Κωνσταντίνου
Βουλγαρίδη – Πρωτοδίκη – μέλους του Δ.Σ. της Ε.Δ.Ε.
Το ζήτημα των
αποδοχών των δικαστικών λειτουργών τελεί, δυστυχώς, διαχρονικά και όχι μόνο
τούτη την περίοδο της αποκαλούμενης κρίσης, σε μία διαρκή και για πολλούς όχι
ανεξήγητη εκκρεμότητα.
Και λέω δυστυχώς, διότι, πάντοτε, την απαρχή για την επίλυση
του ζητήματος αυτού προς μία σωστή θεσμική κατεύθυνση, έστω και πρόσκαιρα,
αποτελούσε η δικαστική διεκδίκηση, που ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή (που μάλλον
αργεί) θα αποτελέσει παρελθόν. Αξίζει, δε, να σημειωθεί, κρίνοντας και από το
περιεχόμενο της σχετικής τελευταίας αγωγής, που ασκήθηκε περί το έτος 2005, ότι
οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών δεν τέθηκαν σε αντιστοιχία με αυτές των
λοιπών άμεσων οργάνων του κράτους, αλλά μέσω των αγωγών αυτών αναδείχθηκε
ουσιαστικά μία επί σειρά ετών θεσμική εκτροπή, συνιστάμενη στο να λαμβάνουν
αποδοχές υπέρτερες των δικαστικών λειτουργών υπάλληλοι του στενού δημόσιου
τομέα. Διευκρινίζω ότι η αμέσως προηγούμενη παρατήρηση μου σκοπό έχει να
καταδείξει το μέγεθος της θεσμικής αυτής απόκλισης και όχι να συσχετίσει τις
αποδοχές των δικαστικών λειτουργών με μισθολόγια, που ισχύουν στο δημόσιο
τομέα. Σε πόσες άραγε περιπτώσεις συνέβαινε αυτό επί
σειρά πολλών ετών ουδόλως μπορούμε να γνωρίζουμε. Με αφορμή το όλο θέμα, που
βρίσκεται και στο επίκεντρο της επικαιρότητας, θα ήθελα να θέσω στην κρίση των
συναδέλφων τα εξής:
Α)
Η ουσιαστική σημασία της ύπαρξης κοινωνικών δικαιωμάτων στο Σύνταγμα σημαίνει
ότι η ελευθερία δεν πραγματώνεται μόνο με τη μέθοδο της κρατικής αποχής (όπως
συμβαίνει στις περιπτώσεις των ατομικών δικαιωμάτων) αλλά και με τη συνδρομή,
την παρέμβαση και την παροχή της κρατικής εξουσίας, ήτοι με την κατοχύρωση
αξιώσεων για υλικές, κοινωνικές ή θεσμικές
παροχές του Κράτους (βλ. Δημήτρης Τσάτσος, Συνταγματικό Δίκαιο, τόμος Γ΄,
Θεμελιώδη δικαιώματα σελ. 201 επ. και 221). Από τη στιγμή, που ο νομοθέτης
υλοποιεί το περιεχόμενο ενός κοινωνικού δικαιώματος τίθεται το ζήτημα εάν αυτός
ο νόμος, που υλοποιεί κοινωνικές διατάξεις του Συντάγματος επιδέχεται περιορισμό.
Κατά μία άποψη (θεωρία του απόλυτου κοινωνικού κεκτημένου, βλ. Θεμιστοκλής
Τσάτσος, Το πρόβλημα της ερμηνείας εν τω Συνταγματικώ Δικαίω, Ανάτυπο 1970,
σελ. 23 επ.) ο νόμος, που υλοποιεί κοινωνικές διατάξεις του Συντάγματος
αποτελεί κάθε φορά ένα μίνιμουμ, που δεν επιδέχεται ούτε κατάργηση, αλλά ούτε
και περιορισμό. Η πρακτική συνέπεια της άποψης αυτής είναι ότι το σύνολο των
νόμων, που θεσπίζει παροχές, ουσιαστικά γίνεται τμήμα του Συντάγματος με
αυξημένη τυπική ισχύ. Κατά μία, δε, άλλη άποψη και οι νόμοι αυτοί, που
υλοποιούν κοινωνικές διατάξεις του Συντάγματος επιδέχονται περιορισμούς αρκεί
αυτοί οι περιορισμοί να μην είναι αυθαίρετοι και αντικείμενοι στην αρχή της
αναλογικότητας.
Περαιτέρω, κατά
τη διάταξη του άρθρου 88 παρ.2 εδ.α΄ του Συντάγματος (ας μου επιτραπεί να κάνω
χρήση αυτής για ακόμη μία φορά): ΄΄Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι
ανάλογες με το λειτούργημα τους΄΄. Η διάταξη αυτή του Συντάγματος δεν αποτελεί
διάταξη με κοινωνικό περιεχόμενο όπως πολλοί σήμερα (κυρίως μερίδα του τύπου)
εσφαλμένα και σκόπιμα αφήνουν να εννοηθεί με την εν γένει στάση και
επιχειρηματολογία τους. Διότι, υπό την εκδοχή αυτή, υποστηρίζουν ότι η επιβολή
οικονομικών περιορισμών στο συνταγματικό, σημειωτέον, και όχι ειδικό μισθολόγιο
των δικαστικών λειτουργών (ανεξαρτήτως των όρων που χρησιμοποιούνται λ.χ.
βασικός μισθός, επιδόματα κλπ.) δικαιολογείται με βάση την παρούσα οικονομική
συγκυρία. Δεν μας εξηγούν ωστόσο όλοι αυτοί, πως έχει δράσει η πολιτεία μέχρι
σήμερα απέναντι σε όλους αυτούς, που πλούτιζαν αδικαιολόγητα επί σειρά
δεκαετιών και σήμερα απολαμβάνουν δάφνες. Η διάταξη, όμως, αυτή του Συντάγματος,
σύμφωνα με την απολύτως κρατούσα άποψη κορυφαίων συνταγματολόγων της χώρας (δεν
επικαλούμαι τη νομολογία των δικαστηρίων διότι κάποιοι, τρίτοι προς το δικαστικό
σώμα, θα σπεύσουν να κάνουν χρήση του γνωστού σλόγκαν) αποτελεί, πρωτίστως,
διάταξη, η οποία διασφαλίζει την προσωπική ανεξαρτησία του δικαστή, που
αποτελεί μία από τις θεσμικές εγγυήσεις ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης (βλ.
αναλυτικά Δημήτρης Τσάτσος, Συνταγματικό Δίκαιο, τόμος Β΄, Οργάνωση και
Λειτουργία της Πολιτείας σελ. 562 παρ. 1 και 563 παρ. 4). Στο πλαίσιο αυτό κάθε μείωση του συνταγματικού μισθολογίου των
δικαστικών λειτουργών συνιστά και θεσμική μείωση υπό την έννοια κάμψης της
αρχής της προσωπικής ανεξαρτησίας, η οποία, περαιτέρω, δεν δύναται να
περιοριστεί, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, με απλό τυπικό νόμο. Κατ΄ επέκταση, η
θεώρηση του συνολικού αριθμού των δικαστικών λειτουργών της χώρας ως αμιγώς
οικονομικού μεγέθους, ως αριθμού, προστιθέμενου, μάλιστα, στο σύνολο του
αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και κατ΄επέκταση οι σχετικές μέχρι σήμερα
οικονομικές μειώσεις ελέγχονται για αντισυνταγματικότητα. Ο οικονομικός και αριθμητικός αυτός συσχετισμός δικαστικών λειτουργών
και δημοσίων υπαλλήλων, παρά το σαφή διαχωρισμό του Συντάγματος, επισύει τις
αντιδράσεις μας, σήμερα, όχι στα πλαίσια μιας ελιτίστικης αντίληψης για την
έννοια της εξουσίας, αλλά διότι καθίσταται επικίνδυνος: και τούτο διότι
δημιουργεί σύγχυση και την εικόνα στον πολίτη, η οποία με την πάροδο του χρόνου
εξελίσσεται σχεδόν σε πεποίθηση ότι ο δικαστής (λ.χ. ο πρωτοβάθμιος δικαστής)
τελεί σε σχέση ιεραρχικής υπαλληλίας κατά την απονομή της δικαιοσύνης με ότι
συνέπειες μπορεί να συνεπάγεται μία τέτοια λάθος αντίληψη στην πορεία της χώρας.
Β)
Από τη συνδυαστική γραμματική και επιστημονικά αναμφισβήτητη, σήμερα, ερμηνεία
του άρθρου 23 παρ.1 και 2 εδ.α΄ του Συντάγματος προκύπτει, καταρχήν, ότι το
δικαίωμα της απεργίας αποτελεί δικαίωμα, που ασκείται από τις νόμιμα συστημένες
συνδικαλιστικές οργανώσεις και τελεί σε άμεση συνάφεια με τη συνδικαλιστική
ελευθερία. Η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας υπό τις προϋποθέσεις, πάντοτε,
που τάσσει ο νόμος, είναι συνυφασμένη με αυτή καθ΄ εαυτή την ύπαρξη και τη
λειτουργία της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Χωρίς την κατοχύρωση αυτού του
δικαιώματος δεν νοείται και ουσιαστική ύπαρξη συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Περαιτέρω, το Σύνταγμα απαγορεύει ρητά την απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους
δικαστικούς λειτουργούς. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε, ούτε και
αμφισβητούμε την ορθότητα της συνταγματικής αυτής επιλογής. Παράλληλα, όμως, το
Σύνταγμα στο άρθρο 89 παρ.5 αναγνωρίζει το δικαίωμα στους δικαστικούς
λειτουργούς να συνιστούν Ενώσεις. Οι Ενώσεις αυτές, πέραν του θεσμικού τους χαρακτήρα,
δεν παύουν να φέρουν το χαρακτήρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης, κατά την
κρατούσα σήμερα άποψη στην επιστήμη ( ο καθηγητής Δ.Τσάτσος ρητά αναφέρει στο
ανωτέρω έργο του ότι η διάταξη αυτή κατοχυρώνει το δικαίωμα των δικαστών να
συνδικαλίζονται). Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι πολλοί σήμερα έχουν μία ξεχωριστή
ικανότητα στο να αναλύουν τις υποχρεώσεις του δικαστή και σιωπούν σε ότι αφορά
στα δικαιώματα του. Τούτο συμβαίνει τόσο σε επίπεδο πολιτικής και ποινικής
δικονομίας με εξαίρεση μονογραφίες, που έχουν συγγράψει δικαστικοί λειτουργοί,
όσο και σε επίπεδο Συντάγματος. Η συνταγματική, λοιπόν, κατοχύρωση του δικαιώματος
των δικαστικών λειτουργών να συνδικαλίζονται συνιστώντας Ενώσεις, θα αποτελούσε
κενό γράμμα εάν αποκλειστεί απόλυτα η δυνατότητα άσκησης κοινωνικών δράσεων
απέναντι σε πολιτειακές επιλογές, που άπτονται του θεσμού της δικαιοσύνης. Είναι
αυτονόητο, αλλά χρειάζεται να επισημανθεί, ότι οι αποφάσεις του Δ.Σ. της Ένωσης
Δικαστών και Εισαγγελέων περί ασκήσεως τέτοιου είδους δράσεων δεν μπορεί να
έχουν χαρακτήρα δέσμευσης των συναδέλφων δεδομένου ότι στον κάθε δικαστή της
χώρας επαφίεται να κρίνει την ορθότητα της επιλογής και το εάν θα ασκήσει
κάποιο δικαίωμα. Αποτελούν, όμως,
αναμφισβήτητα, ιδιαίτερα σημαντικές αποφάσεις θεσμικού περιεχομένου, που σε
κάθε περίπτωση αντανακλούν την κυρίαρχη δικαστική βούληση, καθώς αποτελούν το
επιστέγασμα ενός συνεχούς και καθολικού δικαστικού διαλόγου μέσα από τον οποίο
η Ένωση αντλεί συνεχώς τη νομιμοποίηση της. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι η
άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων όπως εξάλλου και κάθε δικαιώματος, τελεί υπό
τον αναμφισβήτητο περιορισμό του άρθρου 25 παρ.3 Σ. Και οι εκάστοτε
επικρατούσες συνθήκες είναι αυτές, που καθορίζουν το επιβαλλόμενο κάθε φορά
μέτρο. Οι κοινωνικής φύσεως αντιδράσεις
των δικαστικών λειτουργών, ως απόρροια του δικαιώματος τους να συνιστούν Ενώσεις
και να συνδικαλίζονται, δεν δύνανται κατά τεκμήριο να χαρακτηρίζονται ως
απεργία και να υπόκεινται a priori σε συνταγματικές απαγορεύσεις και κάθε
αυτοματισμός αυτής της μορφής βάλλει ευθέως κατά της Ενώσεως, που το ίδιο το Σύνταγμα
ρητά κατοχυρώνει και αναγνωρίζει.
Κωνσταντίνος
Βουλγαρίδης - Πρωτοδίκης
Κύριε Βουλγαρίδη, κάποιες παρατηρήσεις: 1) Η νομική από πότε έγινε επιστήμη; Η νομική δεν είναι επιστήμη, σε καμία χώρα του κόσμου δεν περιλαμβάνεται στις επιστήμες, ούτε ο Αριστοτέλης την περιλάμβανε στις επιστήμες. Η νομική είναι μια μέθοδος, iurisprudentia κατά τη λατινική ορολογία, όχι επιστήμη. Επιστήμη είναι ίσως στη σύγχρονη Ελλάδα της σύγχυσης και της πολυεπίπεδης παρακμής. Προσοχή λοιπόν στις λέξεις που χρησιμοποιείτε. 2) Το Σύνταγμα ορίζει πράγματι ότι οι αποδοχές των δικαστών πρέπει να είναι ανάλογες προς το υψηλό λειτούργημά τους, που σημαίνει ότι πρέπει ο νομοθέτης να σταθμίζει την ιδιαιτερότητα του δικαστικού λειτουργήματος και να αποζημιώνει επαρκώς τους φορείς του. Δεν σημαίνει τίποτε άλλο, απολύτως. Η επάρκεια της αποζημίωσης για την άσκηση των δικαστικών καθηκόντων πρέπει μεν να είναι υψηλή, αλλά να λαμβάνει υπόψη την οικονομική συγκυρία του λαού, που πληρώνει για τη Δικαιοσύνη. Αν ο λαός δεν μπορεί, οι δικαστές οφείλουν να υπηρετούν και χωρίς ακόμη καμία αποζημίωση, εκτός και αποφασίσουν να παραιτηθούν. Είναι αλήθεια ότι θα έπρεπε να συντάσσεται προϋπολογισμός για τη Δικαστική Λειτουργία και να τον διαχειρίζεται το ανώτατο δικαστικό συμβούλιο του οικείου ανωτάτου δικαστηρίου, όχι το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Η νομοθετική πρωτοβουλία για τον προϋπολογισμό της Δικαστικής Λειτουργίας θα έπρεπε να ανήκει αποκλειστικά στη βουλή εκ των ενόντων, όχι στην κυβέρνηση, ώστε να μην θεωρείται παροχή από την Εκτελεστική Λειτουργία και γίνονται οι αποζημιώσεις των δικαστών αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Όσο όμως το σύστημα δεν αλλάζει, με τροποποίηση του συντάγματος, πρέπει να δεχθούμε ότι στο νομοθέτη ανήκει η νομοθετική πρωτοβουλία για τα "μισθολογικά" των δικαστών. Κατά τη γνώμη μου μάλιστα η συνταγματική επιταγή για αμοιβές ανάλογες με την ιδιαιτερότητα του δικαστικού λειτουργήματος δεν σημαίνει ότι οι δικαστές πρέπει να είναι τα καλύτερα αμειβόμενα άμεσα όργανα του Κράτους, πρέπει απλώς να αμείβονται αναλόγως του λειτουργήματός τους. 3) Η ένωση δικαστών συνδικαλιστικό όργανο; από που και ως που; αν είναι έτσι να ξεγραφτούμε όσοι είμαστε αντίθετοι με το συνδικαλισμό και να εγγραφεί η ένωση στην ΑΔΕΔΥ, ώστε να συμμετέχει στις απεργίες προς αλληλεγγύη, να κάνει πορείες με πανώ, τα δε μέλη της να προστατεύονται από το σχετικό νόμο του 1982 για την προστασία των συνδικαλιστικών στελεχών, που συνέβαλε τα μέγιστα στην καταστροφή από τότε των θεσμών του Κράτους, της δημόσιας διοίκησης και των επιχειρήσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε ανώνυμε σχολιαστή των 7.29'
ΑπάντησηΔιαγραφήέχετε αντιληφθεί ότι οι δικαστές προέρχονται πλέον όχι μόνο από την μεγαλοαστική τάξη αλλά και από τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Το οποίο σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνο από τον μισθό τους; Πολύ καλή ιδέα να μην αμείβονται οι ΔΙκαστές αλλά αυτό θα ίσχυε σε εποχή και κράτος με Βαρώνους ή Λόρδους και όχι στην σύγχρονη Ελλάδα. Πείτε μας ποιά είναι η δική σας εργασία και κατά πόσο εθελοντική είναι. Μην προκαλείτε ανθρώπους που πλέον έχουν φτάσει στην απελπισία. Είναι ανήθικο!
Προς σχολιαστή των 7.29':
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή όντως υπάρχει γενικά μία σύγχυση, ειδικά σε θέσεις που διατυπώνονται με αφοριστικό τρόπο (π.χ. "...Η νομική δεν είναι επιστήμη, σε καμία χώρα του κόσμου δεν περιλαμβάνεται στις επιστήμες, ούτε ο Αριστοτέλης την περιλάμβανε στις επιστήμες...") και επειδή όντως χρειάζεται κάποια προσοχή στις λέξεις που χρησιμοποιούμε, με βάση ποιον ορισμό της έννοιας "επιστήμη", αποκλείετε τη νομική από τις επιστήμες; Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζετε τη νομική ως "μέθοδο" (συγχέοντας προφανώς τη μέθοδο με την "τεχνική" ή με την "πρακτική") και να τη διακρίνετε έτσι από την επιστήμη, ενώ η μέθοδος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο εκείνων των διαδικασιών, οι οποίες εφαρμόζονται προς το σκοπό της διερεύνησης της γνώσης στο πλαίσιο της επιστημονικής έρευνας. Τελικά "στη σύγχρονη Ελλάδα της σύγχυσης και της πολυεπίπεδης παρακμής" ίσως να πάψαμε να θεωρούμε τη νομική επιστημη.
Να ενημερωσω τον ανωνυμο των 7.29 οτι οι δικαστικοι λειτουργοι,εκτος των δικαστικων καθηκοντων τους, συμμετεχουν σε διαφορες επιτροπες και συμβουλια ΧΩΡΙΣ ΑΜΟΙΒΗ,πληρωνοντας πολλες φορες απτη τσεπη τους τα εξοδα μετακινησης,σε αντιθεση με τους βουλευτες που για τη συμμετοχη τους σε επιτροπες αμοιβονται πλουσιοπαροχα.Κατα τα λοιπα,συγχαρητηρια στον κο Βουλγαριδη για το εμπεριστατωμενο αρθρο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι προφανές για κάθε καλόπιστο αναγνώστη του Συντάγματος ότι η διάταξη για ιδιαίτερη μισθολογική μεταχείριση των δικαστών έχει κατευθυντήριο χαρακτήρα. Δεν σημαίνει ότι οι δικαστές πρέπει να αμείβονται ποερισσότερο από κάθε άλλον αμειβόμενο από το Δημόσιο αλλά ότι ο νομοθέτης, έχοντας την ευθύνη της δημοσιονομικής πολιτικής (κατά το ξεχασμένο από τα δικαστήρια άρθρο 80 παρ.1 του Σ, κατά το οποίο μισθός δεν χορηγείται χωρίς νόμο), πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την ιδιαιτερότητα του λειτουργήματός τους σε σχέση με τον καθορισμό του μισθού τους. Σε κάθε περίπτωση όταν ο δάσκαλος ή ο αστυνομικός αμείβεται πλέον με 900 ευρώ το μήνα, το να αμείβεται ο πρωτοδίκης με 2.500 ευρώ το μήνα σημαίνει ότι η συνταγματική επιταγή γίνεται σεβαστή. Σημειώνω ότι ο συμβιβασμός των δικαστικών ενώσεων με την Πολιτεία μετά την απόφαση του μισθοδικείου (επί προεδρίας ΑΠ Κεδίκογλου, Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και Υπουργού Οικονομικών Αλογοσκούφη για να μην ξεχνάμε και τα πρόσωπα και με μειοψηφία στην απόφαση του Μισθοδικείου και των τριών καθηγητών της σύνθεσης) είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των καθαρών αποδοχών των δικαστών κατά 50% (συν τα αναδρομικά). Ακόμη και με τις μελετώμενες μειώσεις η μισθοδοσία μας θα είναι καλύτερη από ό,τι μέχρι το 2008. Σε κάθε περίπτωση, εφόσον στην Ελλαδα εξακολουθούν να υπάρχουν νοοτροπίες Οθωμανικής παρακμής (το τομάρι μας να είναι καλά και όλοι οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν)και όχι δυτικής δημοκρατίας (τύπου Σουηδίας ή Ελβετίας ας πούμε), θα πρέπει με την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να απαλειφθεί το άρθρο 88 παρ.2 του Σ, να προστεθεί στο άρθρο 80 ερμηνευτική δήλωση, κατά την οποία είναι ανυπόστατες δικαστικές αποφάσεις που ανατρέπουν τον ψηφισμένο με νόμο κρατικό προϋπολογισμό και να απαγορευτεί πλήρως (επί ποινή απολύσεως) ο συνδικαλισμός και η κάθε μορφής απεργία (ή αποχή ή διακοπή λειτουργίας ή όπως άλλιως το ονομάζουν οι ευφάνταστοι συνδικαλιστές) στο δικαστικό σώμα, στα σώματα ασφαλείας και στις Ένοπλες Δυνάμεις (αν όχι σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξιόλογες πραγματικά οι επισημάνσεις του κ. Βουλγαρίδη, αντικειμενικές και με νομική τεκμηρίωση. Στον ανώνυμο συνάδελφο; λόρδο των 7.29, όπως σωστά αναφέρει άλλος συνάδελφος που θεωρεί ότι η νομική δεν είναι επιστήμη, άκουσον, άκουσον, άκουσον!, που θεωρεί ότι με την πρόβλεψη της ένωσης το σύνταγμα έδωσε τη δυνατότητα στους δικαστές να διοργανώνουν καλύτερα εσπερίδες και εκδρομές!!!...και άντε και καμιά διάλεξη, καλό βράδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή υποθέτω ότι δεχόμαστε πως οι δικαστές είναι και νομικοί (επιστήμονες ή ... τεχνίτες), οφείλω να πω πως θεωρώ ΝΤΡΟΠΗ το ενδεχόμενο να υιοθετεί το Δ.Σ. της Ένωσης τα νομικά που αναφέρει ο Κος Βουλγαρίδης στην τελευταία παράγραφο, όπου μαθαίνουμε ότι:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Η απεργία, ή η στάση εργασίας, όταν τελούνται από δικαστές δεν είναι τέτοιες, αλλά "κοινωνικής φύσεως αντιδράσεις".
β) Ότι τυχόν απεργία μας δεν είναι "απεργία", επειδή το Σύνταγμα, που την απαγορεύει ρητά, προβλέπει αλλού πως ... επιτρέπονται οι Δικαστικές Ενώσεις.
Πιο ειλικρινής ήταν ένας παλιότερος συνδικαλιστής μας, ο οποίος, όταν του θέσαμε το θέμα του Συντάγματος, είχε πει ότι "δεν μας νοιάζει", δικαιώνοντας τον τίτλο του Έλληνα Συνδικαλιστή.
Ευτυχώς πάντως που ο Κος Βουλγαρίδης μου επιτρέπει να μην παραβιάσω το Σύνταγμα, αν επιθυμώ. Είναι μία πρόοδος, διότι παλαιότερα είχα ακούσει πως η παράβαση του όρκου μου είναι υποχρεωτική!
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οφείλουμε να κάνουμε υπομονή δεδομένων των συνθηκών. Κι άλλη μείωση ; Κι άλλη. Κι ας μου φεύγει σημαντικό μέρος του μισθού μου σε έξοδα για μεταβατικά. Κι ας εξοπλίζω την νομική βιβλιοθήκη μου με τρόπο ας-πάρω-κι-αυτό-το-βιβλίο. Και ας μένω μίλια μακριά από την οικογενειακή μου εστία, επιβαρυνόμενος έξοδα μετακίνησης. Σε μια κρίσιμη στιγμή της χώρας, όταν δίπλα μου , επιστήμονες αμείβονται με 700 ευρώ , δεν θα μιλήσω. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία του "εμείς-αυτοί", ούτε "ο τάδε κλάδος αμείβεται τόσα". Γιατί αν ζεις σε ένα επαρχιακό Πρωτοδικείο, δεν μπορείς να αποκοπείς από τον πραγματικό κόσμο, βλέποντας την ανέχεια και εσύ να κλειστείς στο σπίτι σου απαντώντας σε λόγους ανακοπών. Αλλά πρέπει να απαντήσω και στον Ανώνυμο 7.29 : φιλόδοξη η ιδέα σας να παραιτηθούμε του μισθού μας. Ξανά εδώ κάποιος (εσείς ;) έφερε ως παράδειγμα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που παραιτήθηκε της αμοιβής του. Ωραία. Προφανώς εγώ ξενυχτώ (πριν από λίγο έκανα διάλειμμα γράφοντας αποφάσεις, ώρα 1.00 ακριβώς) ενώ αύριο έχω υπηρεσία, από χόμπυ. Εσείς εργάζεστε ; Αλήθεια, όπως αναφέρθηκε ξανά εδώ, ποιοι είναι αυτοί που μπαίνουν σε ένα blog που αφορά κυρίως Δικαστές, δευτερευόντως τον υπόλοιπο νομικό κόσμο να πει την γνώμη του για τις αμοιβές των δικαστών ; Μπαίνω εγώ σε ανάλογα forums/blogs για να μιλήσω για τους μισθούς των δασκάλων ; Τόσο πικρόχολοι για τους δικαστές ; Είμαστε στόχος, το ξέρω. Αύριο θα δημοσιεύσω ένα πακέτο αποφάσεων. Σε μερικές θα είμαι πάλι ο "κακός Δικαστής", σε μερικές πάλι θα με χαιρετίσουν θεατρικά στην σκάλα "καλημέρα σας κύριε Πρόεδρε". Στο επόμενο πακέτο, ίσως τα πρόσωπα αντιστραφούν. Αν θέλει λοιπόν, ο παραπάνω ανώνυμος, να δουλεύουμε δωρεάν, ας το κάνουμε. Συμπαθείς δεν θα γίνουμε ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΟΤΙ "ΕΒΓΑΛΑ" ΤΟ ΠΑΝ-ΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ, "ΔΙΧΩΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ")... ΟΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΚΑΙ ΠΗΡΑ ΠΤΥΧΙΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ Ν.Ο.Ε. ΤΟΥ Α.Π.Θ. (Σχολή Νομικών και Οικονομικών ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, που άρχισε να λειτουργεί το 1929 με το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και
ολοκληρώθηκε το 1930 με το Τμήμα Νομικής, σήμερα λέγεται Ν.Ο.Π.Ε., βλ. http://www.auth.gr/students/guidebooks/resources/guidebook06-greek.pdf., σελ. 16).
ΤΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΤΡΙΧΕΣ, ΕΝΑΣ ΜΕΘΟΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ (δεν είναι και πολύ κακό αυτό...)
ΠΑΝΤΩΣ, ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ "ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ"... (http://www.youtube.com/watch?v=8YSYTcDc4uo)
Παράκληση στον διαχειριστή του Blog.. Είμαστε λόγω του λειτουργήματός μας άνθρωποι ανεκτικοί με τις κάθε είδους απόψεις ακόμα και με αυτές που μας ασκούν σκληρή κριτική. Το να φιλοξενούνται όμως απόψεις σκοταδιστικές και άκρως φιλοχουντικές όπως "κατάργηση απεργίας σε όλο το δημόσιο με ποινή απόλυσης" ξεπερνά όλα τα όρια και προκαλεί τους αναγνώστες. Βρίσκεται εκτός δημοκρατικής λογικης και δίνει τροφή για απαντήσεις ανάλογου τύπου οπότε το Blog θα γίνει ζούγκλα. Προστατέψτε την σελίδα σας που έχει γίνει και σελίδα μας και μη δημοσιεύεται τέτοια προκλητικά σχόλια ανθρώπων που ελπίζω να μην είναι συνάδελφοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΕΝΩΣΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ?ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσφαλώς και η νομική δεν είναι επιστήμη! Είναι η μητέρα όλων των επιστημών, αφού τα πάντα είναι νομικά! Από το να πάρεις τσιγάρα στο περίπτερο, να μπεις στο αυτοκίνητό σου και να βάλεις βενζίνη, να σταματήσεις στο φανάρι και να σου καθαρίσει κάποιος το τζάμι, να οδηγήσεις μέχρι το ιατρείο σου και να εξετάσεις τους ασθενείς σου ως καλός επιστήμονας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για κάποιους ανώνυμους σχολιαστές που λένε ότι "Σε μια κρίσιμη στιγμή της χώρας, όταν δίπλα μου , επιστήμονες αμείβονται με 700 ευρώ , δεν θα μιλήσω για το δικό μου μισθό ΤΩΝ 2.500 ΕΥΡΏ", θα ξαναπώ τα εξής: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΠΟΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΑΡΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Η ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΩΝ! ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΤΕ ΟΣΑ ΞΟΔΕΥΕΤΕ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ, ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΤΛ, ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΕΤΕ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΙΤΕ,ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ, ΚΤΛ. ΡΩΤΗΣΤΕ ΕΝΑΝ ΠΑΡΕΔΡΟ Η ΈΝΑ ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ ΠΟΥ ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΩΣ ΤΑ ΒΓΑΖΕΙ ΠΕΡΑ. ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΕΦΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΕΣ.
Προς ανώνυμους 23 αυγ 7.29 και 10.31 και 24 αυγ 12.14: Εάν θεωρείτε ότι η νομική δεν είναι επιστήμη ή το αποδέχεστε αυτό τότε βγείτε και πείτε να σκίσουμε τα πτυχία μας και να καταργηθούν οι νομικές σχολές της χώρας μπας και εξοικονομήσει και το κράτος, ουδέν σχόλιον. Αν θεωρείτε, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, ότι το 88 παρ.2 είναι κατευθυντήρια διάταξη και ότι το σύνταγμα έχει μόνο εξαγγελίες τότε σε ένδειξη ντομπροσύνης να επιστρέψετε αμέσως τις αυξήσεις και αναδρομικά του παρελθόντος που λάβατε με την επίκληση του 88 παρ.2. Αν προτείνετε να αναθεωρηθεί το σύνταγμα, να καταργηθεί η ένωση κλπ. κλπ. γυρνώντας στο Βυζάντιο, ούτε καν στην οθωμανική εποχή τότε να καταργηθεί και η οικονομική ισότητα μεταξύ των δικαστών. Να συμφωνήσουμε για τη δύσκολη συγκυρία, αυτό σημαίνει ότι και οι δόσεις από τον αέρα πατέρα των ακινήτων να πάνε στα 200 ευρώ και όχι στα 1.000. Που έχετε ξαναδεί να κοστίζει ακίνητο τίμημα που αντιστοιχεί σε πρώτο λαχνό λαχείου ή λόττο; το έχετε ξαναδεί; Για το άρθρο του κ. Βουλγαρίδη, δεν θα διαφωνήσω. Δεν αναφέρεται ευθέως σε διακοπές συνεδριάσεων αλλά χρησιμοποιεί τον όρο κοινωνικές δράσεις με μέτρο χωρίς περαιτέρω διευκρίνηση. Η ένωση εκλέγεται με καθολικές εκλογές τακτικά κλπ., έχει δ.σ. κλπ. αυτό τι είναι; δεν αποτελεί συνδικαλιστική διαδικασία;
ΑπάντησηΔιαγραφήεφαρμοζόμενης της αρχής της ισότητας ακόμη και μεταξύ των δικαστών και εισαγγελέων κι όχι μόνο μεταξύ του δικαστικού σώματος και των λοιπών επαγγελματικών κλάδων οφείλουμε στους εαυτούς μας να διεκδικήσουμε πρόσθετη αποζημίωση λόγω των αναγκαστικών μετακινήσεων-μεταθέσεων μας, αντιστοιχούσα στις πρόσθετες δαπάνες μισθώματος, κοινοχρήστων, οδοιπορικών κ.α. των "μεταναστών" συναδέλφων, δοθέντος ότι οι οικογένειες μας, και δη οι σύζυγοι και τα παιδιά ή ακόμη και η πατρική μας οικογένεια δεν ακολουθεί όλους εμάς που λόγω κωλύματος εντοπιότητας δεν μπορούμε ούτε ποτέ θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε στον τόπο όπου δημιουργήσαμε οικογενειακή στέγη. Ενωθείτε αγαπητοί συνάδελφοι κι αναδείξτε το μείζον αυτό θέμα, καθόσον συνάδελφοι μας αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, προσπαθώντας να διάγουν βίο έντιμο κι αξιοπρεπή και να παρέχουν στα τέκνα τους τα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, τα οποία(τέκνα) τα στερούμαστε και μας στερούνται λόγω της αναγκαστικής υπηρέτησης μας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την εμπειρία στο δικαστικό σώμα επί σειρά ετών, γνωρίζοντας τη δικανική γλώσσα με λεπτομέρειες ορισμένα από τα παραπάνω σχόλια μπορεί να ανήκουν σε πρόσωπα, που παριστάνουν το δικαστή χωρίς να είναι. Για παράδειγμα ο ανώνυμος 23 8 10.31 αν υποθέσουμε ότι είναι ένας άκρως συντηρητικός δικαστής, που είναι αντίθετος με το άρθρο 88 ή το συνδικαλισμό κλπ. ουδέποτε θα χρησιμοποιούσε ονόματα πολιτικών σε κείμενο του με τη σκέψη ότι μπορεί να χαρακτηριστεί κομματικά ούτε και θα μιλούσε για μισθούς δασκάλων ή αστυνομικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήTα τελευταία τρία χρόνια της επονομαζόμενης "κρίσης" στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρωζώνη έχουν ξεκάθαρα αποδείξει πόσο αληθινά είναι αυτά που έγραφε η Naomi Klein στο "Δόγμα του Σοκ" σχετικά με τον πόλεμο των ιδεολόγων της ελεύθερης αγοράς σε βάρος της ίδιας της δημοκρατίας. Μία "κρίση της αγοράς" με έξυπνο και ύπουλο τρόπο από τους νεοφιλελεύθερους ιδεολόγους της ελεύθερης αγοράς σε μια υποτιθέμενη δημοσιονομική κρίση (και καλά μεγάλο χρέος των χωρών του νότου και επιτακτική ανάγκη μείωσης των εξόδων αυτού). Στην Ευρώπη, η μεγαλύτερη "οικονομική κρίση" από το 1930 χρησιμοποιήθηκε από επιδέξιους νεοφιλελεύθερους γκουρού προκειμένου να εφαρμοστεί η γνωστή ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού και το όνειρο κάθε δεξιού οπαδού της ελεύθερης αγοράς (περιορισμός της φορολογίας για τις πολυεθνικές, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μειώσεις των μισθών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, δημιουργία "ελεύθερων οικονομικών ζωνών παραγωγής", μείωση του υποτιθέμενου "υπερμεγέθους" κράτους). Ζούμε δηλαδή μια επέλαση καταστροφικού καπιταλισμού, ο οποίος δεν καταλαβαίνει ευρωπαϊκή νομοθεσία, Συντάγματα και κατοχυρωμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Σε αυτό το πλαίσιο, βρέθηκαν και οι δικαστές, ως μισθοδοτούμενοι από κάποιο ΚΑΕ του προϋπολογισμού του κράτους, αντιμέτωποι με τη μείωση των αποδοχών τους χάριν της εφαρμοζόμενης πολιτικής της "μείωσης των δαπανών του κράτους", μια πολιτική - φούσκα που εξυπηρετεί τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα των μέτρων του οικονομικού σοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μπορούν όμως να κάνουν οι δικαστές σε αυτήν την περίπτωση, όταν οι ίδιοι οι δικαστές του ΣτΕ κήρυξαν το μνημόνιο συνταγματικό για λόγους "δημοσιονομικής ισορροπίας" έχοντας πλήρη άγνοια της πραγματικότητας και εκδίδοντας την απόφασή τους αυτή έχοντας υπόψη γενικά και αόριστα τις "και καλά" έκτακτες οικονομικές συνθήκες που απαιτούν "έκτακτη δημοσιονομική πολιτική περιορισμού του μισθολογικού κόστους"? Η μόνη ελπίδα που φαίνεται τελικά στην ορίζοντα είναι κάποιοι Ειρηνοδίκες που, σε αντίθεση με τα όσα λανσάρουν τα media περί αναγκαιότητας των "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" είπαν, σε εκτέλεση του γνωστού "Ο βασιλιά είναι γυμνός" ότι πολύ απλά, οι εφαρμοστικοί του μνημονίου νόμοι, είναι αντισυνταγματικοί. Επομένως οι ίδιοι δικαστές αυτής της χώρας, αντί να έχουν σχηματίσει εξαρχής μια σωστή αντίληψη της πραγματικότητας, φαίνονται σήμερα διαιρεμένοι και ανήμποροι να δράσουν όχι μόνο λόγω της κακής ενημέρωσης που λαμβάνουμε, αλλά και κυρίως λόγω της ταχύτητας με την οποία εφαρμόζονται τα μέτρα σοκ. Στην πολιτική αυτή του σοκ είναι δεδομένο ότι όταν τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται μαζικά, ο κόσμος δεν αντιδρά μαζικά ελπίζοντας στις μικρότερες δυνατές απώλειες. Αυτό όμως είναι και το λάθος του.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://dexiextrem.blogspot.gr/2012/08/20-5.html
Ανώνυμος είπε...
"Κάποιους δικαστικούς τους χρειαζόταν. Για να έχουν τη γενναιότητα να αποφασίζουν ως ανεξάρτητοι λειτουργοί, σύμφωνα με το σύνταγμα, και όχι σύμφωνα με τις μπουρδολογίες των συνταγματολόγων της διαπλοκής (και μάλιστα των πιό αντιαισθητικά παχύσαρκων από αυτούς).
Σε λίγο που θα τους βάλουν και στο ΙΚΑ θα καταλάβουν καλά με ποιόν έπρεπε να είναι: με τον έντιμο λαό δηλαδή."
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ:ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ;
ευγε κε Βουλγαριδη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι επικαλούνταιτους Αρχαίους Έλληνες, ας ανατρέξουν σε κείμενα του Αριστοτέλη, ο οποίος δίδασκε πως η Δικαιοσύνη είναι η μήτηρ των πάντων και ότι χωρίς αυτή ( δηλ. είτε άνευ υπάρξεως Δικαιοσύνης, είτε υπάρχουσας κατ' επίφασιν Δικαιοσύνης ) η ζωή των ανθρώπων θα ομοιάζει με αυτή των θηρίων. Αυτά για να μην επικαλούμεθα τους αρχαίους προγόνους μας διότι είμαστε σε πολύ κατώτερα πολιτισμικά, πολιτικά και κοινωνικά επίπεδα απο εκείνους, στους οποίους οι Δικαστές ήτο οι άριστοι και οι πρώτοι των πρώτων, κάτι το οποίο ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Στην μνημονιακή Ποτρογαλία δεν μείωσαν τις αποδοχές των Δικαστών, ούτε σε Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία, στην Λετονία και Ουγγαρία τα Συνταγματικά του ς Δικαστήρια απαγόρευσαν τις μειώσεις των Δικαστών γιατί άραγε; Πιθανώς είναι πιο αδαείς απο εμάς. Και κάτι τελευταίο. Όσοι υποστηρίζουν πως οι Δικαστές πρέπει να αμείβονται όμοια με τους λοιπούς εργαζομένους, θα τους απαντούσα ευχαρίστως. Αφού εργαζόμαστε περί τις 12 ώρες ημερησίως, Σάββατα, Κυριακές, Αργίες χωρίς επιπλέον καταβολή μισθού, να ζητήσουμε καταβολή υπερωριών και τότε ο μισθός μας θα είναι υψηλότερος του σημερινού. Αφού θέλουν ισότητα ισότητα σε όλα και στο ωράριο εργασίας και στις άλλες παροχές, οδοιπορικά κ.λ.π. που δεν λαμβάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια στον κ.Βουλγαρίδη για το κείμενό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να απηχεί και την άποψη της Ένωσης επί του θέματος.
Για του λόγου το αληθές και επειδή με τις ρητορίες παρακμάζει ο συλλογικός εγκέφαλος: η νομική δογματική (έτσι λέγεται) αποτελεί επιστήμη. Ο ακραίος θετικισμός που έδινε το επιστημονικό μονοπώλιο στη φυσική έχει προ πολλού καταστεί παρωχημένος, για να μη μιλήσουμε για τους αρχαίους ημών με τους ιδεαλισμούς περί μαθηματικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τον Καντ μάλιστα, για τον οποίον υπάρχουν πρακτικές-κανονιστικές επιστήμες όπως κατ' εξοχήν η νομική, η νομική μετέχει και των θεωρητικών-περιγραφικών επιστημών, διότι οι νόμοι δεν ορίζουν μόνο την ελευθερία (αξία) αλλά και την υλική αυτάρκεια (αντικειμενικό μέγεθος), Selbststaendigkeit, ως προϋπόθεση για την ελευθερία.
Το διάβασμα και ο αναστοχασμός σε συνθήκες κρίσης είναι εξαιρετικά χρήσιμα πράγματα.
Δικηγόρος
Υ.Γ. Ένα κείμενο της κας Παγουτέλη που έλεγε πολλά, ελαφρώς αδόκιμα, αλλά ενδιαφέροντα περί φιλοσοφίας δικαίου, δεν είχε συνέχεια. Οι ενδείξεις λένε ότι δυστυχώς ήταν προεκλογικό, αν όχι παρακαλούμε για την συνέχεια του προβληματισμού
Κανείς δεν αναφέρεται στα εξής τρία πράγματα:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) στην απεργία ο εργαζόμενος δεν πληρώνεται. Στην αποχή ο δικαστής πληρώνεται μήπως;
β) όλοι οδύρονται για τους περιορισμούς του δικαστικού λειτουργήματος, προσωπικούς επαγγελματικούς κλπ. Μήπως αυτοί οι περιορισμοί επιβλήθηκαν από κάποιον εργοδότη στο πλαίσιο της σύμβασης εργασίας; ή μήπως ο δικαστής οικειοθελώς υπήχθη σ' αυτούς τους περιορισμούς, αφού δεν εμπορεύεται την εργατική του δύναμη, αλλά νέμεται εξουσία, άρα δεν είναι φορέας δικαιωμάτων που χάνει, αλλά υποχρεώσεων που ανέλαβε έναντι της κοινωνίας;
γ) συμφωνώ με τα περί ανεξαρτησίας. Το να το παρακάνουμε όμως με την ανεξαρτησία και τη διασφάλισή της μέσω απολαυών, είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι χωρίς καλές απολαυές θα "τα πιάσουμε" και δε θα φταίμε κιόλας. Η ερμηνεία του Συντάγματος δεν είναι σαν την ερμηνεία των νόμων, έχει πιο πολιτική χροιά, οπότε καλύτερα να προσέχουμε.
δ) τον Τσάτσο απεχθανόταν ο Παναγούλης. Γιατί άραγε;
ε) Σωστή η διαμαρτυρία για τις μειώσεις στις αποδοχές. Τις αποδοχές όμως πώς τις αποκτήσαμε για να δικαιούμαστε να μην τις χάσουμε; με μια απόφαση που έλεγε ότι
-το 88 παρ.2 είναι αμέσου εφαρμογής
-υπάρχει αποζημιωτική ευθύνη για παράλειψη νομοθέτησης
-υπάρχει ισότητα των δικαστών με τις αμοιβές που παρανόμως έπαιρνε ο πρόεδρος του ΕΕΤΤ. Ισότητα δηλαδή στην παρανομία
Αυτά τα ολίγα, χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας, αλλά η επιχειρηματολογία παίζει μεγάλο ρόλο να θέλουμε την κοινωνία στο πλάι μας και το επιστημονικό και ηθικό μας επίπεδο υψηλά
Δυστυχώς, η ιστορία του συγκεκριμένου θέματος έχει δείξει ότι χωρίς κάποιας μορφής δικαστική προστασία, ή έστω το "φόβο" αυτής, οι δικαστές ποτέ δε θα πληρώνονταν αντίστοιχα με το λειτούργημα και τις ώρες εργασίας τους. Επειδή είναι λίγοι κι έτσι, στα μάτια του νομοθέτη θα προηγούνται πάντα οι ένστολοι και άλλες πολυπληθέστερες ομάδες, άσχετα από το περισσότερο ή λιγότερο δίκαιο των αιτημάτων τους. Επιπλέον, δεν έχουν δικαίωμα απεργίας, με αποτέλεσμα στα μάτια του νομοθέτη να προηγούνται γιατροί Ε.Σ.Υ., ή ακόμη και οδοκαθαριστές κλπ που μπορούν να κάνουν πολύ σκληρές απεργίες. Οι δικαστές τι θα είχαν για να πιέσουν για ανάλογες με το λειτούργημά τους αποδοχές; Την "καλή θέληση" και τη "συμπάθεια" του νομοθέτη; Η θα έφταναν, κατά κατάλυση κάθε έννοιας ανεξαρτησίας, να υπόσχονται στις άλλες δύο εξουσίες αποφάσεις της αρεσκείας τους, για να μην περικοπούν οι μισθοί τους σε εξευτελιστικά επίπεδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός είναι ο βασικός λόγος της συνταγματικής κατοχύρωσης των αποδοχών των δικαστών.
Το γιατί σε όλες τις άλλες χώρες (όσες γνωρίζω τουλάχιστον) δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιο τρόπο οι δικαστές είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.