«Σχετικά με την ανακοίνωση της ΕΔΕ για την παράταση του δικαστικού έτους»

          Μήπως, άραγε, πρώτη η Ένωση έπρεπε να ζητήσει, κατ’ εξαίρεση για εφέτος, λόγω της έκτακτης και πρωτόγνωρης κατάστασης που διαμορφώθηκε, την αντίστοιχη παράταση του δικαστικού έτους;

          Δεν γνωρίζω, αν μια τέτοια ενέργεια θα μας ανύψωνε στα μάτια και στη συνείδηση της χειμαζόμενης κοινωνίας ως εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης.

          Σίγουρα, όμως, δεν θα εκλαμβανόταν και δεν θα θεωρούταν ως εκδήλωση κοινωνικής αναλγησίας και άγνοιας ή αδυναμίας κατανόησης των όσων συμβαίνουν γύρω μας.

          Η σιωπή είναι, πράγματι, χρυσός και επιπλέον προφυλάσσει από τη δικαιολογημένη αγανάκτηση και την οργή, που προκαλούν η αποστασιοποίηση και η αποκοπή από το λαϊκό αίσθημα και τη θλιβερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Απ’ αυτή την πραγματικότητα που με τα χιλιάδες καθημερινά φέρετρα των συνανθρώπων μας εισβάλει με την τηλεόραση κάθε βράδυ στα σπίτια μας.

          Πως, άραγε, θα κρίναμε και τι θα μπορούσαμε να πούμε στον εξαντλημένο από την καθημερινή πολύωρη και άκρως επικίνδυνη εργασία γιατρό, που, επιδεικνύοντας στον ασθενή που του προσκόμισαν την ανακοίνωση της Ένωσης, θα του έλεγε, ότι τέλειωσε τη βάρδια του και ότι θα έπρεπε να αναμείνει στο φορείο του μέχρι την επομένη που θα άρχιζε πάλι η βάρδια του;

          Είναι βέβαιο, ότι τα βραδινά χειροκροτήματα των συμπολιτών μας από τα μπαλκόνια των φωτισμένων διαμερισμάτων τους, ως εκδηλώσεις συμπάθειας και ευγνωμοσύνης, δεν θα είναι για εμάς.

          Με εκτίμηση.

          Λάμπρος Καρέλος

          Αρεοπαγίτης,