«Το δικαστήριο δεν φοβάται και οι δικαστές δεν φοβούνται να ασκούν τα καθήκοντά τους»

 

«Το δικαστήριο δεν φοβάται και οι δικαστές δεν φοβούνται να ασκούν τα καθήκοντά τους»[1]

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

Η δικαστική λειτουργία αποτελεί μία από τις τρεις λειτουργίες κάθε δημοκρατικού κράτους. Η αποστολή της είναι να εξασφαλίζει την ίδια την ύπαρξη του κράτους δικαίου με ένα αμερόληπτο, ακριβή, δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο. Η δικαστική λειτουργία  είναι ανεξάρτητη και ασκείται από τα δικαστήρια (αρθ.26 Σ).Η Κοινωνία έχει εμπιστευθεί στον δικαστή  την διαχείριση των πολυτιμότερων αγαθών του πολίτη, της τιμής του, της αξιοπρέπειάς του, της περιουσίας του, αυτής της ίδιας της ελευθερίας του. Ο Δικαστής πάνω απ’ όλα πρέπει νάναι ελεύθερος και Ανεξάρτητος και οπωσδήποτε θαρραλέος. Ορισμένες επιθέσεις  ακόμη και προειδοποιήσεις και απειλές, εναντίον της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της –και μάλιστα με τη μορφή και την ένταση που παίρνουν προσφάτως- δεν μπορεί  να μας αφήσουν αδιάφορους και δεν πρέπει να θεωρηθούν τυχαίες και

αμελητέες, ενώ εμφανίζονται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν επιτρέπεται να περάσουν απαρατήρητες οι συμπεριφορές αυτές . Οι έκνομες  συμπεριφορές  αυτές παίρνουν ενίοτε και την μορφή απειλών και προειδοποιήσεων[2] προκειμένου δικαστικοί λειτουργοί να  «υποχρεωθούν» να ασκήσουν το δικαιοδοτικό τους έργο σύμφωνα με τις απόψεις και επιθυμίες συγκεκριμένων συμφερόντων και  προβαίνουν  σε υποδείξεις-πιέσεις προς δικαστικούς λειτουργούς και εκτοξεύουν νέες «απειλές-προειδοποιήσεις» εναντίον τους με ανοίκειες εκφράσεις. Το  ζήτημα έλαβε έκταση τελευταίως και αποτελεί απειλή για την λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και  αφορά την ιδία την  λειτουργία της Ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Οι Έλληνες  δικαστές αποφαίνονται απολύτως  ελεύθερα, η θεσμική ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος δεν μπορεί να υπονομευθεί και οι απειλές και επιθέσεις πέφτουν στο κενό. Όμως τα Ελληνικά Δικαστήρια  και  το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, παραμένουν άγρυπνοι φρουροί  όταν μάλιστα  απειλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας  (2942/1964) χαρακτήρισε τις προσπάθειες και πρακτικές επηρεασμού της συνείδησης των δικαστών ως «προσβάλλουσες την δικαστική ανεξαρτησίαν»[3]. Η εμπέδωση της ύπαρξης κράτους δικαίου ορίζονται κατά κανόνα από την ύπαρξη ελέγχου και διαφάνειας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στον Τόπο μας  λειτουργούν σε κάθε περίπτωση τα ένδικα μέσα και «οι  κρίνοντες κρίνονται» και ο δικαστής  υπέχει πειθαρχικές ευθύνες εάν  η ουσιαστική  του κρίση  υπερβαίνει τα ακραία όρια  της δικαιοδοτικής του ευχέρειας.

«Το μήνυμα-και το παράδειγμα-της παρρησίας(του δικαστή)ως εκφράσεως του ηθικού θάρρους, αυτού, που έχει ως αναπόφευκτο τίμημα την παρενόχληση και συνακόλουθα την εξέγερση των φαύλων, των μικρόψυχων και των ασήμαντων. Που συνασπίζονται και ασχημονούν. Που φοβούνται και αντεπετίθενται. Αυτό το θάρρος το ηθικό, το δύσκολο και πολύτιμο, είναι για τον λειτουργό της Δικαιοσύνης η αρετή sine qua non. Με αυτήν οπλισμένος, καλείται κάποιες φορές να πατήσει «επάνω όφεων και σκορπίων» (Χ.Σαρτζετάκης)

Στην Ελληνική δικαστική ιστορία υπάρχουν δικαστές  που με το κύρος, την επιστημοσύνη, το ήθος και την παρρησία τους στάθηκαν και στέκονται φάροι και ελπίδα της Κοινωνίας.

Η Δικαιοσύνη κατά τον Γεώργιο Παπανδρέου  είναι το  «Οχυρό της Δημοκρατίας»

Ναι, υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα… Και αποδεικνύουν ότι στέκονται όρθιοι και άξιοι μαχητές στο οχυρό της Δημοκρατίας.

 

 

---

[1] Εισαγγελέας προς κατηγορούμενο (18/09/2020-Ρεθυμνος)σε «Ρεθεμνιώτικα Νέα»

[2] Βλ εφημ «ΤΑ ΝΕΑ» 7 Μαΐου 2021 «Εισαγγελική έρευνα για διαδικτυακές απειλές κατά δικαστικών»|

[3] «Κατ' ακολουθίαν, οιαδήποτε ενέργεια, από οπουδήποτε και αν προέρχεται αύτη, δυναμένη να επηρεάση τον ανακριτήν προσβάλλει την δικαστικήν ανεξαρτησίαν τούτου και αντίκειται εις την θεμελιώδη κατά το ημέτερον Πολίτευμα αρχήν κατά την οποίαν ο δικαστής εκτελεί τα έργα αυτού ελευθέρως και κατά συνείδησιν.»