ΕΔΔΑ: Δηλώσεις στην τηλεόραση για θέμα δημοσίου συμφέροντος σε βάρος δικαστικού συμπαραστάτη ενηλίκου. (Ελλάδα)

 

Δηλώσεις στην τηλεόραση για θέμα δημοσίου συμφέροντος σε βάρος δικαστικού συμπαραστάτη ενηλίκου. Ποινική καταδίκη για δυσφήμιση! Καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης 

ΑΠΟΦΑΣΗ

Κίτσος κατά Ελλάδος της 22.09.2022 (αρ. προσφ. 21793/14) 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο προσφεύγων καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση δύο προσώπων που ασκούσαν τα καθήκοντά τους, ως δικαστικός συμπαραστάτης ενηλίκου ο ένας και μέλος του εποπτικού συμβουλίου η δεύτερη.

Ο προσφεύγων εμφανίστηκε στην τηλεόραση και διατύπωσε κατηγορίες κατά των δύο ανωτέρω προσώπων. Ειδικότερα, ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι τα δύο εν λόγω άτομα είχαν κατορθώσει να θέσουν τον Β.Π. υπό δικαστική συμπαράσταση, εφαρμόζοντας ένα «σατανικό σχέδιο», ότι είχαν «προκαλέσει την εξαφάνιση του Β.Π.» και χορηγώντας φάρμακα και ασκώντας ψυχολογική βία στον Β.Π.. είχαν οργανώσει τη μεταβίβαση μέρους της περιουσίας του τελευταίου στην Μ.Β.. έναντι τιμήματος ευτελούς αξίας και τους αποκάλεσε «απατεώνες».

Αργότερα τα δύο αυτά πρόσωπα καταδικάστηκαν για υπεξαίρεση για τις ανωτέρω πράξεις.

Μετά από μήνυσή τους εναντίον του προσφεύγοντος, για τις τηλεοπτικές του δηλώσεις εναντίον τους ο τελευταίος καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό για συκοφαντική δυσφήμηση και σε δεύτερο βαθμό για απλή δυσφήμηση. Η δευτεροβάθμια απόφαση επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η ποινική του καταδίκη ισοδυναμούσε με παραβίαση του δικαιώματός του στην ελευθερία της έκφρασης του άρθρου 10 της ΕΣΔΑ.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι στην εν λόγω υπόθεση έπρεπε να γίνει στάθμιση των αντικρουόμενων συμφερόντων, αφενός του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης και αφετέρου της προστασίας της φήμης των άλλων. Το Δικαστήριο τόνισε καταρχάς ότι οι δηλώσεις του προσφεύγοντος ήταν τέτοιας φύσης που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν τη φήμη του δικαστικού συμπαραστάτη του ενήλικα και του μέλους του εποπτικού συμβουλίου.

Ωστόσο, κατά την άποψη του Δικαστηρίου, τα σχόλια του προσφεύγοντος περιείχαν έναν συνδυασμό γεγονότων, όπως αποδέχθηκαν τα εθνικά δικαστήρια, και αξιολογικών κρίσεων που είχαν κάποια πραγματική βάση, στο βαθμό που υποστηρίχθηκαν από την επακόλουθη ποινική καταδίκη των κατηγορηθέντων προσώπων για υπεξαίρεση/απιστία. Ακόμη, οι επίδικοι χαρακτηρισμοί δεν αφορούσαν απλώς μια ιδιωτική διαφορά, αλλά έθιγαν θέματα δημοσίου συμφέροντος, δεδομένου ότι έγιναν επισήμως στην εθνική τηλεόραση.

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι οι λόγοι που επικαλέστηκαν τα εθνικά δικαστήρια για να δικαιολογήσουν την παρέμβαση στο δικαίωμα του προσφεύγοντος στην ελευθερία της έκφρασης δεν ήταν «σχετικοί και επαρκείς» και επομένως, διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης του άρθρου 10 της ΕΣΔΑ. Επιδίκασε στον προσφεύγοντα 7.500 ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη και 1.210 ευρώ για δικαστικά έξοδα. 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ