Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Εσείς, Εμείς ή Όλοι μαζί; Η ποιότητα των σχέσεων δικαστών και δικηγόρων και η αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενώπιον»,
που εκδίδεται από το Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης,
τεύχος 69, Απρίλιος - Ιούνιος 2013, σελ. 5 επ.

Εσείς, Εμείς ή Όλοι μαζί;
Η ποιότητα των σχέσεων δικαστών και δικηγόρων
και η αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης

Χριστόφορος ΚοσμίδηςΕπιθεωρητής αρεοπαγίτης
            Από τον καιρό, ακόμη, που ήμουν φοιτητής της νομικής, άκουγα επιφυλάξεις ως προς την απονομή της Δικαιοσύνης: κατά κανόνα, δεν ήταν «ταχεία» και, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν ήταν ούτε «ορθή». Από τότε πέρασαν 45 χρόνια. Το ζητούμενο ήταν, πάντοτε, πώς η Δικαιοσύνη θα γίνει πιο αποτελεσματική. Και δεν νομίζω ότι αυτό ήταν και παραμένει ένα ερώτημα, που απασχολεί το Λαό και τους νομικούς, μόνο στην Ελλάδα. Έχω ακούσει ότι και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί ένα θεσμικό όργανο «για την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης». Άρα, και εκεί το ζήτημα τίθεται. Και, ακόμη, γνωρίζω ότι η δικαστική εκπαίδευση, που δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία, προωθείται σε διεθνές επίπεδο, ως μέσο για την ενίσχυση του «κράτους δικαίου». Πιστεύω, λοιπόν, ότι ο λόγος για αποτελεσματική Δικαιοσύνη είναι διαχρονικός. Ότι εκφράζει την πανανθρώπινη ανάγκη για «δικαίωση» και δεν είναι, απλώς, πολιτικός: είναι υπαρξιακός!

            Οι διοργανωτές της εκδήλωσης, στα «πρακτικά» της οποίας είναι αφιερωμένο το ανά χείρας τεύχος του «Ενώπιον», διακρίνονται για το ενδιαφέρον τους ως προς την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης! Την ίδια «καλή ανησυχία» επέδειξαν στο παρελθόν και πολλοί άλλοι, που προηγήθηκαν στις θέσεις, τις οποίες οι διοργανωτές κατέχουν σήμερα. Έτσι, μέχρι τώρα, έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για την ποιότητα των σχέσεων δικαστών και δικηγόρων, ως συνιστώσα στη βελτίωση απονομής της Δικαιοσύνης. Τις περισσότερες φορές διοργανώθηκαν με τη συνεργασία φορέων, που εκπροσωπούν τις δύο «αντίπαλες» πλευρές. Στα τελευταία 18 χρόνια η θεματική είναι ενταγμένη και στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών. Το γεγονός ότι οι συζητήσεις επαναλαμβάνονται, υποδηλώνει ότι ο προβληματισμός για την ποιότητα των σχέσεων παραμένει ενεργός. Γι' αυτό και κάποιοι από τους παρόντες στην εκδήλωση της 24ης Απριλίου εξέφρασαν, εύλογα, τη θλίψη τους για τη μικρή συμμετοχή των νομικών της πράξης της πόλεώς μας, σ' αυτή.
            Κατά την προετοιμασία της εκδήλωσης, διατυπώθηκε μεταξύ των εισηγητών η ευχή να επιχειρηθεί μια συνειδητή προσπάθεια σύγκλισης! Όταν συζητούν άνθρωποι, που ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και έχουν κάποια αρνητική εμπειρία σχέσεων, συμβαίνει συχνά να βγαίνει στην επιφάνεια μια αντιπαλότητα. Τότε, οι συζητητές παρασύρονται στο να εκφράσουν την πίκρα τους. Έτσι, «κολλούν» στα όσα τους χωρίζουν και ξεχνούν εκείνα που μπορούν να τους ενώσουν. Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, την ένταση των ακροατηρίων και το άγχος της επικράτησης στον αγώνα των εντυπώσεων ή της υπεροχής, οι περισσότεροι από εμάς, δικαστές και δικηγόροι, κάνουμε λάθη. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταματάμε σ' αυτά! Μακάρι, να είμαστε ευέλικτοι στο να συνειδητοποιούμε, γρήγορα, τα ατοπήματά μας, στο να ξαναβρίσκουμε το μέτρο, στο να ερχόμαστε στη θέση του άλλου, στο να χαμογελάμε.
            Αν και σε διαφορετική θέση ο καθένας, όλοι μας μοχθούμε για τη Δικαιοσύνη. Ο στόχος είναι κοινός! Να ερμηνεύσουμε σωστά το νόμο, να βρούμε την αλήθεια, να μοιράσουμε τη διαφορά έτσι, ώστε να πάρει η κάθε πλευρά αυτό που της ανήκει. Τότε, ο καθένας θα μπορεί να πάει στο σπίτι του ήσυχος: ικανοποιημένος για το ότι εκπλήρωσε το μέρος του καθήκοντος, που αναλογούσε στον εαυτό του. Είναι κατανοητός ο υποκειμενισμός κατά την παρουσίαση των αιτημάτων σε ένα δικαστήριο. Αλλά και η διάκριση είναι αρετή, που αντισταθμίζει τον υποκειμενισμό. Αν η εντελής συμμόρφωση προς το «καθήκον αληθείας» ήταν εφικτή, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Τώρα, υπάρχει, διότι η κάθε πλευρά παρουσιάζει μια αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται μέσα από το δικό της οπτικό πρίσμα, της σκοπιμότητας ή της συναισθηματικής φόρτισης. Παρά ταύτα, αν ο δικαστής κατορθώσει να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στους διαδίκους και αν αυτοί νιώσουν σιγουριά μαζί του, οι εντάσεις υποχωρούν και η αντικειμενική αλήθεια, στο βαθμό που υπάρχει, προσεγγίζεται καλύτερα.
            Έλεγα σε κάποιον από τους συντελεστές της εκδήλωσης, λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή της: «Το μαγαζί είναι δικό μας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Πρόκειται, ασφαλώς, για λογοπαίγνιο! Το «μαγαζί» απονομής της Δικαιοσύνης είναι του Λαού. Σύμφωνα με τη δικονομία, όμως, τη διεύθυνση της διαδικασίας την έχει ο δικαστής. Υπό την έννοια αυτή, ο δικαστής είναι ο «μαγαζάτορας». Συγχρόνως, όμως, έχει και την ευθύνη της καλής εξέλιξης και ολοκλήρωσης της διαδικασίας. Ο «πελάτης», προεχόντως ο διάδικος και, για τις ανάγκες της παρούσας συζήτησης, ο δικηγόρος, ενδέχεται να «βγάζει» δυσκολίες στη συνεργασία. Το «δίκιο» του, όμως, έχει ως περιεχόμενο το ότι στου δικαστή τις υποχρεώσεις εμπίπτει το να πείσει τους ενδιαφερόμενους για την καλή προετοιμασία του ως προς την εκδίκαση της υπόθεσης, για την ικανότητά του να «ακούει», για την εξασφάλιση της «ισότητας των όπλων», για την επιμέλεια και την επιείκειά του, για την απόδοση τιμής ακόμη και στον ελάχιστο. Με δυο λόγια: να πείσει τους πάντες για την αγάπη του!
            Όταν ο δικηγόρος βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά, όταν κατανοεί ότι η υπόθεση που «κουράρει» πρόκειται να κριθεί με τέτοιες προϋποθέσεις, δεν έχει λόγο να ανησυχεί. Γίνεται χαλαρός, εύκολος στη διαδικασία, πρόθυμος στις συμβιβαστικές προσεγγίσεις. Αποβάλλει την ενδεχόμενη διάθεση έντασης, επίδειξης ή στρεψοδικίας. Θέλει να δικαστεί. Έλεγε, κάποτε, ένας από τους «δύσκολους» ποινικολόγους μιας επαρχίας: «Μ' αυτόν τον πρόεδρο, μου κόβεται η διάθεση για να κάνω φασαρία». Σε κάποιους, βέβαια, δεν κόβεται. Βλέπετε, σε όλους τους χώρους υπάρχουν και άνθρωποι με έλλειμμα παιδείας ή πνευματικής καλλιέργειας. Αυτοί, όμως, είναι λίγοι!
            Δεν μας βοηθάει η αντιπαράθεση πάνω στη λογική του «εσείς ή εμείς». Αυτό μας χωρίζει. Είμαστε όλοι «επαγγελματίες του δικαίου» (σύμφωνα με την τρέχουσα ευρωπαϊκή ορολογία), έχοντας κάνει τις ίδιες σπουδές και βγάζοντας «μεροκάματο» στον ίδιο χώρο. Όλοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, οι μεν έμμισθοι, οι δε άμισθοι. Με επίγνωση, λοιπόν, του ότι πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τιμούν την ιδιότητά τους, πρέπει να ξεκινάμε με αμοιβαίες, θετικές σκέψεις και με διάθεση καλής συνεργασίας. Να είναι ο καθένας πρόθυμος να δώσει στον άλλο, αυτό που θα ήθελε να πάρει από εκείνον. Την εκτίμηση, το σεβασμό, την κατανόηση. Να μπορεί να παραβλέπει το ελάττωμα. Να μη θίγεται εύκολα. Να ξέρει να συζητάει. Να παραμένει ήπιος και ευγενικός μέχρι το τέλος. Όλα αυτά δεν είναι επινοήσεις δικές μου. Συνάγονται, ευχερώς, από τα νομοθετικά κείμενα και από κάποιες γραπτές διατυπώσεις των αρχών της δικαστικής και δικηγορικής δεοντολογίας. Και, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα θετικό κεκτημένο της πανανθρώπινης εμπειρίας, καθοδηγημένης από τη Σοφία του Θεού! Μακάρι, να τα αξιοποιούμε.
            Από άποψη πλήθους συμμετεχόντων, η εκδήλωση δεν «πήγε» καλά. Η συζήτηση, όμως, υπήρξε ζωντανή και γόνιμη! Μια κοινή διαπίστωση ήταν το ότι θα πρέπει να δημιουργούνται διαρκώς ευκαιρίες κοινής επιμόρφωσης δικαστών και δικηγόρων, τόσο σε ζητήματα διαχείρισης των υποθέσεων κατά αντικείμενο (με ποιον τρόπο, δηλαδή, ένα είδος διαφορών θα πρέπει να παρουσιάζεται στο δικαστήριο και να αντιμετωπίζεται από το δικαστή, για να έχουμε μια σωστή απόφαση σε εύλογο χρόνο) όσο και σε θέματα δεοντολογίας και καλής συνεργασίας (τι περιμένει, δηλαδή, ο ένας κλάδος επαγγελματιών από τον άλλο, γιατί δεν το βρίσκει και πώς το έλλειμμα θα μπορέσει να εξαλειφθεί). Τέτοιες ευκαιρίες κοινής επιμόρφωσης, ίσως, θα ήταν εφικτό να διοργανώνονται, επαναλαμβανόμενες, σε επίπεδο εφετειακής περιφέρειας, με σύμπραξη της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών και των οικείων δικαστικών και δικηγορικών φορέων, με συγκεκριμένο, μικρό αριθμό επιμορφούμενων, που θα είναι ονομαστικά προκαθορισμένοι ύστερα από συνεννόηση έτσι, ώστε η συμμετοχή πάντων να είναι ενεργητική και γόνιμη. Όταν θα μάθουμε να καθόμαστε γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συζητάμε κοινά προβλήματα, με αμοιβαία εμπιστοσύνη, θα γίνει πιο εύκολη και η «συλλειτουργία» μας στα ακροατήρια.
            Ως επίλογο, θα ήθελα να τονίσω: Ούτε εσείς μόνοι ούτε εμείς. Κανένας μας δεν χρειάζεται να διεκδικεί το «πάνω χέρι». Ας γίνει σταθερή μέριμνα του καθενός το πώς θα προλάβει αυτός πρώτος να τιμήσει τον άλλο. Με την πεποίθηση ότι είμαστε, θεσμικά, συνεργάτες και ότι πρέπει, διαρκώς, να αποδεικνύουμε την καλή μας συνεργασία στην πράξη, ας πορευόμαστε όλοι μαζί, για μια Δικαιοσύνη πιο αποτελεσματική!

9 σχόλια:

  1. Έτσι ακριβώς είναι όπως τα λέει ο κύριος Κοσμίδης. Η λογική του "εσείς και εμείς" δεν εξυπηρετεί κανέναν και κυρίως δεν (εξ)υπηρετεί το Δίκαιο.Μακάρι να σκέφτονταν και να έπρατταν όλοι έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συνεπως, συμφωνα με τον συντακτη του κειμενου, για την καθυστερηση στη δικαιοσυνη, για τις δικες συκοφαντικης δυσφημησης και εξυβρισης, που διαρκουν 2-3 συνεδριασεις, για τις δικες ανθρωποκτονιας εξ αμελειας που διαρκουν επι μηνες, για τις δικες στα εφετεια κακουργηματων που διαρκουν απο 8 μηνες εως και χρονο ,για τις εντασεις , φωνες, μαλλωματα, ήτοι καθημερινα φαινομενα, φταινε οι δικαστες, που δεν ακουνε, που δεν ειναι προετοιμασμενοι για την υποθεση (!!),που δεν φροντιζουν για την ισοτητα των οπλων και δεν αποδιδουν τιμη στους παραγοντες της δικης!!!!
    υπαρχουν βεβαια και καποιοι ελαχιστοι δικηγοροι με ελλειψη παιδειας, αλλα αυτοι ειναι μειοψηφια, οποτε δεν μπορει να ευθυνονται για το γενικευμενο φαινομενο της καθυστερησης!!
    οκ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο στον κ.Κοσμίδη. Ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά στο χώρο της δικαιοσύνης. Τέτοια κείμενα και τέτοιους δικαστές τα έχουμε ανάγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο, Μπράβο κ. Πρόεδρε ! Τέλεια τα λέτε, προκειμένου να δεί η νομική οικογένεια και γενικότερα η κοινωνία κάτι καλό και να μην χρειασθεί ... νέον μνημόνιον, αλλά να αρθεί και το ήδη γεγενημένον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κρίσιμα θέματα, μακάρι να υπήρχε περισσότερη αυτοκριτική σε δικαστές και δικηγόρους.

    Όμως δεν εθίγησαν τα σημαντικότερα. Ως δικηγόρος εγώ, ξεκινώ από την ευθύνη των δικηγόρων:

    Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η διάπραξη αδικημάτων περί την απονομή της δικαιοσύνης από πλήθος δικηγόρων: Απάτες επί Δικαστηρίω, ψευδορκίες, στρεψοδικίες, ψευδείς καταμηνύσεις (συχνά περί το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης, προς τρομοκράτηση των θυμάτων!) παρακωλύουν την απονομή της δικαιοσύνης και δημιουργούν αντίστοιχες προσδοκίες στους πολίτες ("δουλειά του δικηγόρου είναι λέει ψέματα" - ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο!).

    Ενώ δεν χρησιμοποιεί το σύνολο των δικηγόρων αυτές τις πρακτικές, τσουβαλιάζονται ηθικά όλοι σε αυτές, με αποτέλεσμα την καταρράκωση του θεσμού του δικηγόρου στα μάτια των δικαστών. Ναι, ο υποκειμενισμός του δικηγόρου είναι αναπόφευκτος, όμως έχει όρια και αυτά είναι η διάπραξη αδικημάτων του ΠΚ. Με λίγα λόγια: απαγορεύεται να λέει ή να ενορχηστρώνει ψέματα.

    Από την άλλη, ο αναπόφευκτος υποκειμενισμός των δικηγόρων είναι υγιής διεργασία κάθε δίκης: αποτελεί την βασικότερη οδό να μάθει την αλήθεια ο δικαστής, που πρέπει να συνθέσει τους δύο υποκειμενισμούς που έχει μπροστά του για να καταλάβει τι γίνεται. Δυστυχώς, πολλοί δικαστές (δεν θα πω οι περισσότεροι, αλλά πιθανόν είναι οι περισσότεροι) αντιλαμβάνονται "κάπως" την πραγματικότητα σε πολύ πρώιμο στάδιο της διαδικασίας και βγάζουν πρώιμα συμπεράσματα, τα οποία όχι απλώς δεν ευσταθούν, αλλά θα ήταν ευχερές να τα ανατρέψουν εάν δεν τα είχαν βγάλει υπερβολικά νωρίς. Έτσι, διευθύνουν την διαδικασία με βάση τα αρχικά αυτά συμπεράσματα, προς βλάβη της απονομής της δικαιοσύνης, εμπιστευόμενοι υπερβολικά τον εαυτό τους στο δικό τους "πρώτο" συμπέρασμα και απορρίπτοντας τον υποκειμενισμό των δικηγόρων, όταν αυτός είναι αναγκαίος για την εισφορά της αλήθειας στην δίκη. Τελικά βγαίνουν λάθος αποφάσεις επί της ουσίας.

    Τεράστιο πρόβλημα είναι η συνειδητή, πολλές φορές, αποκοπή του δικαστή από την κοινωνία, για να είναι δήθεν "πιο αντικειμενικός". Όχι μόνον σε επίπεδο ουσίας, αλλά και σε επίπεδο νομικό. Δεν είναι π.χ. ένα νομικό επιχείρημα επιστημονικά εγκυρότερο μόνον επειδή το είπε άλλος δικαστής (δηλαδή: η νομολογία). Ειδικά η διοικητική δικαιοσύνη φθάνει σε σημείο να απασχολείται μόνον με τα πορίσματα της νομολογίας, παραγνωρίζοντας τον νόμο, τις συνταγματικές αρχές. Ο δικηγόρος είναι περίπου άχρηστος, ό,τι λέει το λέει δήθεν για να καλύψει "φοροφυγάδες" και ξεχνούν οι δικαστές ότι η δουλειά τους είναι ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ αν ο διάδικος ΟΝΤΩΣ είναι "φοροφυγάς" ή αν μόνον το είπε ένας (ως επί το πλείστον) διεφθαρμένος εφοριακός, που δρα ευθυνοφοβικά κατά (κυρίως) δικαίων και (λιγότερο) αδίκων, όταν βρει ευκαιρία, για να καλύψει την εν γένει διαφθορά του προσποιούμενος ότι "καταπολεμά την φοροδιαφυγή". Η διοικητική δικαιοσύνη αυτοακυρώνεται διαρκώς. Θα πρέπει οι συνάδελφοί σας εκεί να προβληματιστούν πάρα πολύ για το ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έσπευσε να τους υπερασπιστεί όταν ο Στουρνάρας, τέλος 2012, είχε αναγγείλει "ίδρυση φορολογικών δικαστηρίων"!

    Η σχολή δικαστών είναι εξ ολοκλήρου άχρηστη, δεν προσφέρει νέες νομικές γνώσεις στον υπερδιαβασμένο επιτυχόντα και μόνον τον αποκόπτει από την κοινωνία, εδραιώνοντας νωρίς φαινόμενα συντεχνιασμού.

    Κάτι τελευταίο: Όχι λίγοι δικαστές, όταν βρίσκουν μπροστά τους λαμόγια (διαδίκους ή δικηγόρους), αποφασίζουν συνήθως υπέρ των λαμογιών με μια υποσυνείδητη λογική "ας μην μπλέξουμε": Δεν είναι δυστυχώς οι περισσότεροι δικαστές ήρωες. Κι όμως, δουλειά του δικαστή είναι να είναι ήρωας. Να ρισκάρει και την προσωπική δίωξη ακόμη, χάριν της αλήθειας, αυτού που καλοπίστως αντιλαμβάνεται ο ίδιος ως αλήθεια. Αν θεωρείτε δουλειά σας να υπερασπίζεστε την αλήθεια, καλώς διαλέξατε αυτό το επάγγελμα. Αν το διαλέξατε για δημοσιοϋπαλληλικού τύπου εξασφάλιση, παραιτηθείτε τώρα, προτού αδικήσετε και άλλους ανθρώπους. Όμως αυτό αν δεν θέλει ηρωισμό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά μας τα λες ανώνυμε δικηγόρε της 5/9. ,5.22.Πραγματικά.Εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι παρατηρήσεις.Διορθωνομαι.Αλλά κι εσύ λίγο ήρωας είσαι αφού γράφεις ανώνυμα...Θα μου πεις μόνο ο δικαστής πρέπει να ναι Ήρωας...

      Διαγραφή
  6. ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΥΤΕ ΣΕΙΣ;
    "Στα κέρδη σκλάβοι, στις ζημιές συνέταιροι…"
    Η κατάσταση της απονομής της Δικαιοσύνης είναι δημιουργημα μιάς αφρονος Πολιτείας που θέλει ν τα βάλει όλα κάτω απο την μανία του πολιτικού κόστους και της επιτεύξεως του μείζονος δημοσιονομικού οφέλους σε βάρος Αρχών, Συνταγματικής Τάξης,των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κλπ.Σε πιο άλλο τριτοκοσμικό μέρες του Κόσμου υπάρχει τέτοια απαξία ,τετοια περιφρόνηση σ' όλους τους παράγοντες απονομής της Δικαιοσύνης; Πουθενά,όλοι μάς φταίνε όταν φτάνουμε στην πόρτα της Δικαιοσύνης,τι θέλετε τώρα με ΕΞΑΘΛΙΩΜΈΝΟΥς ΔΙΚΑΣΤΕΣ και με παρίες δικηγόρους. Ας σφαγούμε μεταξύ μας λοιπόν ,ούτως ή άλλως στην αρεννα είμαστε. "Ave Imperator, morituri te salutant"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ολοι οι κλαδοι εχουν τα χαλια τους. Ο καθενας στρεφεται εναντιον του αλλου με περιφρονηση και του κουναει το δαχτυλο. Δυστυχως δεν προκειται να αλλαξει κατι. Καταντια.



    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε, αναφορικά με τα σχόλια που δημοσιεύονται ότι:
1) Δε θα δημοσιεύονται δυσφημιστικά και εξυβριστικά σχόλια
2) Δε θα δημοσιεύονται ΑΣΧΕΤΑ σχόλια σε ΑΣΧΕΤΕΣ αναρτήσεις
3) Δε θα δημοσιεύονται επαναλαμβανόμενα σχόλια στην ίδια ανάρτηση
4) Δε θα δημοσιεύονται σχόλια σε Greeklish


5) Σχόλια σε ενυπόγραφα άρθρα θα δημοσιεύονται μόνον εφόσον και αυτά είναι ενυπόγραφα.
6) Σχόλια σε ενυπόγραφο σχόλιο θα δημοσιεύονται μόνον εφόσον και αυτά είναι ενυπόγραφα.

7) ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ "ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ"


Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ