ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΡΟΔΗΜΟΥ, ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ

23 Ιουλίου 2020/in Άρθρα /

Η Ένωση δεν αλλάζει σε μια μέρα. Όμως αλλάζει…

Το τέλος της θητείας είναι πάντα αφορμή για απολογισμό. Μετράμε τις επιτυχίες, τις εκκρεμότητες, τα λάθη, τις παραλείψεις… Μετράμε ταυτόχρονα την ικανότητά μας για αποστασιοποίηση και αυτοκριτική και εξεταζόμαστε σε όλα. Οφείλουμε να θυμίζουμε τις κατακτήσεις, αλλά να μην υποβαθμίζουμε και τις κακοτοπιές, γνωρίζοντας πια ότι απόλυτα ανέφελες θητείες δεν υπήρχαν, ούτε υπάρχουν. Η ίδια η κομβικότητα της Ένωσή μας, που βρίσκεται στο κέντρο του ζωηρού ενδιαφέροντος ολόκληρου του νομικού κόσμου, με εμβέλεια που εκτείνεται και εκτός αυτού, αποκλείει τον εφησυχασμό. Δεν αποκλείει όμως ενίοτε και την αγανάκτηση των συναδέλφων, όταν βρίσκονται διαρκώς θεατές στο ίδιο έργο των προσωπικών παραγοντισμών και των συγκρούσεων που αυτοί γεννούν.

Ο λόγος από τη μια για τον παλαιού τύπου συνδικαλισμό. Αυτόν που οι περισσότεροι δε γνωρίσαμε, ούτε αγαπήσαμε. Που ζει πατώντας με τα πόδια μέσα στην Ένωση και με τα μάτια και τα αυτιά έξω από αυτή, κάποτε και έξω από τη Δικαιοσύνη. Που μέσα από τις αντιφάσεις του, αναδεικνύει μόνο προσωπικές στρατηγικές και στόχους. Που εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να μαραθεί, για να ανθίσει στη θέση του η υγιής συλλογικότητα και η ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού της Ένωσης. Που απογοητεύει τους συναδέλφους και οδηγεί στην αποστασιοποίηση και στην δυσκολία ουσιαστικής διάκρισης, αφού όλοι δικαίως ή αδίκως μπαίνουν στο ίδιο κάδρο της κριτικής.

Ο λόγος από την άλλη για την ανάγκη συμπορεύσεων και συνεργασιών. Την ανάγκη που γέννησαν οι πικρές αναμνήσεις από το παρελθόν της Ένωσης και οδήγησαν στη θεμελίωση ενός νέου μοντέλου λειτουργίας της, που όμως έχει μείνει ακόμα στα θεμέλια, γιατί η ολοκλήρωσή του, υπονομεύει την επιβίωση της παλιάς νοοτροπίας. Τα όσα θλιβερά συνέβησαν του τελευταίους μήνες, δε σημαίνουν ότι ο αγώνας για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, είναι ασύμβατος με την ενότητα του Σώματος. Όμως το στοίχημα της ενότητας δοκιμάζει όρια και χρειάζεται όρους, που πρέπει να θέσουν τώρα οι ίδιοι οι συνάδελφοι. Πριν μερικά χρόνια δώσαμε όλοι μαζί με εμφατικό τρόπο την ευκαιρία σε νέους συναδέλφους να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκπροσώπησή μας και παρά τους αρχικούς δισταγμούς το αποτέλεσμα οδήγησε σε κατακτήσεις που στο παρελθόν ήταν αδιανόητες. Η Ένωση είναι πια κοντά στους δικαστές όλων των βαθμών και παρεμβαίνει με θεσμικό και επιστημονικό τρόπο σε κάθε κρίσιμο για τη Δικαιοσύνη θέμα. Προστατεύει από απόπειρες παρεμβάσεων κρατώντας αποστάσεις από πολιτικές αντιπαραθέσεις, χωρίς να χαρίζεται. Λαμβάνει πρωτοβουλίες για τη βελτίωση των συνθηκών του λειτουργήματός μας χωρίς να λησμονά και τον κοινωνικό του ρόλο. Κατέστησε την ισχυρή της παρουσία κεκτημένο της Δικαιοσύνης, γεγονός που έκανε ακόμη πιο εκκωφαντική την απουσία της τους άφωνους μήνες της προσωρινής διοίκησης.

Τη διετία που πέρασε δεν ζήσαμε μόνο την απογοητευτική εσωστρέφεια, την παρεμπόδιση των εκλογών, την ολομέτωπη σύγκρουση. Ζήσαμε και σημαντικές στιγμές συλλογικότητας, που έδειξαν το δρόμο που πρέπει να χαράξουμε στο εξής. Κορυφαία όλων, η ψηφοφορία για τη συνταγματική αναθεώρηση το Δεκέμβριο του 2018, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων ψήφισε την πρότασή μας, να απαγορευθεί η ανάληψη κάθε πολιτικής ή δημόσιας θέσης ή θέσης σε ανεξάρτητη αρχή από δικαστές για τουλάχιστον δύο χρόνια από την αφυπηρέτηση. Πιο πρόσφατα, η διεξαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας το Μάιο του 2020, όταν εκατοντάδες δικαστές και εισαγγελείς πήραν την Ένωση στα χέρια τους και ζήτησαν την άμεση προσφυγή σε εκλογές και τη μη προσφυγή σε προσωρινή διοίκηση. Στιγμές άμεσης δημοκρατίας, εικόνες από το μέλλον της Ένωσής μας και ταυτόχρονα ένα σημαντικό βήμα προς το πλήρες άνοιγμα της στις νέες γενιές. Η συμμετοχή φέρνει την ανανέωση και τη δημοκρατία, σε πείσμα εκείνων που στάθηκαν απέναντι αγνοώντας τα μέλη, γιατί θέλουν την Ένωση κλειστό ανεξέλεγκτο διευθυντήριο.

Όμως ο βηματισμός της Ένωσης δεν μπορεί να παραλλάσσει με γνώμονα την κάθε είδους συγκυρία. Αξιόπιστη θα είναι μόνο, όσο εκείνοι εκτός των τειχών, που θα επιθυμούσαν διακαώς να την έχουν υπό έλεγχο, θα γνωρίζουν ότι η στάση της δεν ετεροκαθορίζεται. Ότι ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της είναι αδιαπραγμάτευτος και αυτοί που την εκπροσωπούν δεν έχουν παράλληλες φιλοδοξίες, που να την εκθέτουν και να την αποδυναμώνουν. Ο παλαιού τύπου συνδικαλισμός ανασαίνει μέσα από τη ματαιοδοξία και η διαιώνισή του καθιστά δυσχερέστερη τη συνεργασία και συμπόρευση στο εσωτερικό της Ένωσης. Είναι λοιπόν πια ζωτικής σημασίας να κατανοηθεί ότι η επιλογή των ίδιων προσώπων, που έχουν διανύσει πολυετή διαδρομή από διάφορες θέσεις στην Ένωση, ακόμα και αν πρόσφεραν στο παρελθόν, δεν μπορεί να εγγυηθεί διαφορετικά αποτελέσματα για το μέλλον της.

Σε αυτές τις εκλογές οι συνάδελφοι θα έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι εντελώς νέο. Την πλήρη απαγκίστρωση της Ένωσης από το παρελθόν της και την εμπίστευσή της σε μια νέα γενιά συναδέλφων, που το πρώτον θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο όμορφο καθήκον της εκπροσώπησης. Έτσι θα χτιστούν και οι προϋποθέσεις μιας ενότητας, που τώρα φαίνεται μακρινή και δύσκολη, αλλά που η διαδοχή των γενεών και των προσώπων θα κάνει απολύτως εφικτή. Ενότητα χτισμένη από στέρεα υλικά, που θα επιλέξουν οι συνάδελφοι, για μια Ένωση που αλλάζει και που οφείλει να τους μοιάζει…