«το καλοκαίρι μύρισε· προσμένουν οι αμμουδιές και τα πριάρια»

 

«το καλοκαίρι μύρισε· προσμένουν οι αμμουδιές και τα πριάρια»[1]

ΑΝΤΩΝΗ Π.ΑΡΓΥΡΟΥ

Επιτέλους έφθασε η ώρα, να κλείσουμε τους φακέλους, τις δικογραφίες, τα ερωτήματα, τις απαντήσεις, τον τραγέλαφο του κτηματολογίου, την επαφή μας με την πόλη ,την πληροφόρησή μας από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, πρέπει να σπεύσουμε να φορτώσουμε στο όχημα την οικογένεια και τα οικόσιτα ζώ, τις βαλίτσες ,τα είδη εξοχής, να σβήσουμε όλη την μαυρίλα που εισπράξαμε έναν χρόνο  και τελικά να βάλουμε μπρος για την πατρώα γη ή για όπου Ελληνική γη μπορούμε να σπεύσουμε δρομαίοι, για να ελπίσουμε ότι θα ζήσουμε  το καλοκαιρινό όνειρο μας.

Το καλοκαίρι, η εποχή του Ήλιου και του Φωτός, της Θάλασσας και του Γαλάζιου, όπου Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι – όπως έχει γράψει ο Κωστής Παλαμάς. Πανδαισία ψυχής θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον μήνα Αύγουστο, τα χωριά μας γεμίζουν κόσμο, προσφιλείς που λείπουν στην Πρωτεύουσα ή στην ξενιτειά, νέους χαρούμενους που σπεύδουν να χαρούν με τους δικούς τους στα πανηγύρια των χωριών μας.

Περιμένω έναν Αύγουστο όμορφο . Ζεστό, σαν το πρώτο άγγιγμα αγάπης, στην καρδιά ενός χειμώνα. Ανεξέλεγκτο, σαν αυτά που νιώθω .

Ήταν η ανάγκη να χωρέσω τις λέξεις που δε σου είπα ταλαίπωρε εαυτέ μου.

Να πάρω, όσες στιγμές και νύχτες γύριζα στο κρεβάτι προσμένοντας την λύτρωση του ακούσιου βάσανου, το καλοκαίρι. Να χαρίσω θάλασσες και ξημερώματα, ήλιους και το τραγούδι που ποτέ δεν έπαψες να λες, ακόμα στη στιγμή της αγωνίας και του πόνου.

Να ψιθυρίσω συναισθήματα και να φωνάξω γέλια. Να ζήσω για μια φορά ακόμα, όπως θέλω εγώ, τόσα καλοκαίρια περάσαμε και νομίζω πως δεν πέρασε κανένα .

Να ζήσεις εαυτέ μου, για μια φορά, όπως σου αρμόζει. Μην περιμένεις άλλο έλεος και απο κανέναν κυριολεκτικά, θα το βρεις  στα βαθιά νερά της θάλασσας μας να σε χαϊδεύουν σχεδόν ερωτικά σχεδόν βελούδινα, όπως πάντα όλα τα χρόνια που πέρασαν και φέτος . Μου τον χρωστάς φετος έναν Αύγουστο, για να κλείσει η αλμύρα της θάλασσας τις πληγές που άνοιξε η ζωή και να μην πονάνε άλλο πια, δύσκολο πράγμα φαίνεται απίστευτο μα όχι αδύνατο να ζούμε «χωρίς τον Ιαβέρη » .

Έναν Αύγουστο, εαυτέ μου αφού μου ρήμαξες το χειμώνα, μου τον χρωστάς, έναν πλούσιο, χαμογελαστό, αληθινό, χωρίς ματωμένα τηλέφωνα, χωρίς την πίκρα που δεν έλειψε όλο τον χρόνο, έναν λυτρωτικό Αύγουστο, αυτόν θέλω ως το τέλος του. Χάρισε μου το μήνα, που το γαλάζιο γίνεται πιο έντονο κι ο ήλιος καίει πιο πολύ, που όλοι είναι χαρούμενοι κι η ζωή χαμογελάει. Μου τον χρωστάς το μήνα, που ομορφαίνουν όλα.

Ο Αύγουστος είναι  η ευκαιρία, που σου ζητούσα καιρό και λίγη καλή τύχη. Ένας Αύγουστος γεμάτος παραλίες και φεγγάρια. Με γεύση καρπούζι και ουζάκι. Ένας Αύγουστος ερωτικός, τρελός και παθιασμένος, γεμάτος χρώματα και μουσικές. Με τις παρακλήσεις στην Παναγιά μας  ,με τα πανηγύρια στα χωριά μας, με το σμίξιμο των συμμαθητών και παιδικών φίλων ,με την φεγγαρόλουστη λεωφόρο της πανσελήνου «που ο τρελός ανεβαίνει μέχρι τ΄ άστρα».

Αυτόν τον Αύγουστο κάποιοι μας λείπουν.....όπως συμβαίνει  πάντα στις μεγάλες αλλαγές. Είναι όμως κι άλλοι που σου λείπουν τόσο ώστε να αναρωτιέσαι αν μπορείς χωρίς αυτούς, ναι τους θυμίζει η φωτογραφία των αγαπημένων που ταξιδεύουν στην αιωνιότητα κι ένα δάκρυ.

Ποτέ δε σου είναι εύκολο να βγάζεις ανθρώπους απ’ τη ζωή σου.

Άλλωστε «ό,τι αξίζει, μένει».

Κι ο Αύγουστος μένει.

Μην πιστέψεις ότι αγάπησες δεν μένει, μένει και συντροφεύει και στα δύσκολα και στα όμορφα μ’ ένα πόνο της εγκατάλειψης.

«Έσσεται Ήμαρ»

Εύχομαι από καρδιάς σε όλους ΣΑΣ Καλό Μήνα κι ένα όσο γίνεται… πιο όμορφο, πιο ξέγνοιαστο και πιο «ανέφελο» – μ’ όλες τις σημασίες της λέξης – Καλοκαίρι…

---

[1] Από το ποίημα του Κ. Παλαμά «Το καλοκαίρι»