ΕΔΔΑ: Η εφαρμογή από τα εθνικά δικαστήρια των διατάξεων που προβλέπουν διετή παραγραφή των αξιώσεων των υπαλλήλων των ν.π.δ.δ. κατά των εν λόγω νομικών προσώπων (άρθρο 48 παρ. 3 του ν.δ. 497/1974), δεν παραβιάζει το άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α.,

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με την από 3-10-2013 απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.), επί της προσφυγής Γιαβή κατά Ελλάδας (αριθμ. προσφ. 25816/09) έγινε δεκτό ότι η εφαρμογή από τα εθνικά δικαστήρια των διατάξεων που προβλέπουν διετή παραγραφή των αξιώσεων των υπαλλήλων των ν.π.δ.δ. κατά των εν λόγω νομικών προσώπων (άρθρο 48 παρ. 3 του ν.δ. 497/1974), δεν

παραβιάζει το άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α., που εγγυάται το δικαίωμα στην περιουσία, σε συνδυασμό με το άρθρο 14 της Ε.Σ.Δ.Α., που απαγορεύει τις διακρίσεις. Ειδικότερα, το Ε.Δ.Δ.Α. έλαβε υπόψη του τις κρίσεις του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, αναφορικά με το δημόσιο συμφέρον που εξυπηρετούν οι διατάξεις που καθιερώνουν διετή παραγραφή των αξιώσεων των δημοσίων υπαλλήλων και των ν.π.δ.δ. (βλ. ιδίως παρ. 48 της απόφασης) Περαιτέρω, το Ε.Δ.Δ.Α έκρινε ότι τα στοιχεία που προσκόμισε η Κυβέρνηση δείχνουν τον απρόβλεπτο χαρακτήρα που θα μπορούσαν να έχουν, για τα νομικά πρόσωπα, αξιώσεις που ασκούνται πολλά χρόνια μετά τη γέννησή τους, καθώς και τις αρνητικές επιπτώσεις τέτοιων αξιώσεων στον προϋπολογισμό τους (βλ. ιδίως παρ. 49 της απόφασης). Το Ε.Δ.Δ.Α. σημείωσε ότι η ρύθμιση του άρθρου 48 παρ. 3 του ν.δ. 497/1974 δεν συνιστά μία εξαίρεση στο αστικό ή το εργατικό δίκαιο, αλλά μία ρύθμιση που αφορά μία μεγάλη κατηγορία αξιώσεων σε ολόκληρη την κλίμακα της δημόσιας υπηρεσίας. Έλαβε, επίσης, υπόψη την ειδική κατάσταση και το διαφορετικό νομικό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με αυτούς του ιδιωτικού τομέα, σημειώνοντας και τη σχετική κρίση του Α.Ε.Δ. (βλ. ιδίως παρ. 50 της απόφασης). To E.Δ.Δ.Α. δέχθηκε ότι μία διετής προθεσμία παραγραφής δεν περιορίζει υπερβολικά τη δυνατότητα για τους δημοσίους υπαλλήλους να διεκδικήσουν δικαστικά τους μισθούς και τα επιδόματα που τους οφείλονται από τη Διοίκηση (βλ. παρ. 51 της απόφασης). Τέλος, αναφορικά με το ζήτημα της διαφοροποίησης της μεταχείρισης μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων από το ένα μέρος και των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, καθώς και των υπολοίπων δανειστών του Κράτους από το άλλο, το Ε.Δ.Δ.Α. δέχθηκε ότι πρόκειται για μη συγκρίσιμες καταστάσεις (βλ. ιδίως παρ. 52 της απόφασης). Υπό το φως των ανωτέρω, το Ε.Δ.Δ.Α. διαπίστωσε ότι η εφαρμογή της ανωτέρω διετούς παραγραφής από τα εθνικά δικαστήρια δεν διέσπασε τη δίκαιη ισορροπία μεταξύ της προστασίας της περιουσίας και των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος (βλ. παρ. 53 της απόφασης), καταλήγοντας σε αντίθετη κρίση από την προγενέστερη απόφαση Ζουμπουλίδης κατά Ελλάδας Νο 2 (αριθμ. προσφ.36963/06, της 25-6-2009), με την οποία είχε διαπιστώσει παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου, από την εφαρμογή της προβλεπόμενης από τη διάταξη του άρθρου 90 παρ. 3 του ν. 2362/95 διετούς παραγραφής. Η ανωτέρω απόφαση βρίσκεται δημοσιευμένη στο site του ΕΔΔΑ, στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://hudoc.echr.coe.int/sites/eng/Pages/search.aspx#{"fulltext":["GIAVI"],"documentcollectionid2":["GRANDCHAMBER","CHAMBER"],"itemid":["001-126547"]}

http://www.nsk.gov.gr/webnsk/anakoinwsh.jsp?id=197