Αττίλας '74: Ο Βιασμός της Αφροδίτης

 

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ και  ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

«Αν αυτοί οι άνθρωποι παραμείνουν ατιμώρητοι, τότε η έννοια του νόμου θα έχει χάσει το νόημά της και η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να ζήσει στον φόβο»

 

 

 

Αυτά ήταν τα λόγια του Μπένζαμιν Φεράντζ, ενός από τους κατηγόρους στη δίκη της Νυρεμβέργης.

 Σάββατο πρωί, της 20ης Ιουλίου 197, 05.30΄ το πρωί, όταν από την οροσειρά του Πενταδάκτυλού φάνηκαν δύο Τούρκικα μαχητικά αεροσκάφη F 104, σε ιδιαίτερα χαμηλή πτήση, να κατευθύνονται με ταχύτητα προς το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου. Σπάζοντας το φράγμα του ήχου και αγγίζοντας κυριολεκτικά τις κορυφές των δένδρων του στρατοπέδου, εξαπέλυσαν το φονικό τους φορτίο.

Την ίδια ώρα όλα τα στρατόπεδα της Λευκωσίας δέχονταν εκατοντάδες βόμβες από τα Τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία μετέτρεψαν το όμορφο πρωινό σε πραγματική κόλαση για τους Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους στρατιώτες .

Ένα δεύτερο κύμα Τουρκικών μαχητικών ευθύς αμέσως, άφησε το καταστροφικό του φορτίο, στον πρωταρχικό και κύριο στόχο των Τούρκων. Την ΕΛ.ΔΥ.Κ.!

Στις 19.7.1974 και ενώ ο αποβατικός στόλος της Τουρκίας είχε επισημανθεί ότι προσέγγιζε τις ακτές της Κερύνειας για απόβαση, η προδομένη Κυπριακή Δημοκρατία είχε διαβεβαιώσεις από την Χούντα της Ελλάδος «… ότι οι Τούρκοι κάνουν απλή επίδειξη δυνάμεως».…

Το πρώτο Ελληνικό αίμα ποτίζει την μαρτυρική γη της Κύπρου μας…στο 1974. Η Τιτανομαχία άρχιζε Προηγήθηκε η ηρωική έξοδος των Κυπριακών τορπιλακάτων, της Τ3 με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Ελευθέριο Τσομάκη και της Τ1 με Κυβερνήτη τον Σημαιοφόρο Νικόλαο Βερύκιο, στις 05.05’ από το λιμάνι της Κερύνειας. Λίγα λεπτά αργότερα Τουρκικά αεροσκάφη πλήττουν καίρια την Τ1 τραυματίζοντας 6 από το προσωπικό της. Έτσι άρχισε ο πόλεμος που τέλειωσε με πολύ αίμα των παλληκαριών μας,  και πολύ πόνο του Ελληνισμού, ενώ  η προδοσία είχε ανοίξει την Κερκόπορτα της άμυνας μας. Κάποιοι άξιοι  λειτούργησαν κατά το καθήκον που ο αρχαίος όρκος καθόρισε «ου καταισχύνω τα όπλα τα ιερά» σε συνδυασμό με το «αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών, την πατρίδαν δε ουκ ελάσσω παραδώσω».

Τα χρόνια πέρασαν ,η ελπίδα δεν έσβησε, ούτε θα σβήσει ποτέ στις ψυχές μας, όμως μάθαμε την πιο πικρή αλήθεια της ιστορίας . Ότι η λευτεριά κάθε  κατακτημένου τόπου, όπως η Κύπρος και η Ελλάδα το ξέρει καλά,  εξαρτάται από την  απόφαση εκείνων που θέλουν να την υπερασπισθούν.  Ότι ο Αττίλας θέλει να πατάει η αρβύλα του για πάντα στο νησί όσο οι Έλληνες θα βρισκόμαστε σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε  μισό αιώνα. Αυτοί όμως οι επίορκοι που άφησαν τον ΑΤΤΙΛΑ στις 20/7/1974 να περάσει και οι παρόμοιοί τους της 15ης του Ιούλη 1974 παρέμειναν εντελώς ατιμώρητοι...

Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι) «ζητάμε» συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα), που «καταστρέψαμε» έναν ηρωικό λαό, έναν χώρο αγώνων, μια ελπίδα στα νιάτα.

Ένας λαός συντρίφτηκε στην εθνική μας ταπείνωση του Ιούλη του 1974. Ένας λαός τιμωρήθηκε άδικα και ταπεινώθηκε για τα λάθη της προδοτικής ανάξιας συμπεριφοράς ξένων και ντόπιων καθαρμάτων.

Το έγκλημα τους  που έμεινε ατιμώρητο και αυτό αποτελεί μια Ιστορική εθνικη εκκρεμλοτητα.. Οι μνήμες του Ιούλη 1974 πρέπει να καθοδηγούν τα βήματά μας απέναντι στην Τουρκία που σταθερά και μόνιμα επιδιώκει την δική της σε βάρος μας ευκαιρία.

 Επίλογος: Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον σου είναι να το δημιουργήσεις. Ένας νέος κύκλος της Ελληνικής ιστορίας φαίνεται να έρχεται και μάλιστα σύντομα.

"Τότε πεθαίνουν οι νεκροί,

όταν τους λησμονούνε".

Κωστής Παλαμάς