ΕΔΔΑ: Η επαναπροώθηση μεταναστών-προσφύγων που δεν τηρούν τις νόμιμες διαδικασίες δεν παραβιάζει την ΕΣΔΑ

ΑΠΟΦΑΣΗ

N.D. και N.T. κατά Ισπανίας της 13.02.2020 ( αριθμ. προσφ. 8675/15 και 8697/15).
βλ. εδώ 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Οι δύο προσφεύγοντες είναι πολίτες αφρικανικών χωρών, οι οποίοι το 2014 μαζί με πολυπληθή ομάδα μεταναστών και προσφύγων, επιχείρησαν να υπερβούν την περίφραξη της αυτόνομης πόλης Μαλίλα στο Μαρόκο, η οποία ανήκει διοικητικά στην επικράτεια της Ισπανίας. Συνελήφθησαν από ειδικούς φρουρούς φύλαξης των συνόρων και επαναπροωθήθηκαν στο Μαρόκο.
Το ΕΔΔΑ επιβεβαιώνει ότι δυνάμει του άρθρου 3 της Σύμβασης (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), όταν ζητείται προστασία δυνάμει της Σύμβασης, με πραγματικό και αποτελεσματικό τρόπο, η ΕΣΔΑ δεν εμποδίζει τα κράτη για την εκπλήρωση της υποχρέωσής τους να ελέγχουν τα σύνορα, και να απαιτούν την υποβολή αιτήσεων για τέτοια προστασία στα υπάρχοντα συνοριακά σημεία διέλευσης.
Συνεπώς τα κράτη θα μπορούν να αρνούνται την είσοδο στο έδαφός τους αλλοδαπών, συμπεριλαμβανομένων των αιτούντων άσυλο, οι οποίοι δεν συμμορφώνονται με τη νομιμότητα και επιδιώκουν να διασχίσουν τα σύνορα σε διαφορετική θέση, εκμεταλλευόμενοι τον μεγάλο αριθμό τους και χρησιμοποιώντας βία.
Στην προκείμενη περίπτωση το Στρασβούργο επισήμανε ότι οι  προσφεύγοντες θα μπορούσαν να έχουν υποβάλει αίτηση για θεώρηση ή για διεθνή προστασία, ιδίως στο σημείο διέλευσης των συνόρων, αλλά και στις διπλωματικές και προξενικές αντιπροσωπείες της Ισπανίας στις αντίστοιχες χώρες προέλευσης ή διέλευσης ή στο Μαρόκο. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο έκρινε ότι η έλλειψη  ατομικών αποφάσεων απέλασης μπορούσε να αποδοθεί στο γεγονός ότι οι προσφεύγοντες δεν είχαν χρησιμοποιήσει τις επίσημες διαδικασίες εισόδου που υφίσταντο για το σκοπό αυτό και ότι συνεπώς η επαναπροώθηση τους χωρίς την εξέταση των αιτημάτων τους ήταν συνέπεια της συμπεριφοράς τους.
Ως εκ τούτου δεν διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου  4 του 4^ου Πρωτοκόλλου.
Όσον αφορά την καταγγελία τους για έλλειψη πραγματικής προσφυγής, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η έλλειψη εξατομικευμένης διαδικασίας για την απέλαση  οφειλόταν στη συμπεριφορά των προσφευγόντων να τεθούν σε παράνομη κατάσταση και έκρινε ότι εφόσον  η καταγγελία του άρθρου 3 είχε κηρυχθεί απαράδεκτη, η έλλειψη ενός τέτοιου μέτρου δεν αποτελεί από μόνο του παραβίαση του άρθρου 13.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ https://www.echrcaselaw.com ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ