Όπως και άλλες φορές έχω γράψει, σκοπός του παρόντος blog είναι αφενός μεν η ενημέρωση και αφετέρου η επικοινωνία και η ανταλλαγή απόψεων.
Κατά καιρούς είχα προβληματιστεί για τα σχόλια που γίνονταν σε παλιές αναρτήσεις. Για παράδειγμα αν κάποιος έκανε σήμερα ένα σχόλιο σε μια ανάρτηση που είχε γίνει πριν 4 μήνες, κατά πάσα πιθανότητα κανένας δε θα το αντιλαμβανόταν και συνεπώς θα ήταν ως μη γενόμενο.
Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε η ανάρτηση
ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΑ (http://dikastis.blogspot.com/p/blog-page_23.html), στην οποία και θα γίνεται ενημέρωση σε ποιες αναρτήσεις υπάρχουν νέα σχόλια.
Κατά καιρούς είχα προβληματιστεί για τα σχόλια που γίνονταν σε παλιές αναρτήσεις. Για παράδειγμα αν κάποιος έκανε σήμερα ένα σχόλιο σε μια ανάρτηση που είχε γίνει πριν 4 μήνες, κατά πάσα πιθανότητα κανένας δε θα το αντιλαμβανόταν και συνεπώς θα ήταν ως μη γενόμενο.
Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε η ανάρτηση
ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΑ (http://dikastis.blogspot.com/p/blog-page_23.html), στην οποία και θα γίνεται ενημέρωση σε ποιες αναρτήσεις υπάρχουν νέα σχόλια.
θεωρώ οτι πάντοτε στην πρώτη σελίδα πρέπει να υπάρχει ενότητα με τον τίτλο νέα σχόλια για κάθε ζήτημα και όχι ανά θεματική ενότητα. Για να έρθουμε τώρα και στα δικά μας. Έχετε άραγε διαπιστώσει ποτέ οτι ενώ σε όλους τους σχολιασμένους κώδικες της πολιτικής και ποινικής δικονομίας, καθώς και σε όλα τα σχετικά εγχειριδία δικονομίας διαφόρων συγγραφέων, δεν γίνεται ανάλυση των διατάξεων εκείνων, που αφορούν στις πειθαρχικές ποινές τάξεως που μπορεί να επιβάλει ο δικαστής, καθώς και στην πρακτική διαδικασία επιβολής τους; Πως επιβάλονται τα μέτρα αυτά λ.χ. στην πολιτική δίκη, με ποιο τρόπο και με ποια διαδικασία; Η περιύβριση αρχής έχει καταργηθεί προ πολλού, ορθώς αν θέλετε. Όμως οι ποινές τάξεως υπάρχουν. Γιατί δεν ασχολείται κανείς με το θέμα αυτό; λ.χ. μέσω κάποιας γνωμοδότησης. Ξέρετε πόσοι συνάδελφοι κρίνουν οτι πρέπει να επιβληθούν αυτές οι ποινές και στην πολιτική και στην ποινική δίκη και δεν το πράτουν επειδή οι σχετικές διατάξεις έχουν ουσιαστικά καταστεί ανενεργείς, όχι ως άνευ αντικειμένου, αλλά επειδή ουδείς ασχολείται με την ερμηνεία τους και ελοχεύει ο κίνδυνος του λάθους; Σε παλαιότερες εποχές ο κόσμος έβλεπε δικαστή και έτρεχε να κρυφθεί (αληθεύει αυτό). Σήμερα ο δικαστής, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να κάνει χρήση αυτών των διατάξεων ( και αυτό αληθεύει ) αναγκάζεται να φωνασκεί και να γίνεται στο τέλος και ο κακός της υπόθεσης. Ενώ με μία χρηματική ποινούλα θα λύνονταν αυτομάτως το πρόβλημα. Γιατί δεν ασχολείται κανείς με το ζήτημα αυτό; Και βέβαια υπάρχει και ένα ακόμη πρόβλημα εξίσου σημαντικό. Όποιος δικαστής κάμει ποτέ χρήση αυτών των διατάξεων θα χαρακτηριστεί (δυστυχώς από τους ίδιους τους συναδέλφους) ως ο γραφικός της υπόθεσης. Ή μήπως δεν είναι έτσι. Στις αιτήσεις εξαιρέσεως πάλι; Ο νόμος δίδει αυτό το δικαίωμα στο δικαστή για λόγους προάσπισης του κύρους και του ιδίου και της δικαιοσύνης γενικότερα. Τι γίνεται τελικά; αρχίζουν τα σχόλια και τα κουτσομπολιά, περί φυγόπονων κλπ. που το μόνο που καταφέρνουν (αυτοί οι φυγόπονοι δηλ.) είναι να αναστατώσουν το πρωτοδικείο. Και στο τέλος μια τρύπα στο νερό. Για να μην αναφερθώ και σε ένα σωρό άλλα. Συμπέρασμα; Έχουμε καταστρέψει από μόνοι μας τα όπλα που ο ίδιος ο νόμος μας δίδει για την αυτοπροστασία μας αλλά προπαντός για την προστασία του θεσμού της δικαιοσύνης... Είμαστε άξιοι της μοίρας μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή