταν εξαιρετικά αυστηρή, ιδίως ενόψει της αρχαιότητας της προσφεύγουσας και της ηλικίας της.  Τέλος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, δεδομένης της αποτυχίας τους να παρέχουν σχετικούς και επαρκείς λόγους για να δικαιολογήσουν το επίμαχο μέτρο, τα εθνικά δικαστήρια δεν είχαν εφαρμόσει τα πρότυπα που ήταν σύμφωνα με τις αρχές που κατοχυρώνονται στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρξε λογική σχέση αναλογικότητας μεταξύ της παρέμβασης στο δικαίωμά της στην ελευθερία έκφρασης και στον νόμιμο σκοπό που επιδίωκαν οι εθνικές αρχές.

Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση της ελευθερίας της  έκφρασης του (άρθρο 10 της ΕΣΔΑ) και επιδίκασε ποσό 2.000 ευρώ για ηθική βλάβη.

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ