Αυτή είναι η πρώτη φορά που στέλνω προς δημοσίευση
"σχόλιο" προς το παρόν ιστολόγιο και αυτό διότι θεωρώ ότι δεν συνάδει
προς την ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού ο δημόσιος σχολιασμός θέσεων και
ιδεών. Γι' αυτό και έθεσα τη λέξη σχόλιο εντός εισαγωγικών. Εντούτοις,
δράττομαι της ευκαιρίας που δίδεται από την 1η παράγραφο της "αγωγής"
να παραθέσω προς τους συναδέλφους μου την ιστορική εξέλιξη της έννοιας του
"Συλλειτουργού της δικαιοσύνης", ώστε να κατανοήσουμε ποιό είναι το
περιεχόμενό της και τη νομική της αξία.
Η έννοια του "Συλλειτουργού της δικαιοσύνης",
αναφερομένη στους ασκούντες την δικηγορία, χρησιμοποιήθηκε κατά την δεκαετία
του 1980 από την νομολογία του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που
εδρεύει στο Στρασβούργο (ΕΔΔΑ) και εκδικάζει υποθέσεις που άπτονται της
Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Μία από τις πρώτες
υποθέσεις όπου το ΕΔΔΑ είχε την δυνατότητα να αναπτύξει αυτή την έννοια
αφορούσε την προσφυγή Γάλλου δικηγόρου, η οποία εκδικάσθηκε το 1991, υπόθεση
EZELIN c. FRANCE (Requête no11800/85), http://hudoc.echr.coe.int/sites/fra/pages/search.aspx?i=001-62231.
Τα περιστατικά ήταν τα εξής: Κατά την διάρκεια διαδηλώσεων
που έλαβαν χώρα στην πρωτεύουσα της Γουαδελούπης, Μπάς-Τερ, η οποία σημειωτέον
είναι γαλλική κτήση, σημειώθηκαν διάφορα έκτροπα όπως ύβρεις και φθορές με
γκράφιτι στους τοίχους του δικαστικού μεγάρου. Στις διαδηλώσεις αυτές
συμμετείχε και ο προσφεύγων, δικηγόρος, Εζελίν, ο οποίος τιμωρήθηκε από το
πειθαρχικό όργανο του οικείου δικηγορικού συλλόγου με επίπληξη επειδή, εκ της
μόνης συμμετοχής του στη διαδήλωση, δεν αποδοκίμασε τις φθορές επί των δημοσίων
κτιρίων, ως θα όφειλε εφόσον ήταν δικηγόρος. Η τιμωρία αυτή ήταν πειθαρχική και
όχι ποινική και, όπως εξετέθη και κατά τη διάρκεια της προφορικής συζητήσεως
της υποθέσεως, απορρέει από την έννοια του "συλλειτουργού της
δικαιοσύνης". Ο Εζελίν προσέφυγε στο ΕΔΔΑ ισχυριζόμενος ότι η τιμωρία αυτή
παραβιάζει την Ελευθερία εκφράσεως και την Ελευθερία τoυ συvέρχεσθαι και
συvεταιρίζεσθαι που προστατεύεται από τα άρθρα 10 και 11 της Σύμβασης για την
Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Το ΕΔΔΑ
τον δικαίωσε, όχι επειδή η δικηγορική ιδιότητά του ήταν άσχετη με τις
διαδηλώσεις, αλλά επειδή απεδείχθη ότι η διαδήλωση στην οποία συμμετείχε ο εν
λόγω προσφεύγων, ήταν ειρηνική. Όπως καθαρά προκύπτει από τις σκέψεις 52 και
53της αποφάσεως του ΕΔΔΑ, ο δικηγόρος μπορεί να συμμετέχει σε διαδηλώσεις όταν
είναι ειρηνικές, εφόσον ο ίδιος δεν διαπράττει καμία αξιόποινη πράξη. Σε
αντίθετη περίπτωση είναι ελεγκτέος, όχι μόνο ποινικά, πράγμα άσχετο με την
παρούσα περίπτωση, αλλά και πειθαρχικά βάσει του άρθρου 106 του εκεί
εφαρμοζομένου κώδικα περί δικηγόρων εφόσον εκ της ιδιότητός του υποχρεούται σε
αυτοσυγκράτηση και délicatesse, όπως ακριβώς λέει το άρθρο.
Έτυχε να παρίσταμαι κατά τη συζήτηση της υποθέσεως στα
πλαίσια εκπαιδευτικής επισκέψεως στο ΕΔΔΑ και κατά τη συζήτηση που είχαμε εκ
των υστέρων με τους δικαστές του ΕΔΔΑ εξετέθη η έννοια του "συλλειτουργού
της δικαιοσύνης" ως έννοια που διέτρεχε όλη την ανωτέρω υπόθεση και ως
έννοια που ενέχει κυρίως υποχρεώσεις για τους δικηγόρους. Δηλαδή, αν ο
προσφεύγων Εζελίν, είχε χρησιμοποιήσει γκράφιτι στο δικαστικό μέγαρο, πέραν των
όποιων ποινικών ευθυνών, θα είχε και πειθαρχικές ευθύνες επί τη βάσει όχι του
τελεσθέντος ποινικού αδικήματος αλλά ως "συλλειτουργός της δικαισύνης",
εφόσον φαντάζεσθε τις κυρώσεις θα είχαμε εμείς αν αύριο χρησιμοποιούσαμε
γκράφιτι στην Ευελπίδων.
Η έννοια του συλλειτουργού της δικαιοσύνης, την οποία
σπεύδει ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ "Ενάγων" να επικαλεσθεί στην πρώτη παράγραφο της
"αγωγής" του, ως θεμέλιο αυτής, είναι έννοια ΕΥΘΥΝΗΣ και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ,
κατά το ΕΔΔΑ πάντοτε, και όχι έννοια ασυδοσίας.
Βέβαια στην Ελλάδα όλα αντιστρέφονται, γι' αυτό και κάποιοι
δικηγόροι θα φθάσουν να ζητούν από εμάς αποζημίωση για τις ενέργειές μας, λες
και όλο αυτόν τον καιρό, δεν γράφουμε, δεν διασκεπτόμασθε, δεν δικάζουμε τα
αυτόφωρα και τις παραγραφές.
Ούτως ή άλλως βέβαια θα μου πείτε οι Δικηγόροι, ως
"ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΌΤΕΡΟΙ" της δικαιοσύνης μπορούν να κάνουν αποχές και να
παρεμποδίζουν την πρόοδο της δίκης (άρθρο 349 ΚΠΔ) εφόσον, φυσικά, ουδεμία
σχέση έχουν με την κρίση, απλά η τρόικα τους επιβουλέυεται επειδή είναι κακιά
(η τρόικα εννοείται).
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας στην ανάγνωση του
παρόντος.
Με τιμή
ΚΑΣΙΜΗΣ Γεώργιος
Πρωτοδίκης Κορίνθου
Πολύ καλό και επίκαιρο το σχόλιο σας,
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Κασίμη.
Είναι ελπιφοφόρο το γεγονός ότι οι νέοι δικαστές αποδεικνύετε ότι έχετε την νομική κατάρτιση και το ηθικό σθένος να υπερασπίζεστε το θεσμό της Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης που επιλέξατε να υπηρετήσετε.
Εύγε.
Επειδή οι δικηγόροι είναι οι μοναδικοί λειτουργοί της δικαιοσύνης οι οποίοι ΔΕΝ ΑΜΟΙΒΟΝΤΑΙ από τον κρατικό προϋπολογισμό και άρα δε επιβαρύνουν τα κρατικά ταμεία είναι και οι μόνοι ανεξάρτητοι από το κράτος φορείς που εμπλέκονται στα της δικαιοσύνης. Το γεγονός αυτό καθιστά αυτόματα τη φωνή τους τη μόνο ανεξάρτητη εντός της ελληνικής δικαιοσύνης, γεγονός που θα έπρεπε να γίνεται στοιχειωδώς σεβαστό από όλους. Άλλωστε κ.κ. δικαστές μην ξεχνάμε ότι όλοι σας από δικηγόροι ξεκινήσατε και κάποιοι, όχι λίγοι, μετά τη σύνταξη, δικηγόροι ξαναγίνεστε .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δικαστής είναι όργανο της τρίτης κρατικής λειτουργίας και άμεσο όργανο του κράτους. Το κράτος, όταν είναι ευνομούμενο, δεν κλείνει ποτέ ούτε οι λειτουργοί του κατεβάζουν ρολά. Ο δικηγόρος είναι μεν συλλειτουργός της δικαιοσύνης και επιστήμονας αλλά κυρίως είναι ελεύθερος επαγγελματίας και επομένως, αν θέλει, μπορεί να κατεβάσει και ρολά. Τώρα το αν οι δικηγορικοί σύλλογοι με την απειλή πειθαρχικού υποχρεώνουν τα μέλη τους να συμμετέχουν στις αποχές είναι κάτι απαράδεκτο και πολλοί δικηγόροι αντιτίθενται σε αυτό. Αλλά δυστυχώς ισχύει το "δίκαιο της συντεχνίας". Αυτό όμως που απέφυγαν οι δικαστές τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 δεν μπορεί να το εισάγουν τώρα, που το αποδοκιμάζει σύσσωμη η ελληνική κοινωνία. Όσοι είναι υπέρ της αποχής ας μην ψάχνουν νομικά επιχειρήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ας πούνε ότι απέχουμε γιατί έτσι γουστάρουμε, αφού πληρωνόμαστε και δεν χρεωνόμαστε υποθέσεις, γιατί στο κάτω κάτω και η αποχή αυτή αλλά και η επί πολύ καιρό ανοχή της παρανομίας αυτής και της αυθαιρεσίας δείχνουν ότι το ελληνικό κράτος έχει πάψει να είναι ευνομούμενο. Ας μην είναι σύννομοι αλλά ας είναι ειλικρινείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Αναστάσιο Πούλιο
ΑπάντησηΔιαγραφή"αφού οι δικηγόροι δεν πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό ΑΡΑ (?) είναι οι μόνοι ανεξάρτητοι εντός της Ελληνικής Δικαιοσύνης". Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Ωραία επιχειρήματα, κύριε συνήγορε. Μάλιστα. Οπότε οι Δικαστές που αμείβονται από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι αυτομάτως εξαρτώμενοι. Όχι, λυπάμαι, οι δικηγόροι ΔΕΝ είναι συλλειτουργοί της δικαιοσύνης (ναι, δικηγόρος επί 5ετίας υπήρξα). Έχουν συγκεκριμένο υπερασπιστικό ρόλο-πολλές φορές φτάνοντας το καθήκον αληθείας στα ακραία όρια του (θυμάμαι μια υπόθεση αδικοπραξίας που δίκασα που ο δικηγόρος του εναγόμενου που είχε προκαλέσει σωματικές βλάβες στον ενάγοντα, υποστήριζε στα σοβαρά ότι ο τελευταίος έπεσε μόνος του). Το συλλειτουργοί μου θυμίζει την "συμπρωτεύουσα"¨-πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που υπάρχει συμπρωτεύουσα. Και αν λοιπόν η νομιμότητα της αποχής των Δικαστών αμφισβητείται ευθέως πλέον από τους Δικηγόρους, νομιμοποιείται λοιπόν η δική τους αποχή ;
"ο συλλειτουργός θυμίζει συμπρωτεύουσα κι επειδή δεν υπάρχει πουθενά αλλού, άρα κι ο δικηγόρος δεν είναι συλλειτουργός"! ΚΛΑΠ ΚΛΑΠ ΚΛΑΠ (χειροκρότημα). Το δικό σας επιχείρημα είναι ατράνταχτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπερνώ τα της αποχής, καθώς είναι εκτός θέματος (οράτε τίτλο) κι έρχομαι στην ουσία: ο δικηγόρος, λέτε ξεκάθαρα, δεν είναι συλλειτουργός της Δικαιοσύνης. Κατά τη γνώμη σας δηλαδή, δεν βοηθάει στην ανεύρεση της αλήθειας και στην ορθή απόδοση της Δικαιοσύνης; Προφανώς είναι άχρηστος επειδή, όπως λέτε, έχει συγκεκριμένο υπερασπιστικό ρόλο. Για να καταλάβω, μήπως αμφισβητείτε το δικαίωμα του κατηγορουμένου στην υπεράσπιση; Ή μήπως η υπεράσπιση παρακωλύει τη Δικαιοσύνη; Εδώ με την εξειδικευμένη συνδρομή των δικηγόρων, τη πλήρη νομική κάλυψη και την ενδελεχή εξέταση της κάθε υπόθεσης και πάλι (συχνά) δεν αποδίδεται δικαιοσύνη (δεν το λέω εγώ αλλά η ίδια η Νομολογία και τα αποτελέσματα των ένδικων μέσων). Που να μην υπήρχε δηλαδή κι ο δικηγορικός ρόλος στην εκδίκαση των υποθέσεων! Οι αποφάσεις θα έβγαιναν φανερά με μια πιο "επιδερμική" εξέταση των υποθέσεων...
Ρε μανία με τους "συλλειτουργούς"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και έχω καταθέσει τη γνώμη μου και σε άλλη θέση, επιτρέψτε μου (με την ανοχή του διαχειριστή) να την επαναλάβω :
Ο δικαστής είναι λειτουργός. Το γιατί η δικαιοδοτική κρίση είναι λειτούργημα δεν θα το αναπτύξω, ως προφανές. Ο δικηγόρος ΔΕΝ είναι λειτουργός, πολλώ δε μάλλον "συλλειτουργός". Ο δικηγόρος ασκεί τέχνη (ευγενής τέχνη -ελευθέρια που λέγαν και οι παλαιοί- αλλά τέχνη). Ο δικαστής είναι ο κριτής που απονέμει Δίκαιο και ο δικηγόρος ο υπερασπιστής του δικαίου του πελάτη του. Και ακόμα περισσότερο, και κατά κύριο λόγο, είναι ο υπερασπιστής του πελάτη του από τη τυχόν αυθαιρεσία της δικαστικής εξουσίας. Κομβικό σημείο συνάντησης και διαλόγου, σύμπτωσης αν θέλετε, του δικαστή και του δικηγόρου, εντός της δίκης, είναι η νομική επιστήμη.Όχι μόνο γιατί και οι δύο είναι νομικοί επιστήμονες. Αλλά και διότι ο δικαστής νομικά θα θεμελιώσει την ειδική κλπ αιτιολογία της κρίσης του και με νομικά επιχειρήματα θα πείσει (ναι, οφείλει να πείσει, όχι απλώς να διατάξει) τους κοινωνούς για την ορθότητα της κρίσης του. Και ο δικηγόρος νομικά θα επιχειρηματολογήσει για την υπεράσπιση του δικαίου του εντολέα του και με νομικά θα εκφράσει τα παράπονα του κατά της δικαστικής κρίσης (αν έχει).
Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τη πρεμούρα ορισμένων συναδέλφων, ντε και καλά να τους αναγνωρίσουν οι δικαστές ως "συλλειτουργούς" (λες και η τιμή του να είσαι νομικός παραστάτης άλλου είναι μικρή), ούτε την στρεβλή αντίληψη ορισμένων δικαστών που επιμένουν να συγκρίνουν τις αμοιβές των δικηγόρων με τις αποδοχές των δικαστών, την αποχή των δικηγόρων με τη "διακοπή" των δικαστών κλπ, τη νομική παιδεία των δικηγόρων με τη νομική παιδεία των δικαστών (!) (εδώ συνήθως λέγονται οι φαιδρότητες περί δικηγόρων που φθονούν τους "supermen" δικαστές, αλλά δεν έχουν τα κότσια να γίνουν δικαστές κλπ ή για δικαστές που απέτυχαν ως δικηγόροι, και δεν είχαν τι να κάνουν και έγιναν δικαστές για να παίρνουν το μισθό κλπ). Αμφότεροι ξεχνούν για ποιο λόγο χρειάζεται να υπάρχουν δικηγόροι και τι ρόλο επιτελούν. Αλλά βέβαια σε αυτό το φιλόξενο blog υπάρχουν σχόλια δικαστών που ισχυρίζονται ότι οι δικηγόροι υπάρχουμε για να κάνουμε εφέσεις στις αποφάσεις και να παίρνουμε λεφτά από τους διαδίκους !
Δικηγόρος
Όχι, λυπάμαι, ο δικηγόρος στις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν βοηθάει στην απονομή της Δικαιοσύνης, αλλά την αποκρύπτει. Σας είπα, χτυπημένος σε καβγά ενάγων σε κεντρική πλατεία της πόλης που υπηρετώ, ο δικηγόρος του εναγόμενου υποστήριζε ότι ο ενάγων έπεσε μόνος του και χτύπησε! Και καμία επιδερμική εξέταση των υποθέσεων. Πολύ πρόχειρα θυμάμαι, απέρριψα 2 αγωγές, που ο δικηγόρος του εναγομένου και στις δυο περιπτώσεις έκανε ένα σωρό άσχετες ενστάσεις εκτός τις κρίσιμες : στη μία ήταν και λάθος δικαιοδοσία ! Ενώ στη δεύτερη είχε σοβαρό νομικό θέμα που λαμβανόταν υπόψη αυτεπαγγέλτως, ο δικηγόρος του εναγόμενου (που φυσικά πληρώθηκε) ούτε που ασχολήθηκε. Φυσικά απορρίφθηκε. Ας είναι καλά η νομολογία που δεν αποδίδεται δικαιοσύνη ! Μα τι λέτε ; Και πότε αμφισβήτησα τον υπερασπιστικό ρόλο ;Και πότε είπα ότι ο κατηγορούμενος δεν πρέπει να έχει υπεράσπιση ; Λίγη ντροπή. Αν ήταν έτσι, ο κάθε διάδικος που δεν έχει δικηγόρο (στα ποινικά) θα ήταν στο έλεος του κακού Δικαστή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ανώνυμος 3.52
Προς ανώνυμο 30 Οκτωβρίου 2012 ώρα 11:10 μ.μ. Κύριε, η αποχή δεν είναι εκτός θέματος καθόσον όπως προκύπτει από την ανάγνωση του κειμένου η προσέγγιση της εννοίας του "συλλειτουργού" έγινε εν όψει του σχεδίου αγωγής που δημοσιεύθηκε νωρίτερα στο ιστολόγιο. Θα μπορούσα να συζητήσω αντιδράσεις από κάποιον που επικαλείται την ιδιότητά του ως απλού πολίτη. Αυτό ναι. Άλλα όταν η βάση του περίφημου σχεδίου "αγωγής" είναι η ιδιότητα του συλλειτουργού (βλ. 1η παράγραφο) εκεί διαφωνώ κάθετα. Δεν μπορεί ο, ας δεχθούμε, συλλειτουργός δικηγόρος να απέχει κατά το δοκούν και να παρεμποδίζει τις δίκες αλλά να θεωρείται (συν-)λειτουργός και ο δικαστής -λειτουργός να μην μπορεί. Συμφωνώ βέβαια με τον ανωτέρω (3.52 μ.μ.) ότι εν πάσει περιπτώσει το ζήτημα της μισθοδοσίας/αμοιβής είναι άσχετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τιμή
Κασίμης Γεώργιος
Πρωτοδίκης Κορίνθου