Αναγκαιοτητα και ρόλος των δικαστικων ενωσεων

Δημητριος Μητρουλιας

Αντεισαγγελεας Εφετων


           Οι δικαστικες ενωσεις ειναι επιστημονικα σωματεια, των
οποιων η ιδρυση προβλεπεται απο το Συνταγμα. Στην διάταξη του άρθρου
89 παρ. 5 του Συντάγματος, ορίζεται ότι «επιτρέπεται η συγκρότηση
ένωσης δικαστικών λειτουργών, όπως νόμος ορίζει».

          Βασικες επιδιωξεις των δικαστικών ενώσεων πρεπει να αποτελουν:
          -Η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης ως θεσμού και
η διασφαλιση της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των
δικαστικων λειτουργων. Η επιδίωξη πλήρους λειτουργικής και διοικητικής
αυτοδυναμίας της Δικαστικης Αρχής, καθώς και η ενίσχυση της διαφάνειας
στη λειτουργία των θεσμικών Οργάνων της Δικαστικής Εξουσίας.
         -Η βελτίωση της  νομοθεσίας με υπόδειξη μέτρων για έγκαιρη
και αποτελεσματική απονομή της Δικαιοσύνης, καθως αποτελει συστατικο
στοιχειο κάθε σύγχρονου κράτους δικαίου.
         -Η ουσιαστική υλοποίηση της συνταγματικής επιταγής για τη
μισθολογική διάκριση και αυτοτέλεια των λειτουργών της Δικαιοσύνης με
σκοπό την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και την προσέλευση ικανών και νέων
επιστημόνων. Η καθολική αποδέσμευση των αποδοχών των Δικαστικών
Λειτουργών από τις αποδοχές οποιουδήποτε άλλου εμμίσθου λειτουργού και
υπαλλήλου. Οι διατάξεις του Συντάγματος για τις αποδοχές των
δικαστικων λειτουργων έχουν τεθεί για να ευνοήσουν όχι τους
δικαστικους λειτουργους ως άτομα, αλλά το δημόσιο συμφέρον για μια
ικανή και ανεξάρτητη δικαστική εξουσία.
        -Η εξασφάλιση συνθηκών εργασίας ανάλογων και κατάλληλων προς
το δικαστικο λειτούργημα. Για τον σκοπο αυτο απαιτειται ιδιως η
διεκδικηση της αναγκαιας υλικοτεχνικης υποδομης, η αυξηση και η καλυψη
των κενων οργανικων θεσεων και η διοργανωση επιστημονικων και
επιμορφωτικων συνεδριων
      - Η υπερασπιση των δικαστικων λειτουργων απο ανοικιες επιθεσεις
εξωθεσμικων παραγοντων. Συχνά αμφισβητείται η ορθοτητα δικαστικων
αποφάσεων με μεγάλο κοινωνικό και πολιτικο αντίκτυπο. Πολλες φορες υπό
το ένδυμα της κριτικής υποκρύπτεται επίθεση κατά των δικαστικων
λειτοουργων που εξέδωσαν μία μη αρεστή απόφαση. Ασπιδα των επιθεσεων
αυτων πρεπει να αποτελει κατ αρχην η προσωπικότητα του δικαστικου
λειτουργου, η αμεροληψία του και η αγωνια του να εκφέρει δίκαιη κρίση,
κρίση δηλαδή σύμφωνη με τους ισχύοντες κανόνες δικαίου και όχι με την
περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η αντιμετώπισή των επιθεσεων αυτων σε βαρος
των δικαστικων λειτουργων  από τις δικαστικες ενώσεις πρέπει να
γίνεται αποφασιστικα αλλα με ιδιαίτερη προσοχή, και πάντα στα πλαίσια
της  θεσμικής ψυχραιμίας και νηφαλιότητας που πρέπει να διέπουν κάθε
αντίδραση των δικαστικων λειτουργων και να μην διδεται η εικονα
συντεχνικης καλυψης.
      Η επιτευξη των ανωτερω στοχων πρεπει να επιδιωκεται κυριως με
την παραθεση και αιτιολογηση των αιτηματων στα αρμοδια θεσμικα οργανα
και δευτερευοντως με δημοσιες ανακοινωσεις. Στο ζήτημα της δημόσιας
έκφρασης των δικαστικών ενώσεων, απαιτειται μεγαλη προσοχη.
Παρεμβάσεις που ξεφεύγουν από τον κύκλο των ζητημάτων που αφορούν τη
λειτουργία της Δικαιοσύνης και των δικαστικών λειτουργών  και η
δημοσιοποιηση εσωτερικων αντιπαραθεσεων ειναι ανεπιτρεπτες και
μειωνουν το κυρος των οργανων των δικαστικων ενωσεων και κατ επεκταση
το κυρος του θεσμου της Δικαιοσυνης. Οι δικαστικές ενώσεις πρέπει να
εκφράζονται δημόσια όχι για να πουν κάτι αλλά γιατί αυτό που θα πουν
επιβαλλεται να ειπωθει και έχει ειδική βαρυτητα για τη Δικαιοσύνη.
Αντίθετα, αν οι δικαστικές ενώσεις θεωρούν καθήκον τους να εκφράζουν
τη γνώμη τους για κάθε είδους θέμα που απασχολεί την κοινωνία και εν
γενει φλυαρουν, σταδιακά ο συνταγματικός τους ρόλος και η πειθώ που
πρέπει να έχουν οι παρεμβάσεις τους θα εξασθενίσουν και, στα μάτια του
κοινωνικού συνόλου, θα καταλήξουν να αποτελούν μία ακόμη
συνδικαλιστική οργάνωση από τις τόσες που λειτουργούν στη χώρα μας.